Δεν χρειάζεται να είναι κάποια γιορτή για να μιλήσω επιτέλους για αυτό το κορίτσι που έχω δίπλα μου από τότε που ακόμα καθόμασταν σε άβολες καρέκλες θρανίου. Τότε που παίζαμε αγαλματάκια ακούνητα και κουτσό.
Τα χρόνια πέρασαν, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο και σήμερα είμαστε στο κατώφλι των 29 και ακόμα είναι η "διπλανή" μου. Αυτός και άλλοι τόσοι λόγοι υπάρχουν που την τοποθετούν στην κορυφή της πυραμίδας.
Είναι πάντα δίπλα μου στα δύσκολα για να μου "μιλάει" τη φωνή της λογικής, είναι δίπλα μου στα εύκολα για να συζητάμε για τα ρούχα που παραγγείλαμε από το Αsos, είναι δίπλα μου τα ξέγνοιαστα κυριακάτικα απογεύματα για να λέμε ξανά τις ίδιες μπούρδες που λέμε τα τελευταία 23 χρόνια και να γελάμε (ακόμα) δίχως αύριο.
Ήταν εκεί σε χωρισμούς και θανάτους, τις στιγμές που το βαρέλι δεν είχε πάτο. Εκείνες τις αβάσταχτες στιγμές. Αλλά και τις άλλες. Τις χαρμόσυνες. Όταν με κάλυπτε στην μάνα, για να βγω με τον πρώτο μου έρωτα σε κρυφό ραντεβού, όταν πήρα το πτυχίο μου, σε γενέθλια και γιορτές. Δεν έλειψε ποτέ από πουθενά.
Μαζί έχουμε ζήσει ανείπωτα μεθύσια στο Μessiah (τι θυμήθηκα τώρα!), γεύματα μέχρι να μας κοπεί η ανάσα από το πολύ φαγητό και καφέδες- μαραθώνιους συζητώντας για θέματα από το τι έκανε ο τάδε μέχρι τι είναι ζωή και τι είναι θάνατος.
Είναι σημαντική γιατί τη θαυμάζω, γιατί με εμπνέει, γιατί είναι ένας άνθρωπος δυναμικός και μορφωμένος, που ξέρει να δίνει σε αυτούς που αγαπάει. Γιατί μέσα στα χρόνια εξελίσσεται και εξελίσσει κι εμένα.
Την ξέρω και με ξέρει. Βαθιά και ουσιαστικά. Μεγαλώσαμε μαζί στο μέσα και το έξω μας. Και πια είναι αίμα μου.
Μα έχει και μια αξίωση σχεδόν "βασιλική". Το μεγαλόπνοο σχέδιο του μέλλοντός μου την περιλαμβάνει: Στα εξήντα μας, με καρέ μαλλάκι και μαργαριτάρια στα αυτιά, θα παίζουμε μπιρίμπα στην αυλή. Και θα την τρελάνω στις χιλιάρες.
Ευχαριστώ φιλενάδα μου. Που είσαι εσύ και που είσαι εδώ.
Κι επειδή η κολλητή σου είναι ψαγμένο τυπάκι σαν τη δική μου, δες εδώ τι δώρο μπορείς να της πάρεις (είναι για λίγους και καλούς).