Ποτέ μου δεν έχω γνωρίσει μία γυναίκα που να μην έχει παραπονεθεί για το σώμα και την εμφάνισή της. Κάποια θα πει ότι είναι κοκαλιάρα, άλλη ότι τα μαλλιά της είναι πολύ ξηρά, άλλη ότι τα μπούτια της είναι χοντρά κ.ο.κ. Εν τω μεταξύ, όλη την ώρα ακούω τους ίδιους διαλόγους μεταξύ της μητέρας μου και των φιλενάδων της. «Έχω να πάω στο γυμναστήριο πάρα πολύ καιρό», «πρέπει να αδυνατίσω» κλπ. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι είναι κάτι που έχω κάνει και εγώ άπειρες φορές.
Το να παραπονιέται μια γυναίκα για το σώμα της σε κάποια φίλη της έχει πλέον γίνει μία πολύ κοινή πρακτική. Η δε συζήτηση, για το πώς παλεύουν μαζί για να νικήσουν τη μάχη με το σώμα τους δημιουργεί μία αίσθηση συντροφικότητας και συλλογικότητας.
Στο παρελθόν, όταν θα γκρίνιαζα για τα τεράστια οπίσθιά μου, η φίλη μου θα μου απαντούσε ότι και εκείνη σιχαίνεται κάτι πάνω στο σώμα της και στο τέλος θα νιώθαμε καλύτερα επειδή όλες είμαστε δυστυχισμένες. Όμως, αυτές οι συζητήσεις αργά ή γρήγορα θα δηλητηρίαζαν το μυαλό μας…
Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα, όταν είπα σε κάποιες φίλες μου ότι δεν ένιωθα άνετα με κάποιο σημείο του σώματός μου, εκείνες στην προσπάθειά τους να με παρηγορήσουν μου είπαν το εξής: «Όμως, έτσι αρέσει στους άντρες». Αυτό, δηλαδή, που εγώ θεωρούσα ψεγάδι δεν ήταν πρόβλημα, γιατί αρέσει στα αγόρια. Στην αρχή, δεν ήξερα τι να απαντήσω. Οπότε δεν απάντησα. Πήγα σπίτι, σκέφτηκα και γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτό ενδεχομένως ήταν κάτι πολύ χειρότερο από το να υποτιμούμε ομαδικά τον εαυτό μας.
Ανεξάρτητα από τις προθέσεις των φίλων μου, αυτή η πρόταση δεν έχει καμία σχέση με το πώς μπορώ να αγαπήσω το σώμα μου. Αντίθετα, αυτό που πετυχαίνει είναι να με μετατρέπει σε αντικείμενο. Δηλαδή, μου λέει ότι η αξία μου εξαρτάται από το εάν κάτι πάνω μου αρέσει σε έναν άντρα. Η ατάκα, «όμως, αρέσει στους άντρες» υποδηλώνει ότι πιο σημαντικό είναι να αρέσει σε εκείνους, παρά σε εμένα την ίδια. Όσο αρέσει στους άντρες μπορώ να είμαι περήφανη. Όταν οι άντρες αλλάξουν γνώμη μπορώ να βουλιάξω στην αυτολύπησή μου για το πώς δείχνω στα ρούχα μου. Το σώμα μου, δηλαδή, έχει σκοπό να ευχαριστήσει έναν άντρα και αν δεν εκπληρώνει αυτό το σκοπό τότε δεν αξίζει κανένα σεβασμό ή αγάπη.
Αυτό το γεγονός παλιά με έθλιβε αλλά τώρα με εξαγριώνει. Έτσι κι αλλιώς, πρέπει να αλλάξει. Ούτε το να θρηνούμε ομαδικά για τα σώματά μας είναι ωραίο ούτε να λέμε δεν πειράζει έχοντας ως δεδομένο ότι αρέσει σε μερικούς τύπους. Προφανώς, θα ήταν τέλειο να μην ντρέπεται καμία από εμάς και να νιώθουμε όλες ευχαριστημένες με το σώμα μας αλλά μέχρι τότε νομίζω ότι θα πρέπει να μοιραζόμαστε τις ανασφάλειές μας με τους ανθρώπους που μας αγαπούν και μας υποστηρίζουν.
Και για να το πάω ένα βήμα παραπέρα, αν ταυτίστηκες με αυτή την κατάσταση, προσπάθησε να επαινείς τη φίλη σου γι αυτό που την κάνει να ντρέπεται. Αν θεωρεί ότι είναι πολύ μυώδης, υπενθύμισέ της πόσο δυνατή είναι και πόσα πράγματα μπορεί να κάνει με το σώμα της. Αν θεωρεί τα οπίσθιά της λίγο μεγαλύτερα, θύμισέ της πόσο ωραία φαίνονται σε ένα τζιν. Αυτό σημαίνει συντροφικότητα και ομαδικότητα. Όταν η αυτοεκτίμηση στηρίζεται μόνο στον εκπληκτικό μας εαυτό.
Από την Mia Micozzi-φοιτήτρια φιλολογίας στο King’s College του Λονδίνου.
Πηγή: hellogiggles.com
Δες εδώ τα 10 πράγματα που θα κάνουν τη ζωή σου πιο εύκολη,