Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από ψυχικές διαταραχές που σχετίζονται με το στρες, ενώ οι κρίσεις πανικού είναι από τα πιο διαδεδομένα συμπτώματα. Και ενώ μία τέτοια εμπειρία κάθε άνθρωπος τη βιώνει με διαφορετικό τρόπο, υπάρχει μία καθολική αλήθεια για όλους όσους υποφέρουν από τέτοιες κρίσεις: Το γεγονός ότι είναι πραγματικά τρομακτικές.
«Όσοι υποφέρουν από τέτοιου είδους διαταραχές, εξουθενώνονται» αναφέρει ο κλινικός ψυχολόγος Todd Farchione από το τμήμα ψυχικών διαταραχών του Πανεπιστημίου της Βοστώνης. «Οι άνθρωποι, αναγνωρίζουν ότι αυτό που βιώνουν δεν έχει καμία λογική, αλλά έχουν μάθει να αντιδρούν με συγκεκριμένο τρόπο».
Ίσως το χειρότερο κομμάτι των κρίσεων πανικού είναι η αβεβαιότητα για το πότε θα εμφανιστούν. Μπορεί να συμβούν ανά πάσα ώρα και στιγμή, ακόμα και στον ύπνο σου. Η εμπειρία μπορεί να διαρκεί περίπου 10 λεπτά αλλά η εξουθένωση διαρκεί πολύ περισσότερο.
Στην προσπάθεια να γίνει κατανοητός ο τρόπος που κάποιοι άνθρωποι βιώνουν το συγκεκριμένο σύμπτωμα η huffington post κάλεσε μέσω facebook και twitter ανθρώπους να εξηγήσουν πώς αισθάνονται κατά τη διάρκεια μίας κρίσης πανικού. Παρακάτω οι επιλεγμένες εμπειρίες και η εικονογράφησή τους:
Η δική μου κρίση πανικού εκδηλώνεται κάπως έτσι: Δεν μπορώ να σηκωθώ, δεν μπορώ να μιλήσω. Το μόνο που νιώθω είναι ένας έντονος πόνος παντού, σαν να προσπαθεί κάποιος να με συμπιέσει μέσα σε μια μικρή μπάλα. Αν είναι άσχημα τα πράγματα, δεν μπορώ να αναπνεύσω, πνίγομαι και κάνω εμετό.
Στη χειρότερή του μορφή νιώθεις ότι σε έχουν ρίξει στο έδαφος και είσαι τελείως ανίκανος να λειτουργήσεις. Αισθάνεσαι σαν να δέχεσαι τρομοκρατική επίθεση ή σα να σε κυνηγούν δεινόσαυροι. Και ενώ θέλεις να τρέξεις για να σώσεις τη ζωή σου, δεν μπορείς.
Το σώμα μου τσούζει και ζαλίζομαι. Νιώθω ότι κυλάει παγωμένο αίμα στις φλέβες μου. Θέλω να ξεφύγω από το σώμα μου αλλά φυσικά δεν μπορώ. Κόβεται η αναπνοή μου, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Ο απόλυτος πανικός.
Νιώθω ότι οι τοίχοι κινούνται και πρόκειται να με εγκλωβίσουν. Δεν μπορώ να δω στην ευθεία και η όρασή μου γίνεται θολή. Σα να ζω ένα όραμα μέσα σε ένα τούνελ.
Είναι σα να απογειώνεσαι, μόνο που η μηχανή που σε σηκώνει είναι αυτό που φοβάσαι και δεν μπορείς να το σταματήσεις. Είναι σα να βρίσκεσαι σε ένα τρενάκι λούνα παρκ έχοντας πάρει αδρεναλίνη.
Θα νόμιζες ότι έχεις παγιδευτεί και ασφυκτιείς ενώ το κτίριο έχει πάρει φωτιά και δεν υπάρχει έξοδος. Μοιάζει επείγον και τρομακτικό.
Νιώθω ότι πνίγομαι. Τα χέρια μου αρχίζουν και πονούν επειδή μου κόβεται η ανάσα και δεν παίρνω αρκετό οξυγόνο, κάτι το οποίο βέβαια με πανικοβάλλει ακόμα περισσότερο.
Αισθάνομαι ότι πρέπει να δραπετεύσω, να βγω έξω και να τρέξω επειδή αν δεν το κάνω, μπορεί να πεθάνω.
Ξαφνικά, έχεις την αίσθηση ότι τα πάντα τριγύρω σου σε κοιτούν, σε νιώθουν , ρουφούν τον αέρα σου και τραβούν το έδαφος κάτω από τα πόδια σου.
Την πρώτη φορά που μου συνέβη νόμιζα ότι έπαθα έμφραγμα. Ένιωθα το πρόσωπό μου μουδιασμένο, σα να το τρύπησαν μόλις με βελόνες και καρφιά.
