Είναι τα τιμημένα '50s, της pop και των rockabilly και τα αγόρια κυκλοφορούν με πλούσιο μαλλί, μπριγιαντίνη και τσατσάρα στην τσέπη του παντελονιού τους. Αυτού του παντελονιού με τα γυρισμένα ρεβέρ.
Τον Σεπτέμβριο του 1958, ο Αντώνης και ο Σωτήρης έχουν βγει βόλτα στην Κυψέλη. Είναι 15 και 16 ετών αντίστοιχα. Στο δρόμο τους συναντούν μια γυναίκα, ονόματι Μαρία. Την κοροϊδεύουν για την έντονη τριχοφυία της κι εκείνη χαστουκίζει τον έναν από τους δύο νεαρούς. Την ακολουθούν. Κάνουν μια στάση για γιαούρτι. Έξω από την είσοδο του σπιτιού της, της το πετούν. Λίγες μέρες μετά, συλλαμβάνονται.
Οδηγούνται στο αστυνομικό τμήμα Κυψέλης. Υπό την επίβλεψη του Αστυνομικού Διευθυντή Αθηνών Θεόδωρου Ρακιντζή, μαζί με άλλους δύο νεαρούς, που έχουν διαπράξει κάτι παρόμοιο, κουρεύονται σύρριζα ("εν χρω" όπως το έλεγαν τότε). Του κουρέματος ακολουθεί το κόψιμο των ρεβέρ και μετά η δημόσια διαπόμπευση. Οι αστυνομικοί τους περνούν πινακίδες στο λαιμό, με την επιγραφή "Είμεθα Τεντυ-μποης. Πετάξαμε γιαούρτι κατά γυναικός". Η μεταγωγή τους στον εισαγγελέα, γίνεται με το τρόλεϋ (για πρώτη φορά στα χρονικά) και λιντσάρονται από τους "φιλήσυχους" επιβαίνοντες. Μόλις έχει εφαρμοστεί ο Νόμος 4000.
Ο Νόμος 4000, ήταν ο νόμος των "αυθαιρέτων πράξεων" (χωρίς να είναι απολύτως ξεκάθαρο τι χαρακτηρίζεται αυθαίρετη πράξη) ή αλλιώς ο νόμος για την αντιμετώπιση των νεαρών "τεντιμπόηδων". Σύμφωνα με τον αμφιλεγόμενο νόμο τιμωρούνταν όσοι προέβαιναν σε πράξεις εξύβρισης. Η διαδικασία που ακολουθούσε, ήταν η σύλληψη τους, κούρεμα με την ψιλή, σκίσιμο των παντελονιών και δημόσια περιφορά με μια ταμπέλα που ανέγραφε το αδίκημα, να κρέμεται στο λαιμό των περιφερόμενων "εγκληματιών".
Ειδικά τα χρόνια της δικτατορίας, φαίνεται πως έγινε κατάχρηση του νόμου, μιας και τιμωρούνταν από άτομα που ήταν κατά του καθεστώτος, μέχρι "άπλυτοι μακρυμάλληδες", όπως τους χαρακτήριζε ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς, ο οποίος είχε δηλώσει ότι στόχος της εφαρμογής δεν ήταν να τους κόψει τα μαλλιά αλλά «να τους κόψω την νοοτροπίαν, ήτις είναι καταστρεπτική δι’ αυτούς και διά την Ελλάδαν".
Ο Νόμος 4000 ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1958, για να αντιμετωπιστεί η "λευκή επανάσταση". Τότε που νέοι αριστοκρατικών οικογενειών, πετούσαν γιαούρτι εναντίον καθηγητών, αστυνομικών ή άλλων ανυποψίαστων στόχων, με σκοπό τη "διασκέδαση". Η έκταση που είχε πάρει το φαινόμενο, ξεπερνά κάθε φαντασία ειδικά αν ισχύει η φήμη ότι γαλακτοπωλεία είχαν κάνει συμφωνίες με συμμορίες της εποχής, προμηθεύοντάς τους με ληγμένα γιαούρτια.
Ωστόσο ο νόμος ενίσχυε τη δημόσια διαπόμπευση, γεγονός που έκανε ακόμα και συντηρητικούς ανθρώπους να εναντιώνονται. Τελικά καταργήθηκε το 1983 (!), έπειτα από απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου σε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού της κοινωνίας και αποδέσμευσης από οτιδήποτε θύμιζε το πρότερο και βίαιο παρελθόν της ταλαιπωρημένης Ελλάδας. Τελευταία φορά, σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομίας, εφαρμόστηκε το 1981 (αυτό κι αν προκαλεί εντύπωση).
Διάβασε εδώ την ενδιαφέρουσα ιστορία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών σε 1.081 λέξεις.