Βγαίνοντας από το σταθμό του μετρό στην Ομόνοια, από τη μία πλευρά βλέπεις πολυκαταστήματα και πάγκους εφημερίδων. Αν στρέψεις όμως το κεφάλι σου 180 μοίρες, θα δεις τέσσερις εγκαταλελειμμένους αλλά επιβλητικούς ορόφους ενός ξενοδοχείου ιστορικού. Το "Μπάγκειο" ξαναζωντανεύει την ιστορία της πλατείας. Μιας ιστορίας "άντερ κονστράξιον".
Στους μισογκρεμισμένους άδειους ορόφους του είναι η βάση της φετινής μπιενάλε, που ξεκίνησε στις 18 Νοεμβρίου και θα διαρκέσει δύο ολόκληρα χρόνια (κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί σε καμία χώρα μέχρι σήμερα). Περνώντας την πόρτα του σε πιάνει δέος γιατί καταλαβαίνεις ότι μπαίνεις στην ιστορία μιας περιοχής που γνώρισε μεγάλες δόξες μέχρι να φτάσει στη σημερινή παρακμή της. Στο κτήριο του Τσίλερ, σε υποδέχονται οι εθελοντές και οι εργαζόμενοι της μπιενάλε για να σε βάλουν στο κλίμα. Αυτή τη φορά, αυτό που έχει στηθεί εκεί δεν είναι απλώς μια απρόσωπη έκθεση. Είναι ένας ανοιχτός διάλογος που θα αλλάζει και θα εξελίσσεται για μία διετία.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες του ξενοδοχείου νιώθεις την "κατάρρευση", κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η γνωριμία μου με τον Θάνο, με βοήθησε να καταλάβω λίγο τη λογική της επιλογής των χώρων, της πρωτοφανούς διάρκειάς της και του στόχου της. "Σκοπός είναι να γίνει προσβάσιμη η περιοχή και να αναπλαστεί από τον κόσμο της. Από την παρουσία του και τη διάδρασή του με τις καλλιτεχνικές ομάδες που συμμετέχουν". Στο διπλανό δωμάτιο γνώρισα τη Ρένια από το Beton 7, όπου μου μίλησε για την Αθήνα που μεταλλάσσεται τα τελευταία χρόνια σε καλλιτεχνικό κέντρο της Ευρώπης "Έχω την ίδια αίσθηση που είχα τη δεκαετία του '90 στο Βερολίνο". Στον δεύτερο όροφο, έγραψα σε ένα post - it μια ιστορία μου για την Ομόνοια με τη βοήθεια της Άννας, συμμετέχοντας στον UrbanDig Project, έμαθα τις ιστορίες των ακτιβιστών- κατοίκων του Μετς και στον τρίτο, είδα το συλλογικό πείραμα "Depression Era" μιας ομάδας 30 καλλιτεχνών που συνθέτει εικόνα και κείμενο ενάντια στο μιντιακό μοντάζ της εποχής μας.
Η Biennale όμως με έβγαλε και στους δρόμους. Περπάτησα από το Rex μέχρι το Mπαγκλαντές και ανακάλυψα το Υποβρύχιο του Μιλέν, στο υπόγειο της Αιόλου 102 όπου μπορείς να γευτείς σπιτικό φαγητό με 60's αυθεντική φιλοξενία από αυτές που σπανίζουν. Εκεί που σε τρατάρουν ένα ουζάκι και κοιτάζουν τον καιρό πριν μαγειρέψουν. Δοκίμασα αυθεντικό και πολυβραβευμένο γιαούρτι στην 80 ετών Στάνη της οικογένειας Καραγεώργου, στην οδό Μαρ. Κοτοπούλη και τότε συνειδητοποίησα. Ότι στόχος αυτής της μπιενάλε είναι να μας φέρει κοντά. Γιατί η τέχνη για δυο χρόνια θα "συνάπτει" σχέσεις με τους ανθρώπους αυτής της κουρασμένης πόλης. Το 2017, με τη λήξη της, το ιστορικό ρυτιδιασμένο Κέντρο θα έχει βρει τη χαμένη νιότη του. Από σένα κι από μένα.
Σε μια περιοχή που δεν είναι εδώ και πολλά χρόνια γειτονιά, που ο κόσμος φοβάται να κινηθεί μόλις νυχτώσει, που τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο, που τα ιστορικά κτήρια "εξαφανίζονται" ανάμεσα σε σύγχρονα κακόγουστα οικοδομήματα, σε αυτήν ακριβώς την περιοχή, η Μπιενάλε της Αθήνας επιδιώκει να ανοίξει συζήτηση με το κοινό, να μιλήσει για εναλλακτικές οικονομίες, να επαναπροσδιορίσει τους θεσμούς και τελικά να γίνει ξανά ο τόπος συνάντησης των ανθρώπων της που την εγκατέλειψαν σταδιακά, αλλά τώρα γυρεύουν να την αναστήσουν.
Διάβασε περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί.
Δες εδώ που μπορείς μετά να πιεις τον καφέ σου.