Η ώρα ήταν ήδη 11:00. Συναντηθήκαμε με τη Δανάη στο μετρό Συντάγματος και πριν προλάβουμε να δώσουμε το σταυρωτό φιλί αρχίσαμε να τρέχουμε για να προλάβουμε το τρενάκι των έντεκα. Φεύγει από τις αρχές της Ερμού ή από το Μοναστηράκι. «Έχει φύγει» σκεφτήκαμε, αλλά βλέποντας το ζευγάρι των κινέζων τουριστών να περιμένει υπομονετικά με το καπελάκι του και τους χάρτες ανά χείρας, καταλάβαμε ότι σίγουρα δεν έχει περάσει ακόμα.
11:06 επιβιβαστήκαμε. «Καλημέρα σας κορίτσια! Μαθήτριες έτσι;» κοιταχτήκαμε με τη Δανάη και σχεδόν ξεσπάσαμε σε γέλια. «Ε καλά φοιτήτριες τότε σίγουρα. Για εσάς λοιπόν 4€ το εισιτήριο, αντί για 6». Πιάσαμε το παρασύνθημα ενθουσιασμένες με το άνθος της νιότης μας, συστηθήκαμε στον ευγενέστατο κύριο Γιάννη και ήμασταν πια έτοιμες για την βόλτα.
Η Δανάη ετοιμοπόλεμη με τη μηχανή στο χέρι, εγώ με το σημειωματάριο. Ο ήλιος μάς έκαιγε τα πόδια, το πιτσιρίκι πίσω μας ξεκίνησε τις ερωτήσεις που αρχίζουν από «τι», η γιαγιά του απαντούσε υπομονετικά, οι κινέζοι τουρίστες είχαν ένα βλέμμα ενθουσιασμού σαν να είχαν μόλις ξεκινήσει ταξίδι με διαστημόπλοιο και ο κύριος Γιάννης έκανε την ξενάγηση σε κάτι (αν όχι αστεία), σίγουρα δυσνόητα αγγλικά.
Η πρώτη αναγγελία της τοποθεσίας από το μικρόφωνο, έγινε έξω από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, με τους τσολιάδες να κάθονται προσοχή μπροστά στις φωτογραφικές μηχανές των τουριστών. Το αεράκι φυσούσε, το καυσαέριο του μπροστινού λεωφορείου μας έπνιξε ελαφρώς, και τότε πήραμε την στροφή κατηφορίζοντας προς το Προεδρικό Μέγαρο στην Ηρώδου του Αττικού. Πρώτη φορά που δεν υπήρχε ψυχή από φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφους (θα έλειπε λογικά ο Αλέξης).
Περνώντας έξω από τον Εθνικό Κήπο (εκεί την ήθελα τη στάση μου για να είμαι ειλικρινής), κατηφορίσαμε με το κόκκινο τρενάκι μας προς Καλλιμάρμαρο. Πούλμαν και κακό απ’ έξω, σαν χιμπατζήδες κρεμαστήκαμε εμείς, αλλά τζίφος . Ούτε μία λήψη. Ζάππειο Μέγαρο για τη συνέχεια και έπειτα Στύλοι του Ολυμπίου Διός. Οι στύλοι (δηλαδή κίονες) και όχι οι στήλες. Και μετά από αυτό το σύντομο μάθημα γλώσσας, συνεχίζουμε.
Το «χαρούμενο τρένο» μας, διάσχισε την Αμαλίας και πέρασε απέναντι στα στενάκια των προπόδων της Ακρόπολης. Αν γύριζες το κεφάλι σου προς τα πάνω έβλεπες τον Ιερό Βράχο. Η πρώτη στάση ήταν στο Μουσείο της Ακρόπολης. Εκεί, σχεδόν άδειασε το βαγόνι μας, με το αγαπημένο πια ζευγαράκι κινέζων, να κατεβαίνει πρώτο. Για να το ξέρεις κι εσύ, το εισιτήριο που κόβεις ισχύει για δύο ώρες. Άρα όπου κι αν κατέβεις (εκεί ή στην Αρχαία Αγορά), μπορείς σε κάθε περίπτωση να πάρεις το επόμενο, αφού περνάει κάθε μισή ώρα από τα ίδια σημεία.
Εμείς παραμείναμε επιβιβασμένες. Θησείο, αρχαία αγορά της Αθήνας, στοά του Αττάλου και Ρωμαϊκή Αγορά στο Μοναστηράκι. Το κεφάλι μας 360 μοίρες γύριζε, για να «μαζέψουμε» όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες και ήλιο. Για την επιστροφή μας, περάσαμε μέσα από την Πλάκα. Και τι παράξενο; Ήταν σαν να τη βλέπαμε για πρώτη φορά…
Ένας βασικός λόγος για να κατέβεις κι εσύ στο Kέντρο και να πάρεις το Athens Happy Train, για 60 λεπτά διαδρομής, είναι ότι ανεβαίνοντας τα δύο σκαλάκια του είναι σαν να μπαίνεις στο τρένο της ηρεμίας. Λειτουργεί σχεδόν αγχολυτικά. Ένα χαμόγελο «κολλάει» στα χείλη, τα μάτια μισοκλείνουν αλλά βλέπουν τα πάντα, οι κόρνες χτυπάνε αλλά δεν τις ακούς. Γιατί τώρα, ζεις την πόλη σου σαν τουρίστας.
ΥΓ: Το σημειωματάριο τελικά δεν το χρησιμοποίησα. Ευτυχώς όμως, η Δανάη χρησιμοποίησε την κάμερα της.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Athens Happy Train επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του.
