Εδώ λοιπόν, στο τροπικό Μιλγουόκι με τους ρομαντικότατους-μηδέν-βαθμούς-Κελσίου, όλα τα ωραία αγόρια (και κορίτσια) κυκλοφορούν με τα ποδήλατά τους (όχι, το κρύο δεν απασχολεί κανέναν). Μία πόλη τίγκα στους ποδηλατόδρομους, με ειδικά διαμορφωμένα πάρκινγκ, σπέσιαλ ιμάντες στα λεωφορεία της πόλης για τα ποδήλατα των επιβατών, μονοπάτια σε δασάκια αποκλειστικά για ποδηλάτες, γενικώς αν δεν έχεις ποδήλατο ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΟΥΛ, τελεία. Το δικό μου ποδήλατο βέβαια έφτασε με τα υπόλοιπα υπάρχοντα από το Τέξας πατικωμένο ανάμεσα σε κούτες, γραφεία, βιβλιοθήκες, κοινώς όταν μου το ξεφορτώσανε οι τύποι της μεταφορικής στο σπίτι η σέλα κοιτούσε προς τα δεξιά και τα λάστιχα ήταν ένα με το παρκέ. «Μην ανησυχείς», μου λένε, «εδώ δίπλα είναι το συνεργείο, πήγαινέ το αύριο», και μάλλον από το ύφος μου δεν κατάλαβαν ότι η λέξη «συνεργείο» μου προκαλεί ταχυκαρδία γιατί ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙ ΔΙΑΟΛΕ και δεν ξέρω καν τι ακριβώς θέλει φτιάξιμο στο οχηματάκι.
Βέβαια αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι το εν λόγω συνεργείο είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ, και επειδή ο φίλος μου ο Θοδωρής θα λέει πάλι ότι τα βγάζω όλα από το μυαλό μου, ορίστε και η κάρτα τους:
Απ’έξω ένα ρομαντικό mural, από αυτά που τόσο μ’αρέσουν γιατί μου θυμίζουν Αθήνα:
Μέσα, όλα τα χαλασμένα ποδήλατα της πόλης, δηλαδή το εξής θέαμα:
Σούπερ μουράτο σαλονάκι αναμονής:
Και αυτή η πινακίδα μπροστά στον πάγκο των μηχανικών, για να ψαρώνουν οι κοινοί θνητοί που μπαίνουν στο συνεργείο (αλλά φυσικά όχι εγώ):
Πλησιάζω με σταθερό βήμα τον πάγκο που κάθονταν οι καλύτεροι μηχανικοί ποδηλάτων του πλανήτη, δεν ψαρώνω, παίρνω κι εγώ το ύφος της πιο έμπειρης ποδηλάτισσας του γαλαξία και λέω «Γκάιζ, το όχημα θέλει δουλίτσα, το’χουμε;», ανεβάζουν το ποδήλατο σε κάτι ρουλεμάν και το κοιτάνε από κάτω, όπως τα αυτοκίνητα, ΔΕΝ ΨΑΡΩΝΩ ΛΕΜΕ, χώνω κι εγώ το κεφάλι από κάτω, «τι λέτε παιδιά; είναι σοβαρό;», «άσ’το μας τρεις μέρες και θα στο κάνουμε καινούριο, φουλ σέρβις, 50 δολάρια και δεν θα έχεις ποδήλατο, πύραυλο θα έχεις», «εντάξει, μην το παρακάνετε, για κρεμάστρα το είχα στο Τέξας», δεν πιάνουν το αστειάκι, αφήνω το τηλέφωνό μου, θα με πάρουν λέει όταν θα είναι σένιο.
Μία βδομάδα μετά πάω στο συνεργείο κρατώντας και το κράνος στη μασχάλη για να αποκτάω κύρος, παίρνω και ύφος Λανς Άρμστρονγκ, με βλέπουν, εμφανίζουν το κόκκινο ποδηλατάκι από το σωρό, και το παρκάρουν μπροστά μου. Σε αυτό το σημείο να πω πως μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχω ανέβει μπροστά στα παιδιά του συνεργείου πάνω στο ποδήλατο. Τώρα όμως, έχω το ποδήλατο μπροστά μου και τρεις τύπους γύρω γύρω να με κοιτάνε, οπότε καταλαβαίνω ότι τέλος τα ψέματα, μάλλον περιμένουν να αρχίσω επιτόπου να πηγαίνω πάνω κάτω. Ανεβαίνω, μου έχουν ρυθμίσει τη σέλα στο Θεό, δε λέω τίποτα, στη δεύτερη πεταλιά τρώω μια πολύ τέλεια σαβούρα στη μέση του συνεργείου, πέφτουν οι μάσκες, ακούω κάποιον να λέει «πάω να της κατεβάσω τη σέλα». Με πλησιάζει, «είμαι ο Chase», λέει, «και θα σου δώσω τις συμβουλές που δίνω στα κορίτσια που οδηγούν ποδήλατο». «Αρθράκι» σκέφτομαι, «πες τα όλα».
Λοιπόν, αποκωδικοποιώ τις πληροφορίες του Chase για τις ποδηλάτισσες της πόλης. Διαβάστε προσεκτικά, αρκετά ρεζίλι μας έκανα όλες εδώ στην άλλη πλευρά του ωκεανού.
1. Η σέλα πρέπει να είναι σε τέτοιο ύψος ώστε όταν το πετάλι βρίσκεται στην πιο χαμηλή θέση, το πόδι είναι ελαφρά λυγισμένο, και όταν από εκείνη τη θέση πάμε να ακουμπήσουμε το πόδι κάτω (γιατί ας πούμε μας έπιασε φανάρι), τότε στο δρόμο ακουμπάνε μόνο το ακροδάχτυλα σε στυλ μπαλαρίνας.
2. Φρένα: δεν πατάμε και τα δύο ταυτόχρονα-πρώτα σταματάμε τις πίσω ρόδες, μετά τις μπροστινές. Αν δεν είσαι τόσο άσχετη όσο εγώ θα ξέρεις ότι τα πίσω φρένα είναι αυτά που κρατάμε στο δεξί μας χέρι και τα μπροστά στο αριστερό. ΑΡΑ πρώτα σφίγγουμε το δεξί χεράκι και μετά πολύ απαλά αρχίζουμε να σφίγγουμε και το αριστερό. ΠΡΟΣΕΞΕ , ο Chase μου είπε ότι αν τα μπερδέψεις τότε θα βρεθείς τούμπα μπροστά από το ποδήλατο (το οποίο θα κάνει το αντίστροφο της σούζας, δηλαδή ένα θεαματικό «έντο» όπως μου εξήγησε ο φίλος μου Χρήστος, καθόλου σέξι - το έντο, όχι ο Χρήστος).
3. Η κλειδαριά του ποδηλάτου, εκείνο το πλαστικό φιδοειδές, πρέπει να πιάνει την μπροστινή ρόδα ΚΑΙ το βραχίονα του ποδηλάτου ακριβώς πίσω από τη ρόδα-και εννοείται, το κολωνάκι που χρησιμοποιείς για πάρκινγκ. Τίποτα παραπάνω, τίποτα πιο πολύπλοκο, σε θέλω στιλάτη και αποφασιστική στο παρκάρισμα, να κλείσουν τα στόματα επιτέλους.
4. Κ.Ο.Κ. για ποδηλάτες:
- Μην κάνεις ποδήλατο στο πεζοδρόμιο.
- Στο δρόμο, μην πηγαίνεις αντίθετα με το ρεύμα κυκλοφορίας.
- Όταν εσύ στρίβεις και έχεις πίσω αυτοκίνητο, βγάλε έξω το χεράκι προς την κατεύθυνση που θες να στρίψεις, τύπου «ζωντανό φλας». Μην το κατεβάσεις μέχρι να πάρεις τη στροφή!
- Κράνος, παιδιά, κράνος. Κράνος γατί χανόμαστε.
5. Κεφάλαιο ταχύτητες: Όσο πιο δύσκολη η ανηφόρα μπροστά, τόσο πιο χαμηλή η ταχύτητα του ποδηλάτου. Όπως και με το αυτοκίνητο δηλαδή. Για να αλλάξεις ταχύτητα πρέπει ταυτόχρονα να κάνεις πετάλι, μη γελάς, εγώ δεν το ήξερα και τόσα χρόνια άλλαζα ταχύτητες ακίνητη, α ρε Chase μου άνοιξες τα μάτια. Όταν η ανηφόρα ξαναγίνει ευθεία, ή όταν αναπτύξεις ταχύτητα, τότε αργά αργά μπορείς να αλλάζεις και να ανεβάζεις ταχύτητες στο ποδήλατο.
Ο Chase μου εξηγεί τον ποδηλατικό χάρτη του Milwaukee, κάτι πετάει και για μηνιαίες ποδηλασίες προς Σικάγο που κρατάνε ΜΟΝΟ 8,5 ώρες, κάπου εκεί καταλαβαίνω ότι μάλλον ο τύπος με έχει παρεξηγήσει εντελώς. Η περιήγηση στο συνεργείο τελειώνει με τον Chase να μου δείχνει αυτό το φοβερό ποδήλατο:
Διθέσιο, αεράτο, με τις σέλες του και τα όλα του, «με αυτό μοιράζεσαι το πετάλι με τον μπροστινό σου, ό,τι πρέπει για μεγάλες διαδρομές, μπροστά εσύ, πίσω η κολλητή σου, και ορίστε πώς διασχίζουν οι άνθρωποι εναλλακτικά τις πολιτείες», εκεί κάπου καταλαβαίνω ότι ο τύπος δεν έχει παρεξηγήσει μόνο εμένα αλλά και τις φίλες μου, φαντάσου να κάθεται η Νάνσυ πίσω κάθισμα και να περιμένω βοήθεια στο πετάλι, α ρε Chase εσύ τα λες ωραία αλλά σε λάθος άτομα γαμώτο.
Από το Brew City για την Αθήνα,
Δέσποινα- πρώην κάτοικος Τέξας, νυν κάτοικος Γουισκόνσιν.