Το Πεκίνο, με εξαίρεση την ατμοσφαιρική ρύπανση, είναι μια πολύ ανθρώπινη πόλη. Εκτείνεται σε μία τεράστια έκταση η οποία είναι όλη ευθεία (χωρίς ανηφοροκατηφόρες), έχει αποστάσεις ανάμεσα στα πανύψηλα κτίρια, δίνοντας την ευκαιρία να «αναπνεύσεις» και είναι φιλική στη χρήση εναλλακτικών μέσων, όπως το ποδήλατο.
Έχει τεράστιους δρόμους και είναι μια πόλη που σε κάποια σημεία θυμίζει Νέα Υόρκη και μόλις στρίψεις μια γωνιά μετατρέπεται σε παραγκούπολη όπου οι άνθρωποι έχουν κήπους και φυτεύουν τα δικά τους λαχανικά για να τρώνε. Έχει ένα αντιφατικό χαρακτήρα που είναι και όλη η γοητεία της πόλης.
Όλη η ομορφιά του Πεκίνου είναι οι γειτονιές hutong, είναι παλιές παραδοσιακές γειτονίες όπου σήμερα πια έχουν μετατραπεί σε τουριστικές ατραξιόν και είναι διάσπαρτες σε όλη την πόλη. Λατρεύω να χάνομαι εκεί μέσα, είναι σαν ένα ταξίδι στο χρόνο. Κάποια ελάχιστα hutong κατοικούνται ακόμα από κινέζους. Αυτά είναι και τα πιο όμορφα γιατί δε χρησιμοποιούνται για εμπορικούς σκοπούς αλλά είναι ελάχιστα πλέον και μειώνονται δραματικά. Όταν επισκεφθείτε το Πεκίνο μην παραλείψετε να πάτε στην nanluoguxiang και τα γύρω από αυτήν hutong. Είναι εξαιρετική εμπειρία, σε μικρή απόσταση από την απαγορευμένη πόλη και το hohai park που είναι επίσης πανέμορφα.
Το μοναδικό φαινόμενο όχι μόνο του Πεκίνου αλλά όλων των κινεζικών μεγαλουπόλεων είναι το μετρό. Είναι τεράστιο και δομημένο με γρήγορα και καλά κλιματιζόμενα βαγόνια, άπειρες στάσεις, ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ, οι σκηνές που έχετε δει με υπαλλήλους του μετρό να σπρώχνουν τους επιβάτες για να κλείσουν οι πόρτες, είναι απόλυτα αληθής σχεδόν όλη τη μέρα. Οι κινέζοι το συνωστισμό στο μετρό τον θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό. Εγώ για τον ίδιο λόγο, σπάνια χρησιμοποιώ αυτό το μέσο. Μία φορά έχω περιμένει στην ουρά 1 ώρα για να μπω στο βαγόνι.... Τελικά το έκοψα με τα πόδια, δε μπορούσα να με σπρώχνει κάποιος για να χωρέσω.
Από το Πεκίνο για το Followmepantou, Γιάννης Γεωργούλης