Η σχέση πάει καλά. Πολύ καλά. Τόσο που το πρωινό στο κρεβάτι είναι ρουτίνα(καλό ε;). Και έρχεται η στιγμή που ζητάτε να γνωρίσουμε τους γονείς σας. Γιατί; Τι κακό έχουμε κάνει για να αξίζουμε τέτοια συμπεριφορά;
Μέσα μας, έχουμε ένα καμπανάκι που χτυπάει σε ρυθμούς «Τα Καγκέλια», (του αδερφού μου χτυπάει σε Depeche Mode) και μια φωνή ψιθυρίζει «Τρέχα, φύγε, άνοιξε το παράθυρο και πήδα; Σε ισόγειο είμαστε; Τρέχα ξανά».
Γιατί συμβαίνει αυτό; Εμείς έχουμε ένα ένστικτο, ακόμη και όταν όλα πάνε καλά. Αυτό μας λέει να αποφύγουμε την απευθείας έκθεση στους ανθρώπους που σας έφεραν στον κόσμο. Ειδικά με τον πατέρα σου. Ο οποίος ξέρει πολύ καλά τι κάνουμε όταν είμαστε μόνοι και το πιθανότερο είναι αν τον κοιτάξουμε στα μάτια να μαρμαρώσουμε. Κυριολεκτικά.
Η πρώτη σκέψη είναι να χαμογελάσουμε στην πρόταση σας και να πούμε «Ότι θες μωρό μου». Η δεύτερη είναι να πάρουμε τηλέφωνο τον κολλητό μας και να πούμε «Ρε μα@@@α αυτή θέλει να πάμε σπίτι της». Ευτυχώς εγώ έχω τον καλύτερο του κόσμου και μου έδωσε την λύση. Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι πως φοβόμαστε την δέσμευση.
Όχι με εσάς. Αυτό ήταν στο πρώτο τρίμηνο της σχέσης μας. Με την οικογένεια σας. Γιατί όταν θα γνωρίσουμε την οικογένεια σας θα δεσμευτούμε απέναντι σε ανθρώπους που η γνώμη τους έχει σημασία στην σχέση μας. Ναι, όσο περίεργο και αν φαίνεται, όταν γνωρίσουμε τον πατέρα σας θα του δώσουμε την υπόσχεση μας ότι εσείς θα είστε καλά και ευτυχισμένες. Ακόμη και αν δεν το συζητήσουμε ανοιχτά, θα συνεννοηθούμε με έναν κώδικα δικό μας. Ελπίζω χωρίς μαχαίρια…
Έτσι, αυτόματα οι ευθύνες μας μεγαλώνουν απέναντι σε πολύ κόσμο. Δεν μας ενοχλεί. Ο σωστός άντρας ζητάει τις ευθύνες. Αυτές τον ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα αρσενικά. Τον μετατρέπει σε Alpha Male. Αλλά μεγαλώνει και η πίεση. Βλέπουμε πως μεγαλώσατε και αγχωνόμαστε να ζήσετε το ίδιο.
Και στην τελική μας φοβίζει. Τι γίνεται αν ο father μας πάρει με στραβό μάτι; Αν είναι Παναθηναϊκός και εμείς Γαύροι; Αν αυτός θέλει βουνό και εμείς θάλασσα; Γιατί σαν αρσενικά θα συγκρουστούμε. Τώρα, μετά, θα γίνει. Σαν τα κριάρια στην Τούνδρα που παίρνουν φόρα και κοπανιούνται.
Τι θα γίνει αν η μητέρα σας είναι σαν εκείνη του Stiffler; Θα σας πω εγώ: Θα κάνουμε το σχόλιο του στυλ «Η μάνα σου πολύ μανάρι». Στάνταρ. Και θα γίνει του Κουτρούλη ο γάμος… Γιατί ο δικός μας θα έχει πάει για τρέλες στις Σεϋχέλλες. Και όχι μαζί με εμάς!
Να ξέρετε όμως κάτι. Όταν δεχτούμε, θα το κάνουμε επειδή είμαστε ερωτευμένοι. Γιατί θέλουμε να γνωρίσουμε τους ανθρώπους που σας έπλασαν στην γυναίκα που αγαπάμε. Να γίνουμε μέλος της οικογένειας σας.
Τώρα αν ο πατέρας σας είναι πρώην κυνηγός, ΜΑΤατζής, πυγμάχος ή κατάδικος για τετραπλή δολοφονία, καλό θα είναι να ενημερώσετε. Σίγουρα το ΕΚΑΒ. Για τα υπόλοιπα βλέπουμε.
ΥΓ: Να πάρουμε λουλούδια ή φοντάν; Αυτό είναι δίλλημα…
Δες ΕΔΩ τι μας ξενερώνει στο κρεβάτι
Δες ΕΔΩ πως θα καταλάβεις γιατί δεν σε θέλει