Έξι ακριβώς χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Δαλιανίδης, ίσως ο πιο εμπορικός σκηνοθέτης του ελληνικού κινηματογράφου. Σήμερα, λοιπόν, που είναι η επέτειος του θανάτου του, άρχισα να σκέφτομαι όλες εκείνες τις επικές στιγμές που μου χάρισε αυτός ο ταλαντούχος άνθρωπος.
Οπότε έχουμε και λέμε. Αν δεν υπήρχε ο Γιάννης Δαλιανίδης...
1. Δεν θα είχα δει ούτε εγώ, ούτε ο ελληνικός πληθυσμός το πρώτο γυμνό της Ζωής Λάσκαρη. Στον «Κατήφορο» έκανε την πρώτη της προκλητική εμφάνιση και μας έμαθε πώς είναι να είσαι σέξι και περήφανη για το κορμί σου.
2. Δεν θα είχα βιώσει τη χαρά του να βλέπεις το πρώτο ελληνικό μιούζικαλ, και συγκεκριμένα το «Μερικοί το προτιμούν κρύο». Αυτή η ταινία, μάλιστα, ανέδειξε το ταλέντο της Ρένας Βλαχοπούλου, την οποία μέχρι τότε η Φίνος έβλεπε με επιφυλακτικότητα.
3. Δεν θα είχα πει ποτέ την ατάκα «αυτή μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις» από την ταινία «Οι θαλασσιές οι χάντρες». Τέτοια θυσία για χάρη του έρωτα δεν έχει ξαναγίνει στον ελληνικό κινηματογράφο. Δεν χρειάζεται να αναφέρω το «Crazy Girl» της Ζωής Λάσκαρη που στο σχολείο χορεύαμε παίζοντας air guitar. Ούτε ότι είχε περάσει από το μυαλό μας να φτιάξουμε ματζούνι του έρωτα.
4. Δεν θα ρουφούσα ποτέ την κοιλιά μου όπως έκανε η Ζωζώ Σαπουντζάκη στον «Ξυπόλυτο Πρίγκηψ». Η Ζωζώ έκανε το ρούφηγμα να μοιάζει cool.
5. Δεν θα είχα τραγουδήσει το «Είμαι γυναίκα του γλεντιού» από την ταινία «Μια κυρία στα μπουζούκια». Η Μαίρη Χρονοπούλου, σαν αυθεντική φεμινίστρια της εποχής δείχνει τι σημαίνει να είσαι γυναίκα που παίζει στα δάχτυλα τους άντρες. Άσχετο αν ο στίχος «στο ένα χέρι το τσιγάρο, στο άλλο χέρι το μπεγλέρι» είναι λίγο καγκουριά.
6. Δεν θα είχα δει την απόλυτη ερωτική σκηνή στο «Γοργόνες και Μάγκες». Η Μαίρη Χρονοπούλου δίνει χέρια με το sex symbol Λάκη Κομνηνό και υπό τους ήχους του «Τόσα Καλοκαίρια» γυρνάνε γύρω – γύρω. Στα εφηβικά μου μάτια έμοιαζε απίστευτα αισθησιακό όλο αυτό το αλλοπρόσαλλο σκηνικό, αλλά ξέρω δυστυχώς ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν μόνο στον «Τιτανικό» και όχι στην πραγματική ζωή.
Βέβαια, αυτή η σκηνή ανταγωνίζεται το τρυφερό τετ - α -τετ του Ανδρέα Ντούζου και της Ζωής Λάσκαρη στο «Κορίτσια για Φίλημα».
7. Δεν θα είχα μάθει ποτέ ότι η Αλίκη Βουγιουκλάκη μπορεί κουτσά στραβά να παίξει δράμα. Η «Μαρία της Σιωπής» μου έδειξε μια άλλη πτυχή της μεγαλύτερης σταρ του ελληνικού κινηματογράφου και αυτό δεν μπορώ να το προσπεράσω.
8. Δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ εκείνους τους παράξενους τύπους από το «Ρετιρέ» που μέχρι και σήμερα μου δημιουργούν έναν γλυκό εκνευρισμό. Τον Μίλτο τον καφετζή, την «ξινή», την έξαλλη κυρία Ζαχαροπούλου, τη σαρκαστική Χαρούλα Πεπονάκη και τον υποτίθεται σέξι Ιάσωνα. Αλλά κυρίως, δεν θα είχα δει τηλεοπτικά τι σημαίνει «κάνω ντου στον μπουφέ και εξαφανίζω τα πάντα». Άσε που δεν θα μπορούσα να παρομοιάσω μια κακή παραγωγή με τη μουσική από τους τίτλους αρχής του «Ρετιρέ». Μιλάμε για το απόλυτο χιτ φτιαγμένο με ντέμο από παλιό αρμόνιο.
9. Δεν θα είχα ακούσει ποτέ το χιτάκι «Άραχτοι και λάιτ». Άκου και κλάψε.
Δες ΕΔΩ τις ερωτήσεις που θα κάναμε σήμερα στον Μανούσο και το Κατερινιώ.