Η Νάνσυ (Φαφούτη) ήταν άρρωστη και έστειλε στο γκρουπ μας ότι έβλεπε "Bravo Ρούλα". Ιδεάρα σκέφτηκα μιας και ο καιρός μάς τα χάλασε και δεν τιμήσαμε κανέναν Γιώργο. Το γύρισα την ώρα που η Ντέμυ τραγουδούσε playback ένα "απόσπασμα" από την "Οικογένεια Αdams" με τις εκφράσεις της να είναι κάπως... "Αdams" αλλά προς Θεού, άγιες μέρες αυτό δεν είναι της παρούσης. Το απόσπασμα τελείωσε και η κυριολεκτικά "στραπαστράπτουσα" Ρούλα, ανέβηκε στην πολυφωτισμένη σκηνή της.
Και κάπου εκεί μεταξύ βαρεμάρας και παράλληλου σχολιασμού στο γκρουπ, ακούστηκε η εύλογη (γιατί όχι;) απορία της παρουσιάστριας: "Πώς ταυτιζόμαστε οι Έλληνες με την οικογένεια Adams;". Μάλιστα είπαμε, καραφλιάσαμε ελαφρώς, το θεωρήσαμε ατυχές και μπήκαμε κάπως παγωμένες σε κατάσταση αναμονής για τη συνέχεια επί της οθόνης (μιας και πριν την πάσα για διαφημιστικά μηνυματάκια, η Ρούλα μάς υποσχέθηκε "στραπαστράπτοντες" σαν και την ίδια, καλεσμένους). "Τουλάχιστον ένας Μαζώ θα ακολουθήσει" σκεφτήκαμε και ούτε που αγγίξαμε το τηλεκοντρόλ.
Η επιστροφή από τις διαφημίσεις έγινε με ένα χορευτικό πολύ πρωτοποριακό. Αν ζούσαμε το 1992. Το 2016, το να χορεύουν οι φριχτά κακόγουστα ντυμένοι χορευτές κάτι σαν hip-hop, με πιτσιρίκια μικρομέγαλα και μια παχουλή (χορεύτρια;) απλώς για να χαρακτηρίσει η Ρούλα την χορογραφία "ευφάνταστη" γιατί χρησιμοποιήθηκε μια γυναίκα με παραπανίσια κιλά και για να ακολουθήσουν σχόλια, τύπου "Μπράβο, γιατί ο χορός δεν είναι μόνο για τις αδύνατες", ήταν το πρώτο σημείο, που έστειλα στο γκρουπ ότι θα ήθελα να κρυφτώ λίγο κάτω από τα μαξιλάρια από την ντροπή μου.
Δεν κρύφτηκα. Σκέφτηκα "Ok. Τι κι αν στον κόσμο η Beyonce γυρνάει το "Lemonade"; Στην Ελλάδα, ή μάλλον στο μυαλό της παραγωγής του "Bravo Ρούλα", εντυπωσιακό είναι... αυτό". Σηκώθηκα, έριξα λίγο νερό στο κρασί μου και ξανακάθισα. Η Ρούλα ήδη υποδεχόταν τον επόμενο καλεσμένο της που δεν ήταν ο Μαζώ, αλλά ο Βασίλης Λεβέντης. Ελαφρώς βαριεστημένος, λίγο κουρασμένος και πολύ απογοητευμένος από τον πόλεμο των media και των δημοσκοπήσεων, ο Αρχηγός πήγε στην Κορομηλά (ίσως) για να γνωρίσουμε και την άλλη του πλευρά. Την καθημερινή. Ε, αυτό ήταν.
Η στιγμή που έγειρα στον ώμο του Δημήτρη και έστειλα στο γκρουπ μόνο δυο λέξεις "Όχι αποκλείεται".
Στο video που ετοίμασε η παραγωγή για τον Λεβέντη, δεν υπήρχε καμιά φωτογραφία από τη ζωή του, κανένα καλοσπικαρισμένο στόρι. Υπήρχαν ηθοποιοί - κομπάρσοι που κακόπαιζαν τη ζωή του, και για μια στιγμή μπερδευτήκαμε και είπαμε "δεν μπορεί. Οικογενειακές ιστορίες στον Αlpha βλέπουμε (που επεσήμανε κι η Τόνια -Παπαμιχαλοπουλου)". Αλλά όχι. Όχι, όχι. Δεν ήταν ακρβώς αυτό που νομίζαμε.Ήταν θεούλη μου κάτι πολύ χειρότερο. Ήταν αλήθεια. Μια μικρού μήκους με τη ζωή του Λεβέντη. Και ήταν ό,τι χειρότερο έχουμε δει τον τελευταίο καιρό στην ελληνική τηλεόραση. Γιατί δεν ήταν τρολ. Κάποιοι το είχαν όντως πιστέψει.
Άντεξα, δεν το έκλεισα. Σκέφτηκα "καλά θα γίνει χαμός μόλις τελειώσει το video". Αλλά όχι. Ο Λεβέντης ήταν έτοιμος να κλάψει κι εγώ να πατήσω επιτέλους το βελάκι στο τηλεκοντρόλ. Και τότε η Ρούλα υποδέχτηκε αυθορμήτως στη σκηνή τη Βερονίκη, ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε, που απλώς ήθελε να κάνει κάποιες εντελώς (επίσης) αυθόρμητες ερωτήσεις στον Κο Λεβέντη.
Ερώτηση πεντάχρονης Νο1: Τι δουλειά κάνετε;
Ερώτηση πεντάχρονης Νο2: Τι παιχνίδια παίζατε μικρός; Γιατί εμένα αγαπημένο μου είναι το ... "κρυφτό".
Κοιταχτήκαμε με τον Δημήτρη και κοιτάξαμε το laptop. Άλαλο και το γκρουπ. "Το απόλυτο 90's ντεκαντάνς χωρίς να έχει καν πλάκα", σκεφτήκαμε και πατήσαμε με περηφάνια το βελάκι.
(Aν το πράγμα έφτιαξε μετά τα 42 λεπτά, απλώς συγχωρήστε με και υπόσχομαι να λέω "Bravo Ρούλα" 42 φορές την ημέρα, μέχρι την Κυριακή του Θωμά)
Δες εδώ (για να γουστάρεις) τις 11 καλύτερες σκηνές όλων των κύκλων του Game of Thrones.