Παγκόσμια ημέρα του βιβλίου είναι η σημερινή και μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε τις ιστορίες που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μας σε μία καθοριστική περίοδο της ζωής μας, την εφηβεία. Οι συντάκτες του FollowMe γυρνάμε πίσω στο χρόνο και ξεφυλλίζουμε τα βιβλία που μας κάνουν μέχρι και σήμερα να χαμογελάμε και να συγκινούμαστε.
Ταξίδι με τον Έσπερο του Άγγελου Τερζάκη
Κατερίνα Ιωακείμ: Η αλήθεια είναι ότι αυτό το βιβλίο το διάβασα σε ένα αεροπλάνο, πτήση εξωτερικού Αθήνα-Μιλάνο, αρκετά χρόνια αφότου είχα περάσει την εφηβεία (ημερολογιακά τουλάχιστον). Κάθε σελίδα που γυρνούσε με πήγαινε πίσω σε υπέροχα καλοκαίρια, στον δρόμο με τις καλαμιές που οδηγούσε από τον οικισμό στην παραλία, σε διαδρομές γεμάτες αρώματα, ξερά χόρτα, παλιακά αντηλιακά, τσιχλόφουσκα φράουλα, τηγανόψωμο της γιαγιάς τυλιγμένο σε πετσέτα, σκόνες από τον χωματόδρομο και κλεφτές ματιές αθώων ερώτων. Θα ορκιζόμουν πως διαβάζοντας άρχισα να ακούω ήχους (τζιτζίκια, γρύλους, κύμματα, βότσαλα) και τραγούδια που συνήθως ακούς στις διακοπές, τα ζεστά βράδια κοιτάζοντας τον ουρανό με ένα ποτήρι παγωμένη λεμονάδα στο χέρι... Κάθε φορά που δεν νιώθω πολύ καλά διαβάζω το Ταξίδι με τον Έσπερο και ταξιδεύω στα καλοκαίρια μου. Και νιώθω ηρεμία. Χαρά!
"Προχώρησαν βουβοί, για κάμποσο. Το βράδυ πύκνωνε, το φως γύριζε σταθερά στο γαλάζιο. Τα τριζόνια άρχισαν λιανοτρέμουλα, ερημικά. Μέσα στον κάμπο, που χώνευε στην άχνα του φεγγαριού, τ' αμάξι γύριζε, έπλεε σαν παρμένο από ρεύματα άγνωστα. Η φωνή του κοριτσιού, που σηκώθηκε σε λίγο ψιλούλα και τρεμουλιαστή, μπερδεύτηκε με τα τριζόνια. Ήτανε διακριτικό το τραγούδι της, απλό και ήσυχο.
— Τι τραγούδι είν' αυτό, ρώτησε ο Γλαύκος.
— Είναι παλιό. Το 'λεγε η γιαγιά μου. Το πρόσωπο του κοριτσιού χαμογελούσε φωτισμένο από το φεγγάρι.
— Σ' αρέσει;
— Μ' αρέσει.".
Ο Αντίχριστος του Φρίντριχ Νίτσε
Δημήτρης Δρίζος: Κι όμως, ο Νίτσε μου άλλαξε τη ζωή. Ήμουν ακριβώς 16 χρονών όταν συζητούσα με το νονό μου και εκείνος γύρισε και μου έδωσε τον «Αντίχριστο» και μου είπε να το διαβάσω. Ήταν 61 σελίδες ακριβώς. Θυμάμαι ακόμη ότι τον κορόιδευα πως είναι πολύ μικρό. Εκείνος χαμογέλαγε με το... σαρδόνιο ύφος του. Δεν κατάλαβα το γιατί μέχρι που το διάβασα. Τόσα νοήματα σε 61 σελίδες... Από τότε άλλαξε η αντίληψή μου για τη ζωή, τη θρησκεία, τον άνθρωπο. Ακόμη και σήμερα το βλέπω στην βιβλιοθήκη μου και φοβάμαι να αναμετρηθώ μαζί του για μια ακόμη φορά.
Χωρίς Οικογένεια του Έκτορ Μαλό
Κωνσταντίνα Μπιτζήλου: Το διάβασα όταν ήμουν 10-11 ετών (δεν θυμάμαι ακριβώς). Κάθε του σελίδα είναι κι ένα ηθικό δίδαγμα. Ευαίσθητο, συγκινητικό και αισιόδοξο περιγράφει την συγκλονιστική ιστορία του μικρού Ρεμί, ο οποίος μαθαίνει πως είναι ορφανός στα 8 του χρόνια. Από εκείνη την στιγμή ξεκινά ο γολγοθάς και η περιπλάνησή του. Είναι ένα από τα βιβλία τα οποία θέλουν πολλή υπομονή για να τα διαβάσεις σε τέτοια ηλικία (και μπράβο μου) όμως αλήθεια περνά ωραία μηνύματα.
Μέρες και νύχτες της Αραβίας του Ναγκίμπ Μαχφούζ
Γιάννα Κορρέ: O Ναγκίμπ Μαχφούζ έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο να σου μεταφέρει μηνύματα όπως κανείς άλλος παραμυθάς δεν μπορεί! Τον αποκαλώ παραμυθά γιατί καταφέρνει με έναν μαγικό τρόπο να σε ταξιδεύει, να σε αποφορτίζει από όλα και να νιώθεις σαν παιδί διαβάζοντάς τον. Σε αυτό το μυθιστόρημά του μιλάει για το καλό και το κακό και αναλύει όλες τις πτυχές του. Όμως το βασικότερο στοιχείο που αναζητώ σχεδόν σε όλα τα βιβλία που διάβαζα, διαβάζω και θα διαβάζω είναι αυτά που μου αφήνουν το τέλος μια ελπίδα ότι αυτό που θέλεις στη ζωή σου μπορείς να το καταφερεις με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Κάτι που σε αυτό το βιβλίο σου μεταδίδεται. Το διάβασα πολύ μικρή αλλά ακόμα το θυμάμαι.
Ο θησαυρός της Βαγίας της Ζωρζ Σαρρή
Βάλια Ζαμπάρα: Ο θησαυρός της Βαγίας είναι ένα βιβλίο που με ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Δώρο του αγαπημένου μου παππού που μου το είχε παρει όταν ήμουν δέκα ετών. Το διάβασα δύο καλοκαίρια μετά και θυμάμαι ακόμα ότι κάθε απόγευμα, μετά τη θάλασσα, έτρεχα στα σκαλάκια της αυλής για να ταξιδέψω στην Αίγινα, μέσα από τις λέξεις της Ζωρζ Σαρρή. Αγωνιώντας και εγώ για τον χαμένο θησαυρό...
Στα Μυστικά του Βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα
Φανή Πλατσατούρα: Παιδί γύρω στα 12, ένα στάδιο πριν αυτό το φούντωμα που ονομάζεται «εφηβεία». Μου δώρισαν τα «Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα. Θυμάμαι ακόμη τον Καπετάν Άγρα, τις εικόνες να ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες, τα βαθύτερα νοήματα να μου χτυπούν καμπανάκια και τις απογευματινές βουτιές κάθε απόγευμα μέσα σε αυτά τα βαλτώδη μυστικά με την τεράστια λογοτεχνική αξία.
Το καπλάνι της βιτρίνας της Άλκης Ζέη
Νάνσυ Φαφούτη: Μόνο συγκίνηση νιώθω κάθε φορά που βλέπω το εξώφυλλο του βιβλίου «Το Καπλάνι της Βιτρίνας». Το συνθηματικό «ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;» που αντάλλασσαν μεταξύ τους οι δύο ηρωίδες μου λέει πολλά ακόμα και σήμερα, ενώ ακόμα περισσότερα αισθάνομαι κάθε φορά που βλέπω τη φωτογραφία που έχω στο άλμπουμ μου μαζί με την αγαπημένη μου συγγραφέα. Ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα από κοντά έναν άνθρωπο που πραγματικά θαύμαζα και όπως φαντάζεσαι για μία έφηβη αυτό ήταν ένα μεγάλο γεγονός.
Γενέθλια της Ζωρζ Σαρρή
Τόνια Παπαμιχαλοπούλου: Η Άννα 8 χρονών, ονειρεύεται πολύχρωμα μπαλόνια. Όμως τα μπαλόνια σκάνε με έναν ξερό ήχο. Έχει ξημερώσει η 21η Απριλίου. Τα τανκς βγήκανε στους δρόμους της Αθήνας. Η ζωή της Άννας αναποδογυρίζεται... Αυτός είναι ένας απλός πρόλογος από το αγαπημένο μου βιβλίο και αναφέρομαι στα «Γενέθλια'» της Ζωρζ Σαρή. Μπορεί στην εφηβεία μου να μην διάβασα πολλά βιβλία γιατί με ενδιέφεραν άλλα πράγματα, αλλά το συγκεκριμένο μου έμαθε περισσότερα για αυτό το θέμα από αυτά που μας έλεγαν στο σχολείο και διαβάζεται άνετα από τους νέους που τώρα είναι στην εφηβεία τους. Το βιβλίο αυτό διηγείται με εξαιρετικό τρόπο, ένα σημαντικό κομμάτι της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας… Της ιστορίας των ίδιων τους των γονιών που όλοι αξίζει να γνωρίσουμε καλύτερα!