Το βιβλίο της Στέλλας Κάσδαγλη με τίτλο «Κοιλίτσα.com» έπεσε τυχαία στα χέρια μου σκαλίζοντας τη βιβλιοθήκη της κολλητής μου. Ένα ημερολόγιο εγκυμοσύνης, που έγινε blog, έτυχε μεγάλης αποδοχής γι αυτό και έγινε βιβλίο. Και παρόλο που δεν είμαι έγκυος (και το μόνο που με συνδέει με τη θεματική του βιβλίου είναι η φουσκωμένη από το παστίτσιο που έφαγα κοιλίτσα), το διάβασα μονορούφι, χαμογέλασα και ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ την ανακάλυψή μου με τις εγκυμονούσες αναγνώστριες του followme.gr. Θα μου πεις, «σιγά την ανακάλυψη, αφού το βιβλίο κυκλοφορεί από το 2011 από τις εκδόσεις Πατάκη». Και θα σου πω ότι έχεις δίκιο γιατί έχει ήδη αγκαλιαστεί από πολλές μέλλουσες μαμάδες. Αλλά επειδή πάντα θα είναι χρήσιμο και επίκαιρο, ζήτησα από τη Στέλλα να μοιραστεί μαζί μας τέσσερα χαρακτηριστικά αποσπάσματα και να μας εξηγήσει πώς και γιατί έγραψε το Kοιλίτσα.com.
Πώς (και γιατί) έγραψα το Κοιλίτσα.com
Ήταν η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος λίγο πριν γίνει μεσάνυχτα και το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα ήταν ότι από εκείνη τη στιγμή τίποτα μα τίποτα δε θα γινόταν ποτέ ξανά το ίδιο.Η σκέψη αυτή ήταν συναρπαστική όσο και τρομακτική και έκρυβε και χαρά και θυμό και φόβο και ανυπομονησία και απορία και πάρα πολλά ακόμα πράγματα που, δυστυχώς, σπάνια συνδέουμε με τη μητρότητα και την εγκυμοσύνη.
Από την πρώτη μέρα μού ήταν σαφές ότι η εικόνα των γύρω μου γι’ αυτή την περίοδο της ζωής μου και για την τεράστια (για μένα) μετάβαση που καλούμουν να κάνω, δεν μπορούσε με τίποτα να καλύψει την γκάμα των συναισθημάτων και των σκέψεων που συνωστίζονταν μέσα μου. Εκεί που όλοι έβλεπαν ροζ, εγώ έβλεπα πέντε ουράνια τόξα και οχτώ ασπρόμαυρες σκακιέρες. Εκεί που όλοι έβλεπαν χαριτωμένα μωρά και βρόμικες πάνες, εγώ έβλεπα όνειρα, προσδοκίες, μυστικά, βιώματα, αγκαλιές, συζητήσεις, αγωνίες, συγκρίσεις, τα οποία δεν είχα ιδέα πώς να διαχειριστώ.
Ο μόνος τρόπος που βρήκα ήταν να γράψω γι’ αυτά.
Έτσι δημιουργήθηκε, από την πρώτη μέρα, το μπλογκ Κοιλίτσα.com, το οποίο έκανε παρέα σε μένα και στους δικούς μου ανθρώπους και σε πολλές ακόμα εγκύους και μαμάδες και μπαμπάδες και φίλους μαμάδων και μπαμπάδων, μέχρι που η Στεφανία γεννήθηκε και έγινε 40 ημερών. Μέχρι τότε μου είχε γίνει φανερό ότι αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο μπορούσε να γίνει και κάτι άλλο, να σταθεί χάρτινο στα ράφια των βιβλιοπωλείων και να κάνει παρέα στις μαμάδες και στους μπαμπάδες που θα ακολουθούσαν μετά από μας.
Έτσι κι έγινε.
Το Κοιλίτσα.com ήταν το πρώτο μου βιβλίο, αυτό που μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι να συζητάμε για πράγματα που συνήθως δε συζητιούνται πουθενά και που μου έδωσε τη σιγουριά για το επόμενο (και το επόμενο και το επόμενο) μου βιβλίο.
Ιδού και τα αποσπάσματα:
26 Δεκεμβρίου 2009
To be or not to be?
Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ βλέποντας για πρώτη φορά δύο (2) γραμμές στα παραθυράκια του τεστ είναι ότι, όταν το αποτέλεσμα είναι θετικό, η απάντηση εμφανίζεται πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι συνήθως (όπου «συνήθως», όλες οι φορές που ΔΕΝ είσαι έγκυος, γιατί έχεις πει «ας περιμένουμε 2-3 χρόνια ακόμα, πριν 3 μήνες παντρευτήκαμε»). Το αμέσως επόμενο, ότι θα χρειαστεί να μείνω ακίνητη στην τουαλέτα μέχρι να έρθει κάποιος να με πάρει σηκωτή, διότι α) τα πόδια μου τρέμουν και β) δεν είμαι τελείως σίγουρη ότι αν κουνηθώ δεν θα πέσει από κάπου αυτό που προφανώς υπάρχει πλέον στην κοιλιά μου.
Ο Αλέξανδρος είναι στη δουλειά. Η Φωτεινή στην Κύμη. Όλοι οι υπόλοιποι μάλλον στα κρεβάτια τους. Μισή ώρα αργότερα (πώς δεν τράκαρε κανέναν), η μαμά μου κάθεται απέναντί μου στον καναπέ και με κοιτάζει με το βλέμμα που είχε όταν αδιαθέτησα για πρώτη φορά (ναι, τη σήκωσα από το κρεβάτι). – Είσαι έτοιμη να γίνεις γιαγιά; Γιατί εγώ δεν νιώθω έτοιμη να γίνω μάνα. – Είσαι σίγουρη; Γιατί χαμογελάς…
1 Μαρτίου 2010
Another brick in the wall
Ένα μωρό πρέπει να είναι συνέχεια με τη μαμά του τον πρώτο χρόνο της ζωής του, λέει ο ψυχίατρος Γιωσαφάτ. Τυχόν ανάμεικτα συναισθήματα για το έμβρυο θα του δημιουργήσουν τραύματα που θα το ακολουθούν για όλη του τη ζωή, λέει το βιβλίο Ευγονία-Προγεννητική Αγωγή που διανέμεται από τη Νομαρχία Αθηνών.
Σταυρώνω συνέχεια τα πόδια, κοιμάμαι μπρούμυτα, δεν τρώω αρκετό μοσχάρι, ούτε γάλα πίνω αρκετό, έχω (μόνο) ανάμεικτα συναισθήματα, μετράω τις εβδομάδες στην ατζέντα (δεν τις θυμάμαι απ’ έξω), βάζω στο μωρό και ακούει «Oops, I did it again» αντί για Μότσαρτ, χωνεύω μόνο με κόκα κόλα, αφήνω τους ανθρώπους να καπνίζουν, θα δουλεύω μέχρι τον Αύγουστο και ξανά πέντε μήνες αργότερα. Παίζω μανιωδώς τέτρις στο κινητό: στο μετρό, στο κρεβάτι, στην τουαλέτα, στο σαλόνι, στον ύπνο μου (πόση ακτινοβολία;). Βάζω τα τουβλάκια στην πιο σωστή θέση, κάνω τρελά σκορ, όταν κάποιο μού ξεφεύγει για δύο τετραγωνάκια σκοτώνω την παρτίδα κι αρχίζω πάλι απ’ την αρχή. Εκεί είναι τόσο εύκολο να μην κάνεις λάθη, να μη δημιουργείς τραύματα σε κανέναν, να τα τακτοποιείς όλα όπως θα ήθελες, τουβλάκι τουβλάκι, σαν να ήσουν ήδη καλή μαμά.
ΥΓ1. Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που κάποιος μού έδωσε τη θέση του στο μετρό. Αλλά δεν ξέρω αν ήταν επειδή κατάλαβε ότι είμαι έγκυος ή επειδή με λυπήθηκε που θα έχανα την παρτίδα από τις σκουντιές.
ΥΓ2. Αλήθεια, πότε γίνεσαι μαμά;
26 Μαΐου 2010
Η φρίκη των εξ
Όταν ήσουν έξι μηνών (αλήθεια, γιατί δε μετράμε την ηλικία των παιδιών από την ώρα που βρέθηκαν στη μήτρα;) ξυπνούσα το βράδυ και καθόμουν ακίνητη για να σε νιώσω να κλοτσάς. Προσπαθούσα να μαντέψω τη θέση σου εκεί μέσα, αλλά μόνο όταν έβγαζες λίγο πιο έξω το κεφάλι καταλάβαινα ότι σου χαϊδεύω, ας πούμε, τα μαλλιά. Όταν ήσουν έξι μηνών φανταζόμουν την αίσθηση του δέρματός σου πάνω στο δικό μου, κι είχα συχνά στο μυαλό μου την εικόνα σου να ανοίγεις την ντουλάπα και να με κοιτάς με πονηρό ύφος (σου είχα πει ότι δεν κάνει) προσπαθώντας να σταθείς όπως-όπως στα πόδια σου. Αγχωνόμουν με τα καλώδια που σέρνονταν στο πάτωμα του σπιτιού (μπορεί να σκοντάψεις) και έπρηζα τον μπαμπά σου να μαζεύει συνέχεια τα χαρτάκια που σκόρπιζε παντού (μπορεί να τα καταπιείς).
Όταν ήσουν έξι μηνών σε ξεκούφαινα (μάλλον) με μουσικά κουτιά, αλλά δεν παραπονιόσουν, χόρευες και τεντωνόσουν – είχες αρχίσει να μου κουνάς και την κοιλιά. Αναρωτιόμουν τι μουσική θα σου αρέσει, τι φαγητά θα τρως, ποιο θα ’ναι το αγαπημένο σου χρώμα, ποιο βιβλίο θα αγαπάς και ποια βόλτα θα θέλεις να κάνουμε ξανά και ξανά. Τα βράδια πριν κοιμηθώ σου μιλούσα («το ξέρεις ότι είναι μονόλογος, έτσι;» ρωτάει η Αλίνα), σε ρωτούσα ποιο όνομα σου αρέσει και σου έλεγα ότι θα σ’ αγαπάμε έτσι κι αλλιώς. Μετρούσα μέρες μέχρι τον υπέρηχο κι αναρωτιόμουν πότε άρχισα να ανυπομονώ να έρθει η επόμενη φορά που θα σε δω.
Όταν ήσουν έξι μηνών τα ξαδέρφια σου αναρωτιόντουσαν αν θα παίζεις ποδόσφαιρο κι ο θείος σου (που ήταν σίγουρος ότι θα παίζεις) σχεδίαζε ολόκληρο σπίτι για σένα («θα υπάρχει κι ένα δωμάτιο για ξενέρωτους, αυτό με τα βιβλία»). Η Θέτις σκεφτόταν ότι θα είσαι «το πρώτο της μωρό» κι εγώ σκεφτόμουν πώς θα σου φανούν όλ’ αυτά αν κάποτε θελήσεις να τα διαβάσεις. Καμιά φορά γκρινιάζω και είμαι βαριά, γράφω τα στραβά και παραπονιέμαι, ελπίζω να νιώσεις ότι μέρα με την ημέρα αυτό που μένει είναι οι κλοτσιές σου.
12 Αυγούστου 2010
The princess diaries 5
Από το ημερολόγιο της φασολιάς:
Μαμά; Μαμά, βγαίνω. Μαμά, κοιμάσαι; Το ασανσέρ μου κατέβηκε αρκετά και το κεφάλι μου χτυπάει κάτω. Θα μου ανοίξεις; Μαμά; Θες να πάρεις τηλέφωνο την καλή κυρία; Άντε, γιατί βρομάει ρίγανη εδώ μέσα και δε θ’ αντέξω πολύ ακόμα. Αλλά να σου πω, θα μ’ αγαπάς κι όταν βγω, έτσι; Κι ο μπαμπάς; Συνήθισα εδώ μέσα που με χαϊδεύετε όποτε κλοτσάω και είναι ζεστά και παίζουμε παιχνίδια και μου βάζετε τραγούδια. Και μην ξεχάσεις το γάλα μου. Μαμά; Βγαίνω, έτσι; Να μου ανοίξεις, μη βρει το κεφάλι μου στην πόρτα. Και, μαμά, συγνώμη αν σε πονέσω λίγο. Να μ’ αγαπάς και πάλι. Και μη μ’ αφήσεις να πέσω. Θα σ’ αγκαλιάσω μετά.
