Κάποτε τον ρώτησαν τι θέλει από τη ζωή του. «Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Θέλω να χάσω κιλά. Θέλω να περπατάω και να γράφω. Θέλω να πάρω έναν σκύλο. Θέλω να μην κοιμάμαι με χάπια τα βράδια, γιατί όταν έχεις πολύ φως και ενέργεια δεν μπορείς να κοιμηθείς αλλιώς». Το βράδυ της Δευτέρας τα φώτα έσβησαν. Κοιμήθηκε χωρίς χάπια. Και δεν ξύπνησε...
ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΝΗ ΠΛΑΤΣΑΤΟΥΡΑ
Έτος 2005. Ο Χρήστος Σιμαρδάνης παίζει με την Πέμυ Ζούνη στην παράσταση Μαργαρίτα Γκοτιέ, στο θέατρο Άνεσις. Το έργο κάνει πρεμιέρα και σε μία από τις πρώτες θέσεις κάθεται η μητέρα του. Τελειώνοντας, της κάνει το τραπέζι σε ένα διπλανό εστιατόριο. «Πώς σου φάνηκα, μαμά;» τη ρωτάει. «Τι να σου πω, παιδί μου, αυτή η Πέμυ Ζούνη είναι πάρα πολύ καλή ηθοποιός» του απαντά εκείνη, με τον Χρήστο να επιμένει «κι εγώ, μαμά;». «Καλός καλός κι εσύ» του λέει και έτσι τελειώνει η σύντομη στιχομυθία τους. Με μια πίκρα και ένα παράπονο. Αυτό του παιδιού που ποτέ δεν πήρε το πολυπόθητο μπράβο από τη μάνα του. Χρόνια αργότερα θα παραδεχτεί πως μεγάλωσε σε αριστερή οικογένεια με μητέρα κομμουνίστρια, τελείως αντίθετη στο να γίνει ο γιος της ηθοποιός, από αυτές τις σκληρές γυναίκες που δεν κανακεύουν εύκολα, δεν αγκαλιάζουν χωρίς λόγο και δεν μιλούν πολύ. «Δεν μου έλεγε ότι είμαι ο καλύτερος, ο ομορφότερος, ο πιο ταλαντούχος. Το αντίθετο» θα πει για τη γυναίκα που τον έφερε στον κόσμο.
His Way
Ζούσε από μικρός μέσα στις αντιφάσεις. Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1956, όπως έγραψε στο προφίλ του στο facebook, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, από οικογένεια άθεη, αστική και πάππου προς πάππου αριστερή. Στα έξι του χρόνια μετακομίζουν οικογενειακώς στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στους Αμπελοκήπους. Τελειώνει το σχολείο και θέλει να γίνει ηθοποιός. Γράφεται μάλιστα κρυφά σε δραματική σχολή. Σύντομα το μυστικό του φανερώνεται, οι γονείς εναντιώνονται και τον στέλνουν για σπουδές Οικονομικών στην Αμερική. Άλλωστε λεφτά υπάρχουν στην οικογένεια Σιμαρδάνη. Ευτυχώς για εκείνον δεν καταφέρνει να πάρει τη βίζα και γρήγορα αποφασίζει να αναζητήσει την τύχη του στο Λονδίνο. Πιάνει δουλειά ως αεροσυνοδός στην British Airways και όταν δεν κάνει ταξίδια μελετά αρχαίο θέατρο, υποκριτική και κινησιολογία στο Central School Of Speech and Drama απ’ όπου παίρνει τελικά το πτυχίο του ως ηθοποιός.
Ο επί 34 χρόνια φίλος του, Φώτης Σεργουλόπουλος, θυμάται: «Δούλευε αρκετά χρόνια στο Λονδίνο. Αποφάσισε να γυρίσει στην Αθήνα και να ασχοληθεί με το θέατρο εν μιά νυκτί. Μιλάμε για το μακρινό 1983. Εγώ, ακόμη μαθητής στη δραματική σχολή. Πρωτογνωριστήκαμε σε έναν θίασο και έκτοτε είχαμε μια σχέση in & out. Θυμάμαι ατέλειωτα βράδια να μαζευόμαστε στο σπίτι του και να παίζουμε χαρτιά. Ο Χρήστος λάτρευε την πόκα. Θυμάμαι τα γέλια μας. Είχε ένα χιούμορ καυστικό, από αυτό που πολλές φορές οι άνθρωποι μπορούν να παρεξηγήσουν. Θυμάμαι και την τελευταία μας συνεργασία το 2016 στο Ο Αϊ-Βασίλης είναι σκέτη λέρα. Τελειώνοντας μία ακόμη παράσταση μού εκμυστηρεύτηκε ότι είχε πάρει επιτέλους το δίπλωμα πιλότου μέσω Internet. Ήταν γεμάτος χαρά εκείνο το βράδυ». Δεν θα βρεις εύκολα άνθρωπο να σχολιάσει κάτι αρνητικό για τον Χρήστο Σιμαρδάνη. Θα βρεις όμως πολλούς να συμφωνήσουν σε ένα πράγμα: ότι χάθηκε νωρίς. Λίγες μόνο μέρες πριν γιορτάσει τα 61α γενέθλιά του. Η διάγνωση: καρκίνος στον εγκέφαλο.
The end
Τα δύσκολα άρχισαν τον Σεπτέμβριο του 2017, με τον Χρήστο Σιμαρδάνη να κάνει πρόβες για το έργο Η Λίμνη που δεν είναι πια, στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης. Η πρεμιέρα προγραμματίζεται για τις 13 Νοέμβρη, με εκείνον να ξεχνά καθημερινά στις πρόβες τα λόγια του και τους συναδέλφους του να αναρωτιούνται τι του συμβαίνει. Παράλληλα, νιώθει συχνές αδιαθεσίες, έντονη δυσφορία, ξαφνικούς πονοκεφάλους, ένα θόλωμα στα μάτια και διαλείψεις που τον πανικοβάλλουν. Οι δικοί του άνθρωποι τον πιέζουν να επισκεφθεί γιατρό. Εκείνος αρνείται, αλλά μέσα του καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Τελικά τον αντικαθιστά ο Θοδωρής Κατσαφάδος και η παράσταση ανεβαίνει χωρίς εκείνον. Τον Νοέμβριο πια νιώθει τόσο καταβεβλημένος που νοσηλεύεται σε δημόσιο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί του δίνουν λίγους μόνο μήνες ζωής.
Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος αναφέρει στο DT για τις μέρες εκείνες: «Από την πρώτη στιγμή που έγινε η διάγνωση του καρκίνου στον εγκέφαλο, οι γιατροί είπαν πως δεν υπάρχει σωτηρία ή θεραπεία. Τον είχαν ενημερώσει ότι έχει τρεις μήνες ζωής. Ο Χρήστος τη μια μέρα έκανε πως ήξερε για τον καρκίνο και την άλλη πως δεν ήξερε. Προφανώς ο άνθρωπος προσπαθούσε να αυτοπροστατευτεί, δεν ήθελε να δει την αλήθεια κατάμουτρα. Θυμάμαι, μου έλεγε “κάτι έχω με την υγεία μου αλλά τι είναι αυτό που έχω;” και απαντούσε μόνος του την ίδια στιγμή: “Α, ναι, γεράματα. Γεράματα”. Οι δικοί του άνθρωποι τον είχαν παραμυθιάσει ότι ναι μεν είναι σοβαρό το πρόβλημα που έχει, αλλά θα περάσει. Βέβαια δεν πέρασε».
Τρεις μήνες πάλεψε σαν θηρίο με μια αρρώστια που δεν νικάς. Μόνο παρατείνεις τον χρόνο. Ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Μιχάλης Ρέππας τον επισκέφθηκε τα Χριστούγεννα στο σπίτι του, στο Ψυχικό. «Ακόμη και τότε δεν είχε χάσει το φλεγματικό χιούμορ του, παρότι πολύ άρρωστος. Καθόμασταν διάφοροι φίλοι του μέσα στο δωμάτιο. Αμφιβάλλω ακόμη και αν μπορούσε να με δει. Μόλις μίλησα συνειδητοποίησε ποιος είμαι από τη φωνή. Δεν ήθελε όμως να καταλάβεις ότι δεν είναι καλά στην υγεία του. Αξιοπρεπής μέχρι το τέλος. Κάποια στιγμή πιάσαμε όλοι μαζί μια κουβέντα για την ωραιότητα το κάλλος και κάποιος από την παρέα πέταξε την εξής ατάκα: “ε, δεν είναι απαραίτητο να σου αρέσει ο πιο ωραίος ή η πιο ωραία. Παίζει ρόλο και η προσωπικότητα στον άνθρωπο” και ενώ ο Χρήστος ήταν σε πολύ κακή κατάσταση γυρίζει και λέει: “Σ’ αυτό έχουμε εναποθέσει όλες μας τις ελπίδες”. Θέλω να δείξω μ’ αυτή την ιστορία ότι δεν έχασε ούτε για μια στιγμή το χιούμορ του αυτούς τους δύσκολους μήνες. Την προηγούμενη από μένα μέρα τον είχε επισκεφθεί ο Πέτρος Φιλιππίδης. Κάπως μιλούσαμε και του λέμε: “Χρήστο, χτες που ήρθε ο Πέτρος”. “Ποιος Πέτρος;” απόρησε. Είχε αρχίσει να χάνει τα λογικά του. Αξίζει όμως να αναφέρουμε πως είχε δίπλα του μέχρι την τελευταία στιγμή συγγενείς που τον φρόντιζαν πολύ και φίλους που του συμπαραστάθηκαν πραγματικά». Ο Χρήστος Σιμαρδάνης έφυγε τελικά το βράδυ της Δευτέρας στο νοσοκομείο Γεννηματάς. Όπως περιγράφει στενός φίλος του: «Δεν μπορούσε να αναπνεύσει, τον πήγαμε στο νοσοκομείο, εκεί τον διασωλήνωσαν και μέσα σε μισή ώρα είχε πεθάνει. Ευτυχώς δεν ταλαιπωρήθηκε».
The Voice of Greece
Η Ελένη Ράντου περιγράφει έναν άνθρωπο ακέραιο και αξιοπρεπή μέχρι το τέλος και εξηγεί: «Μόνο λίγοι άνθρωποι από τον χώρο γνωρίζαμε για το πρόβλημά του, γιατί ο ίδιος είχε φροντίσει να κρατήσει μια πολύ διακριτική στάση όλον αυτό τον καιρό».
Ο Γιάννης Βούρος κάνει λόγο για έναν εξαιρετικό φίλο και συνεργάτη από αυτούς που «έχουν μόνιμα μια θετική αύρα ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις».
Η Πέμυ Ζούνη, κολλητή του φίλη για περισσότερα από 25 χρόνια, θα εξομολογηθεί σε τηλεφωνική μας επικοινωνία: «Ζήσαμε μαζί τις πιο έντονες στιγμές. Τον γάμο μου, τη γέννηση της κόρης μου. Στην Ελεονώρα στάθηκε πιο κοντά και από νονός. Την αγαπούσε πολύ. Ύστερα από κάθε ταξίδι, μας έφερνε δώρα. Έχω ακόμη στο σπίτι ένα παλιό παλτό των 60s που μου είχε πάρει με πολύ αγάπη από το Λονδίνο. Η απώλειά του είναι τεράστια. Ήταν ένας άνθρωπος με εξαιρετική ευγένεια και βαθιά μόρφωση, φινέτσα και αξιοπρέπεια, δοτικός και γενναιόδωρος». Με την Πέμυ Ζούνη ξεκίνησαν μαζί -αρχές του ’90- τις εκφωνήσεις των διαφημιστικών τρέιλερ του Mega. Η φωνή του Χρήστου, χαρακτηριστική και πειστική, μπήκε αμέσως σε κάθε ελληνικό σπίτι και παρέμεινε αξέχαστη. Πολλά χρόνια μετά τις εκφωνήσεις αυτές, ο ίδιος θέλησε να κάνει ένα ακόμη ταξίδι στο εξωτερικό. Τηλεφωνεί λοιπόν σε συγκεκριμένη αεροπορική εταιρεία για να κλείσει εισιτήριο, με την κοπέλα στην εξυπηρέτηση πελατών να τον ενημερώνει ότι δυστυχώς τελευταία στιγμή δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις. Ξεφυσά και από την άλλη γραμμή της απαντά: «Κρίμα, πολύ στενοχωρήθηκα τώρα και ήθελα να πάω και...». Η υπάλληλος αναγνωρίζει τη φωνή του, τον ρωτά για να επιβεβαιώσει ότι πράγματι είναι αυτός, εκείνος απαντά θετικά και ως διά μαγείας, την επόμενη μέρα ένα εισιτήριο με το όνομά του τον περιμένει στο γκισέ του αεροδρομίου. Το πόσο ιδιαίτερη, χαρακτηριστική και αγαπητή ήταν η φωνή του Χρήστου Σιμαρδάνη μπορεί να το επιβεβαιώσει και η Πέμυ Ζούνη, η οποία τονίζει πως «οι παραγωγοί και οι πελάτες στον χώρο της διαφήμισης λάτρευαν τη φωνή του. Αν καμιά φορά βρισκόμουν σε μια παρέα που δεν ήξεραν ποιος είναι ο Χρήστος Σιμαρδάνης τους έλεγα “η φωνή στα τρέιλερ του Mega” και καταλάβαιναν όλοι αμέσως σε ποιον αναφερόμουν».
A Gay Man in a Straight World
Ανέκαθεν ήταν πολύ ομιλητικός και ειλικρινής στις συνεντεύξεις του. Σε μία από αυτές δηλώνει άθεος και κομμουνιστής, από αυτούς όμως που ποτέ δεν γράφτηκαν στην ΚΝΕ. Λίγο καιρό αργότερα, και πιο συγκεκριμένα το 2010, αποκαλύπτει στο περιοδικό ΕΓΩ και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα ότι είναι ομοφυλόφιλος. Στο εξώφυλλο του περιοδικού βάζουν τον τίτλο: «Και straight να ήμουν, ο γάμος δεν θα με ενδιέφερε». Παρότι ο Χρήστος Σιμαρδάνης δεν έκρυψε ποτέ τη σεξουαλική του ταυτότητα, πολλοί απόρησαν με τη δήλωση αυτή, ενώ άλλοι έτρεξαν να επαινέσουν το θάρρος του. Όπως είχε εξομολογηθεί ο ίδιος, τα τελευταία δέκα χρόνια ζούσε μόνος. Έψαχνε εκείνον τον έναν και μοναδικό που θα δώσει ένα άλλο νόημα στη ζωή του. Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος γελά στο τηλέφωνο: «Aχ, ο Χρήστος. Ο Χρήστος κάθε φορά που τον ρωτούσες πώς είναι στα προσωπικά του πάντα σου έλεγε “είμαι πολύ ερωτευμένος” και σε μια εβδομάδα δεν ήταν πια. Κάτι επίσης που δεν είναι γνωστό σε πολύ κόσμο είναι πως έδινε χρήματα σε αναξιοπαθούντες συναδέλφους του. Γενικά, άνθρωποι σαν τον Χρήστο σπανίζουν σήμερα». Λίγο πριν κλείσει το τηλέφωνο, ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος χαϊδεύει το κασκόλ-ενθύμιο από τον καλό του φίλο που δεν βρίσκεται πια στη ζωή. «Το πλέξιμο ήταν η αγαπημένη του συνήθεια. Καθόταν στο καμαρίνι και έπλεκε με τις ώρες. Μάλλον λειτουργούσε αγχολυτικά για εκείνον» εξηγεί.
Ντόμπρος και ευθύς. Άνθρωπος που δεν του άρεσε να ωραιοποιεί λέξεις και καταστάσεις. Κάποτε παραχώρησε μια συνέντευξη στη Θεσσαλονίκη και πάνω στην κουβέντα είπε τη λέξη «καύλα». Στο τέλος της συνέντευξης τον ρώτησε ο δημοσιογράφος αν θα ήθελε να αφαιρέσει τη συγκεκριμένη λέξη, με τον ίδιο να απαντά: «Υπάρχει ωραιότερη λέξη από αυτήν;» Μια άλλη φορά κάλεσε την οδοντίατρό του στο θέατρο για να την ευχαριστήσει για την προσεκτική δουλειά που του είχε κάνει στα δόντια. Τελειώνοντας την παράσταση, την ώρα που -πάντα καμαρωτός- υποκλινόταν στο κοινό, γυρίζει προς το μέρος της, της δείχνει από σκηνής το σφράγισμα, και σχηματίζει με το χέρι του το σήμα της νίκης.
Αυτός ήταν ο Χρήστος Σιμαρδάνης. Έζησε λίγο, αλλά έζησε χαρούμενα. Μαζί του και όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
Personal Note 1:
Πολλοί φίλοι του τον φώναζαν χαϊδευτικά Μικρό Πρίγκιπα, λόγω της αγάπης του στα αεροπλάνα.
Personal Note 2:
Δεν κάπνιζε και δεν έπινε. Τα βράδια υπέφερε από αϋπνίες γι’ αυτό και παρακολουθούσε συχνά διάφορα videos με συνεντεύξεις μεγάλων προσωπικοτήτω, όπως η Μαρία Κάλλας, στο YouTube.
Personal Note 3:
Μόλις πέρυσι, λίγους μήνες πριν διαγνωστεί με καρκίνο στον εγκέφαλο, έχασε τη μητέρα του.
ΜΟΤΟ 1
«Είχαμε μια μακροχρόνια σχέση in & out. Θυμάμαι ατέλειωτα βράδια να μαζευόμαστε στο σπίτι του και να παίζουμε χαρτιά. Ο Χρήστος λάτρευε την πόκα. Θυμάμαι τα γέλια μας»
Φώτης Σεργουλόπουλος
ΜΟΤO 2
Αν καμιά φορά βρισκόμουν σε μια παρέα που δεν ήξεραν ποιος είναι ο Χρήστος Σιμαρδάνης τους έλεγα “η φωνή στα τρέιλερ του Mega” και καταλάβαιναν όλοι αμέσως σε ποιον αναφερόμουν»
Πέμυ Ζούνη
ΜΟΤΟ 3
«Aχ, ο Χρήστος. Ο Χρήστος κάθε φορά που τον ρωτούσες πώς είναι στα προσωπικά του πάντα σου έλεγε “είμαι πολύ ερωτευμένος” και σε μια εβδομάδα δεν ήταν πια»
Αλέξανδρος Αντωνόπουλος
ΜΟΤΟ 4
Σε μια συνέντευξη του είχε πει τη λέξη καύλα. Στο τέλος τον ρώτησε ο δημοσιογράφος αν ήθελε να αφαιρέσει τη συγκεκριμένη λέξη, με τον ίδιο να απαντά: «Υπάρχει ωραιότερη λέξη από αυτήν;»
DownΤown,
Το εβδομαδιαίο περιοδικό που διαβάζεις, κάθε Πέμπτη στα περίπτερα.