Αλήθεια λέω. Την έχω δει και μάλιστα περισσότερες από μία φορές. Την έχω δει με μπικίνι, με ολόσωμο, σε πισίνα στην Αθήνα, αλλά και σε παραλία στο Μπαλί. Την έχω δει με το πρώτο φως της ημέρας και λίγο πριν το σούρουπο, εκείνη την γλυκιά ώρα που έχεις αρχίσει να κρυώνεις με το μαγιό και σκεπάζεσαι με την πετσέτα πίνοντας το πρώτο ποτό της βραδιάς.
Γενικά έχω δει τη Ναταλία σε κάθε φάση. Δικής της και δικής μου. Και αυτό που έχω να πω είναι το εξής: Έχετε δίκιο, δεν είναι τέλεια. Οι φωτογραφίες της όπως όλες οι φωτογραφίες ειδικά αυτές που γίνονται με φυσικό φως, το οποίο είναι αμείλικτο με τις ατέλειες ακόμη και της Irina Shayk συνήθως ρετουσάρονται πριν δημοσιευτούν σε ένα περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας. Και προφανώς αυτό δεν είναι είδηση, γιατί απ όσο ξέρω και η κουτσή Μαρία ρετουσάρει τις φωτογραφίες της πριν τις ανεβάσει στο instagram και υπάρχουν ένα σωρό applications γι αυτή τη δουλειά που προφανώς δεν απευθύνονται σε διασημότητες αλλά σε όλες εμάς τις κουτσές Μαρίες σε όλον τον πλανήτη που βλέπουμε αρκετή ωμή αλήθεια στον καθρέφτη μας αλλά στα social media τη θέλουμε την λίγη γκλαμουριά μας.
Έλεγα λοιπόν ότι η Ναταλία δεν είναι τέλεια. Δεν είναι αψεγάδιαστη. Δεν είναι ας πούμε η Κατερίνα Καινούργιου. Δεν κυκλοφορεί έχοντας καταπιεί το photoshop. Δεν έχει ενσωματωμένο ρετούς. Πλησιάζει τα 50 και μάλλον έχει κυτταρίτιδα, μπορεί και ραγάδες και ίσως κάπου να έχει και χαλάρωση. Και λέω «μπορεί», «μάλλον», «ίσως» εγώ που την είδα γιατί απλά όταν την κοιτάω και της λέω «γεια σου ρε γειτονισούλα» δεν βλέπω τίποτα απ όλα αυτά.
Βλέπω το χαμόγελο της και το χέρι της που σηκώνεται ψηλά για να με χαιρετίσει, ακούω τη φωνή της που πάντα κάτι καλό έχει να πει, τα γέλια της κόρης μου που όποτε τη βλέπει χοροπηδάει στην αγκαλιά μου από τη χαρά της και γελάει καρκαριστά (που είναι πολύ αστείο όταν το κάνει ένα μωρό μόλις ενός έτους), βλέπω μια γυναίκα που είναι όμορφη στο σύνολο της και που έχει το κουράγιο να προσπαθεί κάθε μέρα με τον δικό της τρόπο να γίνει καλύτερη εκεί που πιστεύει εκείνη ό,τι είναι σημαντικό.
Θέλω να πω δηλαδή πως όταν κοιτάς έναν άνθρωπο στα μάτια δεν βλέπεις τίποτα απ όλα αυτά και οι άνθρωποι δεν είναι οι λεπτομέρειες επάνω τους που μπορεί να είναι ή να μην είναι τέλειες αλλά το σύνολο τους, η αύρα τους και αυτό που νιώθεις εσύ γι αυτούς. Οι γυναίκες, και αυτό οι άντρες μας το έχουν πει με χίλιους τρόπους άσχετα αν εμείς δεν το ακούμε, δεν κοιτάνε αν έχουμε κοιλιακούς. Και μια ωραία γυναίκα είναι ωραία για άλλους λόγους.
Και αν αυτή η ωραία γυναίκα, για να γυρίσουμε στο θέμα μας, θέλει να βγει σε ένα περιοδικό με πιο λείο δέρμα και πιο λεπτή μέση δεν βρίσκω πραγματικά τίποτα κακό σ αυτό. Τα περιοδικά στο κάτω-κάτω δεν ασχολούνται με την ωμή πραγματικότητα. Αυτή είναι δουλειά των εφημερίδων. Τα περιοδικά ασχολούνται με το όνειρο. Αυτό πουλούσαν πάντα και αυτό πουλάνε ακόμα. Ωραίους ανθρώπους σε ωραίο περιτύλιγμα. Όποιος θέλει αλήθεια δεν χρειάζεται να πληρώσει να αγοράσει ένα περιοδικό. Ας ανοίξει απλώς το παράθυρο του. Θα δει πολλή και πολύ σκληρή εκεί έξω.