Μπαίνοντας χθες γύρω στις 20:00 στο Terra Vibe Park με την Ελίζα και το Γιάννη, κοιταχτήκαμε σαν να είχαμε μόλις ακούσει ότι τελικά ο πλανήτης Άρης κατοικείται. "Πόσος κόσμος; Μην είμαστε στο Coachella;". Όχι. Ήμασταν στη Μαλακάσα, 25ρηδες και 30ρηδες με μια μπύρα στο χέρι, στη σκηνή ήταν οι Black Angels και ο (άπειρος) κόσμος είτε καθόταν στο γρασίδι, είτε περιφερόταν ψάχνοντας το σωστό spot, είτε χόρευε απολαμβάνοντας τις μουσικές και το δροσερό αεράκι.
Εμείς είχαμε δώσει το ραντεβού μας με τον Άρη κάτω από τον ηχολήπτη και με τη βοήθεια των θεών, καταφέραμε να τον βρούμε. Μας πήγε στην υπόλοιπη παρέα περνώντας από μονοπάτια λάσπης και τελικά καταλήξαμε σε απόσταση λίγων μέτρων από τη σκηνή. Η ώρα είχε πάει 21:56 και στοιχηματίσαμε ότι θα βγουν on time. Τέσσερα λεπτά μετά, ανεβαίνει ένας τύπος στη σκηνή και ξεσκεπάζει τα drums.
Το σήμα των Βlack Keys αποκαλύφθηκε, ο κόσμος οργίασε και ένα λεπτό μετά, το duo των Dan Auerbach και Patrick Carney μας καλησπέρισε. Φωνές, χειροκροτήματα και ουρλιαχτά, μπόλικο σπρώξιμο και μπύρες και νερά εκσφενδονίστηκαν στον αέρα. Ήταν η στιγμή της απόλυτης έκστασης. Η στιγμή που ακούς τις μπαγκέτες του Carney να χτυπάνε τα drums και τη φωνή του Auerbach να διαπερνάει από το μικρόφωνο τα χιλιάδες αυτιά του έξαλλου πλήθους.
Αυτοί οι δύο Μουσικοί (ναι ναι, με Μ κεφαλαίο), εχθές τα "έσπασαν" επί σκηνής, εμείς ευχαριστηθήκαμε τις κομματάρες τους, χορέψαμε, ουρλιάξαμε, μας κόπηκε η λαλιά και καταλήξαμε:
Ότι η φωνή του Dan ήταν σχεδόν στουντιακή, ότι ο Patrick μας έκανε να θέλουμε να ξεκινήσουμε drums και ότι ήταν επαγγελματίες (σχεδόν στυγνοί, αφού κατεβαίνοντας από τη σκηνή μετά το Little Black Submarines, δεν ξανανέβηκαν ποτέ για το "κλασικό" τελευταίο κομμάτι).
Υπήρχαν παράπονα για τον ήχο (εκεί που καθόμασταν εμείς ωστόσο ήταν όλα μια χαρά), για τα τραγούδια που δεν είπαν και για την ψυχρότητά τους. Αν ωστόσο αφήσουμε στην άκρη τα απαιτητικά μας γούστα, στο τέλος της ημέρας (που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι), ήταν μια συναυλία που θα έχουμε να θυμόμαστε. Γιατί ήταν οι Black Keys και γιατί είναι μουσικάρες. Και γιατί τη στιγμή του Lonely Boy, όλοι και όλες νιώσαμε μια κάποια μικρή ευτυχία.
Στο τέλος της βραδιάς, οι άνθρωποι της DiDi Music (και διοργανωτές του festival), ανέβηκαν επί σκηνής, στη γιγαντοοθόνη διαβάσαμε το μεγάλο τους ευχαριστώ στον κόσμο που το Rockwave κατάφερε να συμπληρώσει 20 χρόνια ζωής και σερπαντίνες και κομφετί πλημμύρισαν τον ουρανό του Terra Vibe. Eνώ από τα ηχεία, ακουγόταν ο Manu Chao να τραγουδάει Mala Vida (soon...).
Guys and gals ήταν όλα υπέροχα. Άντε και του χρόνου με Arctic Monkeys.
(Συγχωρείστε μου την κακή λήψη φωτογραφιών. Όταν περνάς καλά το τελευταίο που σε νοιάζει είναι το τέλειο κλικ).
Δες εδώ σε ποιες ακόμα συναυλίες θα πας φέτος το καλοκαίρι.