Ένα εκπληκτικό γράμμα έγραψε στη μαμά της η Αυστραλή συγγραφέας Kasey Edwards θέλοντας να της εξηγήσει πόσο λάθος έκανε όταν μια μέρα της είπε ότι είναι χοντρή, άσχημη και…απαίσια.
Αγαπητή Μαμά,
Ήμουν 7 χρονών όταν ανακάλυψα ότι είσαι χοντρή, άσχημη και απαίσια. Μέχρι τότε πίστευα ότι είσαι πανέμορφη, με όλη την έννοια της λέξης. Θυμάμαι να ξεφυλλίζω το παλιό σου φωτογραφικό άλμπουμ και να χαζεύω τις φωτογραφίες που στεκόσουν στο κατάστρωμα του πλοίου. Φορούσες ένα άσπρο strapless μαγιό και φαινόσουν τόσο λαμπερή, σαν μία σταρ του σινεμά. Όταν έβρισκα την ευκαιρία έβγαζα αυτό το μαγιό που είχες κρυμμένο στο τελευταίο σου συρτάρι και φανταζόμουν τη στιγμή που θα ήμουν αρκετά μεγάλη για να το φορέσω. Τη στιγμή που θα ήμουν σαν και εσένα.
Όμως όλα αυτά άλλαξαν όταν ένα βράδυ που ετοιμαζόμασταν για ένα πάρτι μου είπες: «Κοίταξε πώς είσαι, τόσο αδύνατη και όμορφη. Και κοίτα εμένα, χοντρή, άσχημη και απαίσια».
Στην αρχή δεν καταλάβαινα τι εννοούσες.
«Δεν είσαι χοντρή» είπα με ειλικρίνεια και αφέλεια και εσύ μου απάντησες: «Ναι, αγάπη μου είμαι και πάντα ήμουν χοντρή. Ακόμα και όταν ήμουν μωρό».
Τις μέρες που ακολούθησαν έγιναν ορισμένες επώδυνες αποκαλύψεις που διαμόρφωσαν ολόκληρη τη ζωή μου. Έμαθα ότι:
1. Λογικά όντως είσαι χοντρή γιατί οι μαμάδες δεν λένε ποτέ ψέματα.
2. Το να είσαι χοντρή αυτόματα σημαίνει ότι είσαι άσχημη και απαίσια.
3. Όταν μεγαλώσω θα σου μοιάζω και συνεπώς θα δείχνω και εγώ χοντρή, άσχημη και απαίσια.
Χρόνια αργότερα, επανάφερα στη μνήμη μου αυτή τη συζήτηση και τις εκατοντάδες συζητήσεις που ακολούθησαν σχετικά με εσένα και τον τρόπο που νιώθεις. Ανάξια, ανασφαλής και καθόλου γοητευτική. Γιατί, σαν πρότυπο που ήσουν με έμαθες να πιστεύω το ίδιο πράγμα για τον εαυτό μου.
Με κάθε γκριμάτσα που έπαιρνες κοιτάζοντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη, με κάθε νέα θαυματουργή δίαιτα που θα άλλαζε τη ζωή σου και με κάθε μπουκιά που έτρωγες γεμάτη ενοχές μου μάθαινες ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι αδύνατες για να αξίζουν. Και ότι η μεγαλύτερη συνεισφορά τους στον κόσμο είναι η φυσική τους ομορφιά.
Όπως και εσύ, πέρασα όλη μου τη ζωή νιώθοντας χοντρή. Από πότε το να νιώθεις χοντρός έγινε συναίσθημα; Και επειδή ακριβώς πίστευα ότι ήμουν χοντρή, ήξερα ότι δεν είμαι αρκετά καλή.
Αλλά τώρα που μεγάλωσα και έγινα μητέρα ξέρω ότι το να σε κατηγορώ για το μίσος που νιώθω για το σώμα μου είναι άδικο και δεν βοηθάει σε τίποτα. Τώρα καταλαβαίνω ότι και εσύ η ίδια είσαι το προϊόν μιας γενιάς γυναικών που έμαθαν να μισούν τον εαυτό τους.
Δες το παράδειγμα που σου έδωσε η γιαγιά. Έκανε δίαιτα κάθε μέρα της ζωής της μέχρι που πέθανε στα 79 της χρόνια. Συνήθιζε να βάζει make up για να πάει μέχρι το γραμματοκιβώτιο με το φόβο ότι κάποιος θα δει το αμακιγιάριστο πρόσωπό της.
Θυμάμαι τη δήθεν απάντηση συμπόνοιας όταν της ανακοίνωσες ότι ο μπαμπάς σε άφησε για άλλη γυναίκα. Το πρώτο της σχόλιο ήταν: «Δεν καταλαβαίνω γιατί να σε παρατήσει. Φροντίζεις τον εαυτό σου, φοράς κραγιόν. Μπορεί να έχεις παραπάνω κιλά, αλλά όχι τόσα πολλά».
Ούτε όμως ο μπαμπάς φρόντισε να καταπραΰνει το βασανιστήριο που περνούσες με την εικόνα σου, πριν φύγει. «Για το Θεό, Jan», τον άκουσα να λέει. «Δεν είναι δύσκολο. Αν θες να χάσεις βάρος, τρώγε λιγότερο».
Το βράδυ στο δείπνο, σε είδα να κάνεις πράξη τη συμβουλή του μπαμπά για το πώς να χάσεις βάρος. Είχες ετοιμάσει chow mein. Τα πιάτα όλων μας ήταν φυσιολογικά εκτός από το δικό σου. Το δικό σου ήταν ένα πολύ μικρό πιατάκι.
Κάθισες μπροστά από την αξιολύπητη μερίδα σου και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό σου. Όμως δεν είπα τίποτα. Όλοι φάγαμε το δείπνο μας σιωπηρά. Κανείς δεν σε παρηγόρησε. Κανείς δεν σου είπε να σταματήσεις να είσαι γελοία και να βάλεις μια σωστή μερίδα φαγητό. Κανείς δεν σου είπε ότι είσαι αγαπητή και αρκετή, όπως ακριβώς είσαι. Τα επιτεύγματά σου, η αξία σου σαν δασκάλα παιδιών με ειδικές ανάγκες και η αφοσίωσή σου στα τρία σου παιδιά έμοιαζαν ασήμαντα μπροστά στα εκατοστά που αδυνατούσες να χάσεις από τη μέση σου.
Η απελπισία σου μου ράγισε την καρδιά. Και με συγχωρείς που δεν σε υπερασπίστηκα. Δεν σε υπερασπίστηκα γιατί μου είχαν μάθει ότι ήταν δικό σου λάθος που ήσουν παχιά. Μέχρι και τον μπαμπά είχα ακούσει να λέει ότι το να χάσεις βάρος είναι μία απλή διαδικασία. Το μάθημα που είχα πάρει ήταν ότι δεν άξιζες επιπλέον φαγητό ή συμπόνοια.
Αλλά ήμουν λάθος, μαμά. Τώρα καταλαβαίνω πώς είναι να μεγαλώνεις μέσα σε μία κοινωνία που σου λέει ότι η ομορφιά είναι το παν και την ίδια ώρα θέτει ένα στάνταρντ ομορφιάς που είναι εκτός των δυνατοτήτων σου. Επίσης, τώρα καταλαβαίνω πόσο επώδυνο είναι να μην εξωτερικεύεις αυτά τα μηνύματα. Γίναμε οι φρουροί της ίδιας της φυλακής μας και τιμωρηθήκαμε για την αποτυχία μας να κρατήσουμε τις ισορροπίες. Κανείς δεν είναι πιο σκληρός με εμάς, από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αλλά αυτή η τρέλα πρέπει να σταματήσει, μαμά. Πρέπει να σταματήσει με εσένα, με εμένα και πρέπει να σταματήσει τώρα. Αξίζουμε κάτι καλύτερο από το να καταστρέφουμε τη μέρα μας με άσχημες σκέψεις για το σώμα μας, ελπίζοντας να ήμασταν κάποιες άλλες.
Και πλέον, αυτό δεν αφορά μόνο εμένα και εσένα. Αφορά και τη Violet. Η εγγονή σου είναι μόνο τριών χρονών και δεν θέλω το μίσος σου για το σώμα σου να την διαπεράσει, να διαλύσει την ευτυχία της, την αυτοπεποίθησή της και τις δυνατότητές της. Δεν θέλω η Violet να πιστέψει ότι η ομορφιά της είναι το πιο δυνατό χαρακτηριστικό της. Ότι αυτό θα καθορίσει την αξία της στον κόσμο. Πρέπει να είμαστε τα καλύτερα πρότυπα για τη Violet. Πρέπει να της δείξουμε με τα λόγια και τις πράξεις μας ότι οι γυναίκες είμαστε αρκετές, όπως ακριβώς είμαστε. Αλλά για να μας πιστέψει εκείνη, πρέπει πρώτα να πιστέψουμε τους εαυτούς μας.
Όσο μεγαλώνουμε, βλέπουμε να χάνονται αγαπημένα πρόσωπα σε ατυχήματα και ασθένειες. Ο θάνατός τους πάντα θα είναι τραγικός και ξαφνικός. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι και τα αγαπημένα τους πρόσωπα θα έδιναν τα πάντα για να έχουν ένα υγιές σώμα. Ένα σώμα που θα τους επέτρεπε να ζήσουν λίγο παραπάνω. Δεν θα τους ένοιαζαν τα μεγάλα μπούτια, ούτε οι μαύροι κύκλοι. Θα ήταν ένα υγιές και επομένως τέλειο σώμα.
Γιατί το σώμα σου είναι τέλειο. Σου επιτρέπει να κατακτήσεις τους πάντες με το χαμόγελο και το γέλιο σου. Σου επιτρέπει να τυλίξεις την Violet στην αγκαλιά σου και να τη ζουλήξεις μέχρι να την πιάσει νευρικό γέλιο. Κάθε λεπτό που περνάμε ανησυχώντας για τα φυσικά ελαττώματά μας είναι ένα πεταμένο λεπτό, ένα πολύτιμο κομμάτι της ζωής μας που ποτέ δεν θα μας επιστραφεί.
Ας τιμήσουμε και ας σεβαστούμε τα σώματά μας γι αυτά που μπορούν να κάνουν αντί να τα μισούμε για το πώς φαίνονται. Ας εστιάσουμε στο πώς μπορούμε να είμαστε υγιείς και δραστήριοι, ας αφήσουμε το βάρος μας να πάει εκεί που μπορεί και να κάνουμε παρελθόν το μίσος που νιώθουμε γι αυτό.
Όταν κοίταξα εκείνη τη φωτογραφία που φορούσες το άσπρο μαγιό σου, τα αθώα μου μάτια είδαν την αλήθεια. Είδα αγάπη χωρίς όρους, ομορφιά και σοφία. Είδα τη μαμά μου.
Με αγάπη,
Kasey