Μένω στην ίδια πολυκατοικία από τότε που γεννήθηκα. Όσο μεγάλωνα, όλα σχεδόν άλλαζαν αλλά κάποια πράγματα παρέμεναν ίδια κι απαράλλαχτα. Ήξερα πως η κυρία Σοφία από το ισόγειο τής απέναντι πολυκατοικίας θα βγει πάλι στις 5.00 το πρωί στη βεράντα να κρεμάσει τα νυχτικά της να αεριστούν. Ήξερα τους ήχους, ήξερα τις κινήσεις, ήξερα ποιά θα είναι η πρώτη της κουβέντα προς τη διπλανή γειτόνισσα. Αυτή η ρουτίνα συνήθιζε να με τρομάζει. Μα τώρα που η κυρία Σοφία δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι και να βγει στη βεράντα, μου λείπει λίγο. Κι αυτό που κάποτε μου φαινόταν αβάσταχτη ρουτίνα τώρα το βλέπω σαν ιεροτελεστία. Σαν τον καφέ που φτιάχνω πάντα μόλις ξυπνήσω.
Δανάη Ίσαρη