Ποτέ πριν μια σχολική γιορτή –κι έχω πάει σε πολλές- δεν με έκανε να κλάψω. Ποτέ πριν στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου δεν συγκινήθηκα περισσότερο.
Ποτέ πριν δεν ένιωσα τόση περηφάνια βλέποντας την ελληνική σημαία δίπλα στην αμερικανική. Που μέσα σε μια αίθουσα ελληνικού σχολείου, μιλώντας σπαστά ελληνικά αλλά μέσα απ’την καρδιά τους, μικρά παιδιά απαγγέλλουν δυνατά, τραγουδούν με συναίσθημα, κρατούν την ελληνική σημαία. Ναι, έχω πάει σε πολλές σχολικές γιορτές. Ποιήματα για το Έπος του ’40, Κορόιδο Μουσολίνι, Εθνικός Ύμνος.
Πρώτη φορά όμως δεν βαρέθηκα ούτε λεπτό. Είναι η νοσταλγία; Το ξένο έδαφος; Η απόσταση; Ή γιατί περιμένεις να ελευθερωθεί η χώρα από την σκλαβιά στην οποία την διέσυραν για μια ακόμη φορά οι ξένες δυνάμεις;
Από τη Νέα Υόρκη, Ματίνα Δεμελή
