Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που φαίνεται ότι χτυπάνε στο συλλογικό υποσυνείδητο. Γι’ αυτό και τις θυμάσαι πάντα. Γιατί τις έζησες μαζί με χιλιάδες άλλους που συντονίστηκαν στο ίδιο συναίσθημα με σένα, αντέδρασαν όπως εσύ και έκαναν ταυτόχρονα την ίδια σκέψη.
Στον ξαφνικό θάνατο του Παντελή Παντελίδη, το συλλογικό υποσυνείδητό μας λειτούργησε σε απόλυτο συντονισμό. Έκπληξη, θλίψη, στεναχώρια και η τραγική διαπίστωση ότι ο θάνατος δεν κοιτάει ονοματεπώνυμα, ηλικίες, επαγγέλματα και βαθμό δημοσιότητας. Ταυτόχρονα και μια μικρή ενοχή. Όλο και κάτι θα είπαμε με τους φίλους μας για τον Παντελίδη, όχι γιατί δεν τον συμπαθούσαμε ούτε γιατί πιστεύαμε ότι δεν ήταν καλό παιδί.
Αλλά γιατί έτσι μας αρέσει να κάνουμε με τους διάσημους. Να τους αποδομούμε. Είναι ίδιον της εποχής, κανένας δεν πρέπει να ξεφεύγει από τη γραμμή. Άραγε αδικήσαμε τον Παντελή Παντελίδη; Κατά πολύ, νομίζω πως ναι. Γιατί ο Παντελίδης, αντίθετα με όλους τους υπόλοιπους Έλληνες σταρ, ακολούθησε τον ανάποδο δρόμο. Δεν τον ανακάλυψε κάποιος από κάποια δισκογραφική εταιρεία και σκέφτηκε να τον προτείνει στο κοινό ελπίζοντας ότι θα αρέσει.
Το ίδιο το κοινό ανακάλυψε τον Παντελίδη και τον έστειλε στη δισκογραφική και δεν είχε και μεγάλη σημασία αν θα αρέσει. Θα μπορούσε να συμβεί και αλλιώς; Μπορεί ναι, αλλά πάντως δεν συνέβη. Αν δηλαδή η επιτυχία για τους περισσότερους είναι ένα τρίγωνο με τους μάνατζερ στην κορυφή και το κοινό στη βάση, στην περίπτωση Παντελίδη το τρίγωνο είναι ανάποδο. Σε όλη αυτή την πορεία, δε, τα μίντια δεν είχαν καμία ανάμειξη.
Ο Παντελίδης έκανε επιτυχία χωρίς να ακολουθήσει κανέναν από τους γνωστούς κανόνες που ακολούθησαν όλοι οι άλλοι. Δεν ζητούσε εξώφυλλα, δεν ζητούσε συνεντεύξεις, δεν του οργάνωσαν ποτέ οι δικοί του στημένο παπαράτσι και δεν πήγαινε σε εκπομπές που θεωρούνται «γραμμιτζίδικες» – που δηλαδή πας γιατί θεωρείς ότι δίνουν γραμμή και στα υπόλοιπα μίντια. Αυτό του είχε κόστισε λίγο. Έστω και ελάχιστα να είχε δουλέψει τις δημόσιες σχέσεις του, θα γλίτωνε κάτι από το bullying που υπέστη από ανθρώπους των μέσων.
Η δύναμη του Παντελίδη ήταν στον κόσμο. Στα social media. Σ’ αυτούς που τον αγαπούσαν γιατί είχε κάτι που είχαμε ή που θα θέλαμε να είχαμε. Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι του. Θυμάμαι το βράδυ που τον έδειξα στον άντρα μου βάζοντας youtube στο κινητό. Του λέω «άκου αυτό το παιδί.
Τα γράφει μόνος του τα τραγούδια και τα λέει σπίτι του. Κοίτα πόσα views έχει κάνει». Εκείνο το βράδυ συμπάθησα τον Παντελίδη. Είχε κάτι που τόσα χρόνια στα μίντια μου είχε ξεφύγει. Αθωότητα, την πεποίθηση ότι μπορείς να τα καταφέρεις χωρίς να ακολουθείς τους κανόνες, αλήθεια, ειλικρίνεια, την μπέσα αυτό που λες να το εννοείς, ένα κομμάτι από μια γειτονιά της Αθήνας που από τα μπαλκόνια ακούς λαϊκά τραγούδια σε μια χώρα που είχαμε ξεχάσει ποιοι ήμασταν και ποιοι γίναμε.
Ο Παντελής δεν ήταν Καζαντζίδης κι ας τον θαύμαζε. Δεν είχε τη φωνή του ούτε και τον πόνο στην ψυχή του ούτε και μεγάλα τραγούδια πρόλαβε να πει. Ήρθε όμως σε μια εποχή που τον είχαμε ανάγκη. Ένας ήρωας παλιάς κοπής, σαν πρωταγωνιστής ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας που μπορούσε να χορεύει ζεϊμπέκικο πάνω στα αποκαΐδια. Γνήσιος, γεμάτος αληθινή αγάπη.
Ο Παντελής Παντελίδης δεν ήξερε ούτε να ντυθεί ούτε να φτιάξει τα μαλλιά του ούτε να ποζάρει στις φωτογραφίες ούτε να υπερασπιστεί τον εαυτό του στις συνεντεύξεις του – να πει ας πούμε ότι στο σχολείο ήταν σημαιοφόρος, να πει ιστορίες από τον στρατό ή πώς νιώθει που όλοι οι μεγάλοι λένε τόσο καλά λόγια για εκείνον. Κάτω στο πάτωμα κοιτούσε ή πάνω στα αστέρια. Ποτέ την κάμερα, και με μεγάλη δυσκολία τον φακό.
Ο Παντελής Παντελίδης είχε τη ζωή, την επιτυχία και τελικά την αυτοκαταστροφική μοίρα που έχουν οι ροκ σταρ. Αυτοί που έκαναν αυτό που δεν έκανε άλλος, που είπαν λόγια που δεν είχε πει άλλος, που περπάτησαν σε δρόμους που δεν είχε πατήσει άλλος. Σαν εκείνη την ξεχασμένη στροφή σε μια γέφυρα της Βουλιαγμένης σταλμένη από τον διάολο. Έτσι κι αλλιώς, ακόμη και τα πιο ρομαντικά παραμύθια έχουν τον δράκο τους. Κι εκείνο το κωλοπρωινό, στο παραμύθι του Παντελή εμφανίστηκε ο δικός του.