Αρχικά ας ξακαθαρίσουμε τι ακριβώς είναι το co-sleeping. Όταν μιλάμε για co-sleeping εννοούμε όταν το παιδί (ανεξαρτήτου ηλικίας) κοιμάται στο υπνοδωμάτιο των γονιών του και συγκεκριμένα στο κρεβάτι τους.
Μy story : Όταν γέννησα και στην συνέχεια πήγα σπίτι, η αλήθεια είναι οτι δεν είχα σκεφτεί στιγμή οτι θα έβαζα το μωρό στο κρεβάτι μας. Η κούνια άλλωστε ήταν έτοιμη πολύ καιρό πριν και τα σεντονάκια ήταν τέλεια στρωμένα, όπως ακριβώς έπρεπε. Τις επόμενες μέρες σχεδόν όλα πήγαιναν ρολόι με τον Θάνο σχεδόν στο 2,5ωρο - 3ωρο να θέλει γάλα. Μιας και θήλαζα, όλη τη μέρα την περνούσα στον καναπέ με τον Θάνο στο στήθος μου και όταν ερχόταν το βράδυ, τα πράγματα κάπως δυσκόλευαν περισσότερο αφού εκτός από τα ξενυχτια, έπρεπε να πηγαινοέρχομαι στο δωμάτιο του και να τον θηλάζω.
Σε κάποιο σημείο λοιπόν και ενω βρισκόμουν σε μια γενική τρέλα και τον θήλαζα στο κρεβάτι, αποικοιμηθήκαμε! Από τότε λοιπόν που ο Θάνος ήταν ημερών (και τον έβαζα πάνω σε ένα μαξιλαράκι), μέχρι τώρα που κοντεύει τα 3, έχει κοιμηθεί το πολύ 5 φορές στο κρεβάτι του. Όπως καταλαβαίνεις σε λίγο θα πάρουμε master στο co-sleeping!
Θέλοντας να μην χαρακτηρίσω λάθος ή σωστό το co-sleeping (αφού το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό), παρακάτω παραθέτω τις δικές μου (θετικές) σκέψεις όσον αφορά γιατι μου αρέσει να μοιράζομαι το κρεβάτι με τον γιο μου :
- Η δύναμη της συνήθειας! Μετά από 3 σχεδόν χρόνια που είμαστε μαζί, μου φαίνεται περίεργο να ξυπνάω το βράδυ και να μη τον βλέπω δίπλα μου, πάνω μου ή ανάποδα.
- Λόγω της δουλειάς και τις πολλές ώρες που λείπω, έχοντας τον στον κρεβάτι έχω την ευκαιρία να κοιτάω το πρόσωπο του και να τον παρατηρώ την ώρα που κοιμάται.
- Από 8 μηνών που έβγαλε το πρώτο του δοντάκι, μέχρι και πριν λίγους μήνες, σχεδόν κάθε βράδυ έκλαιγε και ξυπνούσε από τους πόνους. Άρα ήταν αναπόφευκτο να μην τον έχω αγκαλιά στο κρεβάτι, προσπαθώντας να τον ηρεμήσω.
- Ο Θάνος δεν μπορεί να κοιμηθεί (και να νανουριστεί), αν δεν βάλει το χέρι του στο πρόσωπο μου (χαιδεύοντας το λες και ψάχνει κάτι) ή μέσα από το μανίκι της μπλούζας μου.
- Οι ξαφνικές αγκαλιές του μέσα στο βράδυ ή ακόμα όταν βλέπει κάποιο όνειρο και παραμιλά, δεν συγκρίνονται με ΤΙΠΟΤΑ.
- Μιας και φέτος ξεκίνησε παιδικό σταθμό, δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές αρρώστησε. Το να τον έχω δίπλα μου, για να του βάζω θερμόμετρο, ορό στη μύτη κτλ., έκανε τη νύχτα λίγο πιο βατή.
Τέλος, επειδή ήδη τον βαζουμε πιο συχνά στο κρεβάτι του (άσχετα αν ξυπνάει και φωνάζει, μαμά μου), ένα είναι το σίγουρ,ο κάποια στιγμή θα φύγει από το κρεβάτι και θα θελήσει να έχει τον δικό του χώρο. Μέχρι τότε θα τον χορτάσω...
Τrue story : Τι μου έμαθε ο πρώτος χρόνος του παιδικού σταθμού;