Δε γεννιέσαι μ’ αυτό, το μαθαίνεις. Το διδάσκεσαι. Στο σπίτι, στο σχολείο, στην τηλεόραση. Υπάρχει παντού, κρυμμένο και στα πιο αθώα πράγματα. Σε ένα ανέκδοτο που θα πει κάποιος φίλος σε μια παρέα, σε χαλαρές συζητήσεις που θα ακούσεις σε μια ψυχαγωγική εκπομπή με συνεντεύξεις η με κους κους. Κανείς δεν το αποκαλεί μίσος.
Το λένε πλάκα, άποψη, ειλικρίνεια, ελευθερία λόγου, βρίσκουν διάφορα όμορφα ονόματα για να μην το αποκαλέσουν μίσος. Και στο διδάσκουν. Όπως το έχουν διδαχτεί κι αυτοί. Και υπάρχει παντού. Σιγοβράζει. Και ξεσπά. Άλλοτε γίνεται μια βρισιά που θα ακούσεις στο δρόμο, άλλοτε μια ζωγραφιά που θα βρεις στην πόρτα σου, και σε κάποιες περιπτώσεις, γίνεται και σφαίρα. Προσπαθώ συνεχώς να το εντοπίσω και να το βγάλω απ’ τη ζωή μου. Και μαζί, και όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να το διδάξουν, άθελα τους η και ηθελημένα!»
Aυτό δεν το έγραψα εγώ. Το έγραψε ο Γιώργος Καπουτζίδης στο instagram του και το ζήλεψα γι αυτό και το αντιγράφω. Ναι έχει δίκιο ο Γιώργος. Το μίσος υπάρχει παντού ακόμη κι αν κρύβεται πίσω απο μια υποτιθέμενα αθώα πλάκα. «Ελα μωρέ, ένα αστείο κάναμε! Εχω πολλούς φίλους γκει...»
Το άγριο, πολλαπλό έγκλημα στο Ορλάντο δεν έδειξε κάτι που δεν ξέραμε ή που δεν βλέπαμε στην τηλεόραση. Απλά πέταξε το αίμα λίγο πιο μακριά. Η κοινωνία φοβάται ό, τι ειναι διαφορετικό. Ο,τι την ξεβολεύει. Ο,τι την ξεπερνάει. Ο,τι δεν ακολουθεί τους κανόνες που ξέρει. Ο φόβος είναι που φέρνει το μίσος όμως και τον φοβο τον φέρνει η άγνοια. Αγνοια που καμια φορά ειναι ηθελημένη. Σκηνοθετημένη απ αυτούς που τους βολεύει να παραμένει η κοινωνία στο σκοτάδι και στον διαχωρισμό.
Η «σφαγή» σε ενα γκει μπαρ στο Ορλάντο είναι βέβαιο οτι θα ξεκινήσει μια παγκόσμια συζήτηση για το σεβασμό στη διαφορετικότητα, για την έλλειψη παιδείας ακόμη και στις προηγμένες χώρες του πλανητη που δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους όχι να σέβονται τους γκει απαραίτητα αλλά να σέβονται την ελευθερία του καθένα στη διάθεση του εαυτού του. Οπως είναι βέβαιο οτι θα ξεκινήσει η συζήτηση όμως, έτσι είναι βέβαιο οτι θα τελειώσει με το επόμενο μεγάλο έγκλημα στο όνομα ενός άλλου μίσους ή σκάνδαλο των Καρντάσιαν.
Ο κόσμος θα ξεχάσει τι συνέβη στο Ορλάντο και στην ελληνική τηλεοραση θα ξανακουστούν τα αστεία για το ποιός τινάζει τον κουραμπιέ και άλλες κρυάδες από τη δεκαετία του 80. Και είναι κρίμα γιατί 50 ψυχές ειναι πάρα πολλές για να πάνε χαμένες. Θα ήταν πολλές ακόμη κι αν ήταν μόνο μία.