Ο Γιώργος έχει μια αγαπημένη λέξη, την «αλήθεια». Αν τον ρωτήσεις για ποιο πράγμα περηφανεύεται αυτά τα δεκατρία χρόνια που βρίσκεται στην τηλεόραση θα σου πει πολύ έντιμα ότι «δεν εξαπάτησα το κοινό και δεν του είπα ποτέ ψέματα». Από μικρό παιδί άλλωστε θυμάται τον εαυτό του να κάθεται ώρες ατέλειωτες μπροστά από μια οθόνη. Αγάπησε τόσο πολύ την τηλεόραση που αποφάσισε να της χαρίσει τα καλύτερά του σενάρια και μαζί τα καλύτερά του χρόνια. Και αν κάποιες φορές την κρίνει λίγο πιο αυστηρά, είναι που το χρωστά σε μια χαμένη εφηβεία... Ήρθε στη φωτογράφιση χαρούμενος και ευδιάθετος. Κάθε φορά που συστηνόταν σε κάποιον, χαμήλωνε το βλέμμα. Σα να ντρεπόταν. Όταν είδε τον παλιό σκαραβαίο της φωτογράφισης ενθουσιάστηκε πολύ, γιατί όπως εξήγησε: «Μου θυμίζει το πρώτο αυτοκίνητο που είχε ο πατέρας μου στις Σέρρες». Για τις επόμενες πέντε ώρες, μας θυμόταν όλους με το μικρό μας όνομα.
Αναλυτικά όσα δήλωσε στο DownTown:
Γιώργο, φαίνεσαι τόσο ήρεμος και χαμηλών τόνων! Έχεις βγει ποτέ εκτός εαυτού σε γύρισμα;
Όχι, στα γυρίσματα δεν φωνάζω ποτέ γιατί έχω τη χαρά να συνεργάζομαι πάντα με καλούς ανθρώπους. Και κακά τα ψέματα, στα γυρίσματα έχω όσο να ’ναι, μια θέση κάπως πιο ηγετική. Και έχοντας αυτή τη θέση, η δουλειά μου είναι να φροντίζω όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται μαζί μου να περνούν όμορφα. Αυτό πρέπει να κάνει ένας καλός ηγέτης. Θεωρώ λοιπόν ότι είμαι ένας καλός ηγέτης. Δεν χρειάζεται να θρέψω το «εγώ» μου με φωνές και να κάνω τους υπόλοιπους να με φοβούνται. Δεν έχω τέτοιες μεγάλες ανασφάλειες για να λειτουργώ με αυτό τον τρόπο. Άσε που πιστεύω ότι η τηλεόραση θέλει παρέες και ομαδικότητα.
Βλέπεις τηλεόραση σήμερα;
Όχι. Πολύ λίγα πράγματα. Δεν μου αρέσει πια η τηλεόραση. Και αυτό που σου λέω με πονάει πολύ. Είναι οδυνηρό για μένα, γιατί η τηλεόραση ήταν όλος ο κόσμος μου. Θαύμαζα ανθρώπους και πράγματα στην τηλεόραση. Σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν θαυμάζω σχεδόν κανέναν. Έχω μεγάλο θυμό μέσα μου για ανθρώπους που αισθάνομαι ότι της έχουν κάνει κακό. Έχουν φέρει πολλή αγένεια, πολλή αδιακρισία, πολλές άσχημες απόψεις, πολλή κακία στην τηλεόραση. Θα έκαναν τα πάντα για τα νούμερα τηλεθέασης. Αυτό με πληγώνει και με απομακρύνει από την τηλεόραση. Σήμερα, δεν την ανοίγω καν. Μπορώ να σου πω μάλιστα ότι κάποιες φορές ντρέπομαι που είμαι κομμάτι της.
Γιατί; Δεν νιώθεις ότι έκανες «καλή τηλεόραση»;
Η αλήθεια είναι ότι νιώθω ότι προσπάθησα να κάνω καλή τηλεόραση. Ό,τι έκανα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, προσπάθησα να το κάνω σεβόμενος τους τηλεθεατές. Ο χώρος όμως που βρίσκομαι δεν μου αρέσει. Και πίστεψέ με, είναι πολύ άσχημο και στενόχωρο να συνειδητοποιείς κάτι τέτοιο. Για μένα, όταν ήμουν παιδί, η τηλεόραση ήταν πάντα ο θαυμαστός κόσμος του παραμυθιού. Ξαφνικά έχει γίνει ένα αποπνικτικό υπόγειο. Εξακολουθώ να προσπαθώ βέβαια για το καλύτερο και μάλιστα τώρα πια ακόμη πιο σκληρά, γιατί προσπαθώ να βρω μια φωτεινή γωνία σε ένα υπόγειο.
Η συνέχεια της απολαυστικής συνέντευξης στο DownTown που κυκλοφορεί στα περίπτερα!