Ο Λευτέρης Πετρούνιας ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Ρίο κάνοντας μας για ακόμη μια φορά υπερήφανους. Το τι θα βλέπαμε στους κρίκους της Βραζιλίας το γνωρίζαμε όλοι λίγους μήνες νωρίτερα...
Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης είχε μιλήσει στο περιοδικό DownTown και την Φανή Πλατσατούρα για την προετοιμασία του και για το πως βιώνε την προετοιμασία για την Ολυμπιάδα.
Πάμε να θυμηθούμε τι δήλωνε ο Λευτέρης Πετρούνιας στο DownTown τον Ιούνιο;
Μιλήσαμε στο τηλέφωνο βράδυ Δευτέρας. Ακουγόταν εξουθενωμένος. «Κλείνω σχεδόν 48 ώρες άυπνος», μου είπε με χαμηλωμένη φωνή. Είχε μόλις, γυρίσει από τη Βέρνη της Ελβετίας όπου έλαβε ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο, κατέκτησε τη θέση του «πρωταθλητή Ευρώπης» στους κρίκους, έσπασε ένα αθλητικό ρεκόρ είκοσι χρόνων και έκανε όλους τους Έλληνες να μιλούν ξανά για τον 25χρονο αθλητή που «κρέμεται» στον αέρα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες που θα διεξαχθούν φέτος, στη Βραζιλία είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα...
- Άλλο ένα χρυσό μετάλλιο λοιπόν. Πού το αφιερώνεις;
Αυτό το μετάλλιο επιβεβαιώνει ότι δεν πέρασα τυχαία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γλασκώβης τον περασμένο Οκτώβριο. Είναι μια απόδειξη ότι «ήρθα για να μείνω». Το αφιερώνω στον προπονητή μου, σε όσους πίστεψαν στις δυνατότητές μου και στην Ελλάδα. Ένα μεγάλο μέρος της προσπάθειάς μου είναι πάντα, για τη χώρα μου και χαίρομαι όταν την κάνω υπερήφανη.
- Και πού βρίσκεται τώρα, αυτό το χρυσό μετάλλιο;
Στη «βιτρίνα του εγωισμού». Είναι ένας χώρος στο σπίτι μου όπου τοποθετώ εκεί, όλα τα μετάλλια. Τα προσέχω σαν κόρη οφθαλμού. Αυτή τη στιγμή έχω περίπου τριάντα κύπελλα όλων των χρωμάτων.
- Πήρες κάποιο χρηματικό έπαθλο;
Υπάρχει χρηματικό έπαθλο από το κράτος αλλά ένας Θεός ξέρει πότε και αν θα το πάρουμε. Η Ομοσπονδία Ενόργανης κάλυψε όλα τα έξοδα της ελληνικής αποστολής στη Βέρνη και δεν έχω κανένα παράπονο.
- Πώς ήταν η ψυχολογία σου πριν ανέβεις να αγωνιστείς;
Είχα αρκετό άγχος συγκριτικά με άλλες φορές. Βασικά είχα το άγχος της πρωτιάς μόνο που αυτή τη φορά αντίπαλος ήταν ο εαυτός μου. Είχα συνηθίσει μέχρι τώρα, να πηγαίνω σε αγώνες και διοργανώσεις, να κοιτάζω ποιος είναι ο πρώτος και να προσπαθώ να τον φτάσω. Αυτή την φορά προσπαθούσα να φτάσω τον πρώτο και ο πρώτος ήμουν εγώ. Ξεκάθαρα λοιπόν, μοναδικός αντίπαλος ήταν ο εαυτός μου. Και πίστεψέ με, αυτό από μόνο του είναι τεράστια πίεση.
Και φαντάζομαι η πίεση συνεχίζεται...
Μετά το Παγκόσμιο του Οκτωβρίου και ενόψει της Ολυμπιακής Χρονιάς μου έχει ασκηθεί πίεση από τους πάντες και ειδικά, από τα ΜΜΕ. Λένε όλοι «ο Πετρούνιας πάει για χρυσό στο Ρίο». Και αυτή η απαίτηση που έχουν μου δημιουργεί τεράστια πίεση. Δεν είμαι ρομπότ, είμαι άνθρωπος. Για ΄μενα η νίκη έχει να κάνει κυρίως, με το κατάλληλο timing. Να βρεθείς δηλαδή, την κατάλληλη μέρα και ώρα στην κατάλληλη φόρμα. Έχω αποδείξει ότι λειτουργώ καλά υπό πίεση αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι έχω πιεστεί υπερβολικά το τελευταίο διάστημα.
Δεν σε συμβούλευσε κάποιος να επισκεφθείς ψυχολόγο;
Δεν χρειάστηκε να με συμβουλέψει κάποιος. Ζήτησα από μόνος μου βοήθεια από αθλητικό ψυχολόγο. Και θα συνεχίσω να τον επισκέπτομαι μέχρι τους Αγώνες του Ρίο. Ήθελα να πάω σε ψυχολόγο για να μάθω να διαχειρίζομαι το άγχος μου. Έπρεπε να κοιτάξω τους δαίμονές μου στα μάτια.
- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος «δαίμονάς» σου;
Αυτό που λέμε «η έξοδος», το φινάλε των κρίκων. Όλο αυτό έχει μια μεγάλη επικινδυνότητα για το σώμα που δεν μπορώ να ξεπεράσω. Με όλη την πίεση που έχω υποστεί τον τελευταίο καιρό, κάνω διάφορες αρνητικές σκέψεις. Φοβάμαι ότι στο φινάλε μπορεί να πέσω και να χτυπήσω. Δυστυχώς, αυτές τις σκέψεις τις κάνω και την ώρα του αγώνα. Γι΄ αυτό και πηγαίνω τον τελευταίο ενάμισι μήνα σε ψυχολόγο.
- Γιατί σκέφτεσαι έτσι; Σου έχει συμβεί κάποιος σοβαρός τραυματισμός;
Έχω δει αθλητή να κάνει άλμα και να μένει ανάπηρος μπροστά στα μάτια μου. Τώρα που ήμουν στη Βέρνη είδα επίσης, αθλητή κρίκων να του κόβεται το λουρί στο φινάλε και να φεύγει στον αέρα. Γενικά, έχω συναντήσει αθλητές που γλίτωσαν τον πολύ βαρύ τραυματισμό ή τον θάνατο κατά τύχη.
- Και εσύ δεν ήσουν τραυματισμένος στον τελευταίο αγώνα;
Ναι στην Βέρνη αγωνίστηκα έχοντας πάθει θλάση πέντε χιλιοστών στους κοιλιακούς. Όταν παθαίνεις κάτι τέτοιο, κανονικά πρέπει να καθίσεις τουλάχιστον έναν μήνα εκτός προπόνησης. Εγώ κάθισα μια εβδομάδα και έτρεχα ύστερα, να προλάβω να επανέλθω σε φόρμα. Ευτυχώς με βοήθησε πολύ η φυσικοθεραπεύτριά μου.
- Δεν πονάς όμως, όση ώρα αγωνίζεσαι;
Ναι υπάρχει και φόβος και πόνος. Δεν υπάρχει όμως, το περιθώριο να τα σκεφτείς την ώρα του αγώνα. Λένε επίσης, ότι «αυτό που φοβάσαι, αυτό παθαίνεις».
- Τι είχες στο μυαλό σου εκείνη την ώρα;
Μόνο μια σκέψη: να διατηρήσω τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης του 2015 και να σπάσω το ρεκόρ του αθλητή που πριν είκοσι χρόνια είχε πάρει δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαϊκό τίτλο στους κρίκους. Και τα κατάφερα. Σκεφτόμουν επίσης, ότι ο αγώνας αυτός ήταν μια μεγάλη πρόβα για τους Ολυμπιακούς του Ρίο.
Και μόλις κέρδισες, ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες;
Βγήκα ξανά στα προπονητήρια, πήρα έναν διπλό εσπρέσο σκέτο -είμαι λάτρης του καφέ-, τον ήπια στα γρήγορα και τηλεφώνησα αμέσως, στην οικογένειά μου. Η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιες στιγμές δεν μπορείς να συνεννοηθείς με τη μάνα μου. Δεν καταλαβαίνεις τι λέει από τη χαρά της (γέλια).
- Η σύντροφός σου, Βασιλική Μιλλούση, ήταν εκεί;
Η Βασιλική είναι και αυτή πρωταθλήτρια ενόργανης και έχουμε ξεχωριστό ευρωπαϊκό. Εκείνη διαγωνίζεται την Πέμπτη για πρόκριση και προφανώς, την Κυριακή για τον τελικό. Γενικά ήρθαν πολύ φίλοι να δουν τον τελικό και χάρηκα πολύ, που είχα κόσμο να με εμψυχώσει. Η ελληνική αποστολή των γυναικών έφτασε την μέρα που φύγαμε από Βέρνη. Μαζί και η Βασιλική.
- Βοηθά στη σχέση σας το γεγονός ότι είναι και εκείνη αθλήτρια;
Βέβαια δεν το συζητάμε αυτό. Γενικά μεταξύ αθλητών υπάρχει αλληλεγγύη και κατανόηση. Σε όλες τις σχέσεις -είτε προσωπικές είτε φιλικές- καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον και τις δυσκολίες που περνάμε, επειδή κάνουμε το ίδιο πράγμα.
- Και η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες σ΄ αυτούς τους αγώνες;
Δεν έχω να παραπονεθώ για πολλά πράγματα γιατί φέτος είχαμε την δυνατότητα πριν διαγωνιστούμε, να αγοράσουμε νέους κρίκους. Οι προηγούμενοι κρίκοι που έκανα προπόνηση και διαγωνιζόμουν ήταν έτος 2.000 κάτι...
- Τι σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από την Ελβετία;
Οι άνθρωποί της. Έμεινα εκεί, συνολικά οχτώ μέρες. Μου άρεσε πολύ η πόλη αλλά η αλήθεια είναι ότι βρήκα λίγο αγενείς τους Ελβετούς. Μου έτυχε δηλαδή, να με σπρώξουν και να με κοιτάξουν επιδεικτικά την ώρα που έμπαινα σε ένα μαγαζί. Επίσης πήραμε το τραμ με κάποιους συναθλητές μου και επειδή μιλούσαμε λίγο δυνατά και γελούσαμε, τσαντίστηκαν οι Ελβετοί. Μου έκανε πραγματικά, εντύπωση ότι κάποιοι μπορεί να σε κοιτάξουν περίεργα επειδή γελάς με την ψυχή σου. Τελικά, σαν τους Έλληνες δεν υπάρχουν πολλοί (γέλια).
- Και ο λόγος που δεν κοιμήθηκες δύο ολόκληρα εικοσιτετράωρα;
Το Σάββατο δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου από το άγχος και το πρωί της Κυριακής σηκώθηκα στις έξι. Κάναμε όλη μέρα προπόνηση και το βράδυ ήταν ο τελικός. Μετά τον αγώνα είχαμε δεξίωση και ύστερα, το πήγαμε σερί: γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, ετοιμαστήκαμε και πετάξαμε για Ελλάδα στις τέσσερις τα ξημερώματα. Έφτασα Αθήνα το μεσημέρι της Δευτέρας και μέχρι τώρα που μιλάμε, δεν έχω κοιμηθεί καθόλου.
- Έχεις όμως, πλέον το ελεύθερο να φας και να ξενυχτήσεις.
Όχι ισχύουν κανονικά οι απαγορεύσεις του προπονητή μου, αφού τον Αύγουστο διαγωνίζομαι στο Ρίο. Να μην ξενυχτήσω, να μην φάω πολύ, να μην κάνω υπερβολές, να μην σκέφτομαι πολλά πράγματα, να κοιμάμαι καλά, να ηρεμήσω. Να ακολουθώ δηλαδή έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής μέχρι τους αγώνες του Αυγούστου. Ό,τι ακριβώς έκανα και για τους αγώνες της Βέρνης.
- Και πότε ξεκινάς ξανά προπονήσεις;
Σε μία εβδομάδα περίπου όπου θα κάνω εντατική προπόνηση έξι με επτά ώρες την ημέρα μέχρι τα μέσα Ιουλίου. Πρέπει να δυναμώσω πάρα πολύ για να αντέξω πάνω στους κρίκους χωρίς τραυματισμούς. Πάμε στο Ρίο για το καλύτερο. Πάμε να αγωνιστούμε. Στόχος μας είναι να μπούμε στον τελικό και μετά κοιτάζουμε ψηλά. Την νίκη.
- Είναι δύσκολη τελικά, η ζωή ενός αθλητή.
Ναι, άστα να πάνε (γέλια)