Έχει ένα πλατύ χαμόγελο, σχεδόν παιδικό, ενθουσιασμό εφηβικό, έντονες εκφράσεις όταν μιλάει και μια χειραψία δυνατή, σαν αντρική. Η Monika είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας που ζει το μεγάλο αμερικανικό όνειρο, πολλές χιλιάδες μίλια μακριά από οικογένεια και φίλους, κάνοντας ακριβώς αυτό που αγαπάει. Πιστεύει πιο πολύ στην ψυχαγωγία και όχι στη διασκέδαση και δίπλα της έχει πάντα συνεργάτες που δεν παίρνουν πολύ σοβαρά τους εαυτούς τους. Δεν θέλει να βγάλει λεφτά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, θέλει να ακολουθήσει τα βήματα των μουσικών που θαυμάζει. Αυτό που θέλει είναι να γράψει μουσική που θα αφήσει ιστορία. Που θα λέει κάτι στις επόμενες γενιές. Όπως έκαναν οι Radiohead για εκείνη. Όπως έκαναν οι Beatles. Μουσική που να μπορεί να κάνει τους άλλους καλύτερους ανθρώπους. Φαίνεται πως είναι σε καλό δρόμο.
[...]
Και πώς άνοιξε η πόρτα στην Αμερική;
Ήταν Μemorial’s Day, αργία, άδεια η Νέα Υόρκη, και εκεί που καθόμασταν με τον κολλητό μου τον Δημήτρη, λέμε αντί να πάμε για καφέ, πάμε βόλτα στα στούντιο που έχουν ηχογραφηθεί οι αγαπημένοι μας δίσκοι. Απέξω να τα χαζέψουμε. Καταλήξαμε στο στούντιο που ηχογραφήθηκε το Back to Black της Amy Winehouse, σε μια περιοχή τύπου Μεταξουργείο για να καταλάβεις. Και έτσι όπως ήμαστε απέξω, ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ο Thomas Brenneck, μεγάλος κιθαρίστας που έχει παίξει με διάφορες μπάντες και με την Amy, τον αναγνώρισε ο κολλητός μου και τον σταματήσαμε. «Είσαι ο Tommy Brenneck; Eίμαστε μεγάλοι fan σου». Μας ρώτησε ποιοι είμαστε, του είπαμε «Έλληνες τουρίστες» και μας προσκάλεσε στο στούντιο να πιούμε μπύρα.
[...]
Θες να μου μιλήσεις λίγο για το ναυάγιο;
Με δυο λόγια, έπιασε φωτιά το σκάφος και κολυμπούσα με έναν φίλο μου για επτά ώρες μέσα στη νύχτα.
Φοβήθηκες ότι θα πεθάνεις;
Ναι, ήμουν τόσες ώρες μέσα στο νερό. Πέρασαν σκέψεις από το μυαλό μου που δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω. Σκεφτόμουν τη μάνα μου κι έλεγα: «Τώρα τι; Θα πνιγώ; Δεν γίνεται». Το μυαλό μου ήταν που με έσωσε. Ήμουν δυνατή σωματικά, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη δύναμη. Κάποια στιγμή εξαντλείσαι. Σκέψου, στις 6:30 το απόγευμα έπιασε φωτιά και αγγίξαμε στεριά στις 01:45 το βράδυ. Δεν ξέραμε καν πού κολυμπούσαμε. Μας έψαχναν μέχρι και ελικόπτερα. Είχε όμως πολύ κύμα και δεν μας έβλεπαν. Το ένα μάλιστα πέρασε από πάνω μας, αλλά οι προβολείς του χτυπούσαν δεξιά και αριστερά μας. Δεν μας είδε ποτέ.
Εκεί δεν τρελάθηκες;
Εκεί τσίριζα. Είχα τρελαθεί. Βλέπαμε ένα φωτάκι να περνάει στην Κύθνο και δεν καταλαβαίναμε μέσα στη νύχτα πόσο μακριά είναι και φωνάζαμε. Όταν πιάσαμε στεριά, εγώ λιποθύμησα, αλλά ήταν σαν να είχαμε χάσει τα λογικά μας και οι δύο.
Στον Θεό πιστεύεις;
Πιστεύω σαν ύπαρξη, σαν δύναμη από πάντα. Δεν είμαι της εκκλησίας. Θα πάω δυο φορές τον χρόνο. Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο. Πηγαίνω κυρίως για τη μουσική. Για τους ύμνους.
[...]
Στο Secret in the Dark βγήκε όλη αυτή η αλλαγή στη ζωή και στον τρόπο σκέψης σου;
Το Secret in the Dark ήταν μια στροφή. Ο κομβικός μου δίσκος. Ήθελα να πω κάτι μέσα από αυτή τη δουλειά. Ήθελα να είναι ένας δίσκος χαρούμενος. Ήταν και τέτοια η φάση της ζωής μου μετά το ατύχημα. Είμαι πολύ ερωτευμένη, έχω τον άνθρωπό μου, έχω ηρεμήσει. Με κάποιο τρόπο κατασταλάζοντας στην προσωπική μου ζωή, άνοιξαν δεκαπλάσιοι δρόμοι στην καλλιτεχνική μου.
Στην Καλιφόρνια παίζουν τη μουσική σου στο ραδιόφωνο. Θυμάσαι την πρώτη φορά που άκουσες το Secret in the Dark;
Ναι, περπατούσα στη Venice beach, φορούσα τα ακουστικά μου και άκουσα το τραγούδι μου στο ραδιόφωνο. Φαντάζεσαι. Χοροπηδούσα από τη χαρά μου. Μετά άρχισε να γίνεται πιο συχνά και κάποια στιγμή έφτασα στο νούμερο 4 στο KCW Radio, έναν από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στην Καλιφόρνια.
[...]
Τα αρνητικά σχόλια ωστόσο δεν τα έχεις αποφύγει. Σε πειράζουν αυτά που γράφονται για σένα κατά καιρούς;
Όχι. Τώρα με τα social media, που ο καθένας έχει άποψη, γράφονται ακόμη περισσότερα σε σχέση με παλιά. Κάποτε έβαζα τα κλάματα. Τώρα πια όχι. Καθένας έχει τη γνώμη του και τι λέει. Μπορεί να βρίσκεται σε μια άσχημη στιγμή, ξέρω κι εγώ; Δεν με πειράζει πια.
Κάτι για το οποίο «κατηγορείσαι συχνά» και έχει γραφτεί πολύ είναι ότι έκανες καριέρα με τα λεφτά του πατέρα σου.
Αυτό είναι που με έκανε να κλαίω. Κυρίως για να μην το διαβάσει ο μπαμπάς μου και στενοχωρηθεί. Ξέρει κανείς πώς ήμουν εγώ τότε; Κοιμόμουν τέσσερις ώρες την ημέρα για περισσότερο από έξι μήνες. Τότε εντωμεταξύ ήταν η μοναδική περίοδος που ένιωθα πραγματικά περήφανη ότι τα είχα καταφέρει, χωρίς να έχω πάει για καφέ τρία χρόνια, παράλληλα με τη σχολή μου να κάνω και μουσική. Με είχε πιάσει το παράπονο.
Άρα, δεν είσαι η λεφτού που λένε;
Όχι. Ο μπαμπάς μου είναι γιατρός, όπως πολλών άλλων.
[...]
Περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί.