ΕΡΡΙΚΑ ΜΠΡΟΓΙΕΡ
Η ΠΑΡΙΖΙΑΝΑ (1969)
Εισιτήρια: 554.428
Τότε ήμουν παντρεμένη με τον Κώστα Βουτσά. Ο Γιάννης Δαλιανίδης, που μαζί με τον Φίνο βάφτισαν την κόρη μας τη Σάντρα, είπε στον Κώστα πως ήθελε να με δει για έναν ρόλο. Έκανα δοκιμαστικό, άρεσε στον Γιάννη και έτσι βρέθηκα στην ταινία. Ήμουν φουλ εκείνη την περίοδο από δουλειά. Έπαιζα σε θέατρο, εμφανιζόμουν σε νυχτερινό κέντρο και ξύπναγα το πρωί για να πάω στα γυρίσματα της Παριζιάνας, στα στούντιο του Φίνου στην Παιανία. Ήταν υπερπαραγωγή και γυριζόταν σχεδόν δύο μήνες, χρόνος-ρεκόρ για την ταινία της εποχής. Όλα τα εσωτερικά πλάνα γυρίστηκαν στο στούντιο. Πήγαμε για δέκα μέρες στη Μύκονο για τα εξωτερικά γυρίσματα. Ο Δαλιανίδης ήταν αυστηρός, απαιτητικός, αλλά και πολύ σωστός. Μια μέρα στο νησί είχαμε σκηνή εγώ, ο Βαγγέλης Σειληνός και η Βλαχοπούλου, που είχε καθυστερήσει πάνω από δύο ώρες. Είχε βγει για ψάρεμα με έναν Μυκονιάτη και είχαν παρασυρθεί με το καΐκι στ’ ανοιχτά. Κινδύνευσε η ζωή τους και ευτυχώς που βρέθηκε ένα άλλο καΐκι και τους μάζεψε. Ήρθε λοιπόν στο γύρισμα αναμαλλιασμένη και γεμάτη αλάτια. Πλακώθηκαν, ανέβηκαν οι τόνοι, αλλά μετά από μισή ώρα ξεκίνησαν γύρισμα σαν να μη συνέβη τίποτα. Ήταν και οι δύο ισχυρές προσωπικότητες, που όμως ο ένας σεβόταν και εκτιμούσε τον άλλον. Δεν είναι τυχαίο που σε όλα τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη πρωταγωνιστεί η Ρένα. Υπήρχε πίεση στα γυρίσματα αν αναλογιστείς ότι τότε δεν υπήρχαν βίντεο και γράφαμε κατευθείαν σε φιλμ, που ήταν πανάκριβο.
Και ο Φίνος αγόραζε τα πιο ακριβά φιλμ, γι’ αυτό και έχουν τέτοια καλή ποιότητα οι ταινίες του. Έπρεπε λοιπόν να κάνουμε πολλές πρόβες πριν από κάθε γύρισμα. Τα ρούχα που φόραγα ήταν τα περισσότερα δικά μου και κάποια του μεγάλου μόδιστρου της εποχής Γιάννη Βούρου. Η πρώτη σκηνή της ταινίας με την Πελαγία και το τραγούδι Η Μοδίστρα γυρίστηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια για να είμαστε πιο συνεπείς στο story που ήθελε την ηρωίδα να είναι από εκείνη την περιοχή. Μας πήρε ένα ολόκληρο πρωί, αλλά ήταν πολύ εντυπωσιακό το αποτέλεσμα. Θυμάμαι πολλά γέλια με τη Ρένα, τον Σειληνό, με όλους, αλλά και πολλή δουλειά. Ο Δαλιανίδης μας ήθελε όλους διαβασμένους, έπρεπε όλοι να είμαστε τέλεια προετοιμασμένοι, δεν υπήρχε περίπτωση να πας σε γύρισμα και να μην ξέρεις πού υπάρχει το κόμμα και η τελεία στο σενάριο. Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Γι' αυτό και έκανε σπουδαίες ταινίες ο Γιάννης. Οι ηθοποιοί τον σέβονταν γιατί ήξεραν ότι θα έβγαιναν στην καλύτερη εκδοχή τους στο σινεμά. Πρώτη φορά είδα την ταινία στα γραφεία του Φίνου στην οδό Χίου, στον Κεραμεικό, όπου εκεί μέσα είχε μια κινηματογραφική αίθουσα και μάζευε πάντα όλους τους συντελεστές και τους ηθοποιούς από τις ταινίες πριν προβληθούν στις αίθουσες. Το μόνο που θυμάμαι από την προβολή της Παριζιάνας είναι ότι δεν μου άρεσα καθόλου. Γιατί η ταινία έμεινε διαχρονική; Γιατί είχε καλούς ηθοποιούς, ωραίο story και τραγούδια, ωραία ρούχα και δεν σε ψυχοπλακώνει. Όσο για μένα, όταν τη βλέπω νομίζω ότι έχω γίνει πιο επιεικής με τον εαυτό μου».