Η Jackie Kennedy ήταν η γυναίκα που όλες θα ήθελαν να είναι. Η γυναίκα που έμπαινε στο δωμάτιο και τραβούσε την προσοχή των πάντων. Που δεν ακολουθούσε τις τάσεις, αλλά τις δημιουργούσε. Που χρησιμοποιούσε όχι μόνο την εικόνα αλλά και την ευφυΐα της για να πετύχει. Που ήταν sexy και ελκυστική, χωρίς αυτό να φαίνεται κλισέ. Όλα αυτά θα μπορούσαν ίσως να γραφτούν με την ίδια άνεση και για τη Δήμητρα Ματσούκα. Σε αυτήν ο Φασουλής είδε την ιδανική Jackie, δηλαδή τη γυναίκα που είχε δίπλα του μέχρι το τέλος της ζωής του ο Ωνάσης. Για την ίδια, βέβαια, δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Εδώ και μήνες, τη μελετάει, έχει διαβάσει όλες τις βιογραφίες της, έχει μάθει κάθε πτυχή του χαρακτήρα της, ξέρει απέξω όλο της το βιογραφικό. Και συμφωνεί ότι πράγματι έχει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με τη γυναίκα που σημάδεψε την Ιστορία του 20ού αιώνα, αφού, πέρα από τα άλλα, βρίσκει πολύ γοητευτικό έναν άντρα σαν τον Ωνάση.
Τι σε έκανε να αποδεχτείς την πρόταση να παίξεις αυτό τον ρόλο;
Αυτό που λέω πάντα στις συνεντεύξεις μου: Στη δουλειά μας το σημαντικό είναι ποιος σκηνοθετεί και μετά όλα τα υπόλοιπα. Ήθελα πολύ να δουλέψω με τον Σταμάτη Φασουλή. Ήταν ο πρώτος μου σκηνοθέτης. Επίσης, ήθελα πολύ να συνεργαστώ ξανά με τους συγκεκριμένους παραγωγούς και να παίξω στο Θέατρο Παλλάς. Δεν έχω ξαναπαίξει εκεί και είναι ωραίο για τον ηθοποιό να του δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσει με πολύ κόσμο.
Τι έχει ο Σταμάτης Φασουλής που σε κάνει να θες να συνεργαστείς μαζί του;
Έχει γνώση. Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει πολύ καλά το θέατρο, όλα τα είδη. Ό,τι έχω μάθει στην κωμωδία, πράγματα που ακολουθώ πιστά και συνέπεσε να ταιριάζουν και με τη δική μου ιδιοσυγκρασία, είναι πράγματα που τότε, σε εκείνη την πρώτη μου παράσταση, επέμεινε ο Σταμάτης να κάνω. Επίσης, είναι ωραίο να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να χαίρεσαι, γιατί ο Σταμάτης είναι ένας άνθρωπος που το χιούμορ δεν το χάνει ποτέ.
Φαντάζομαι, όμως, ότι ο ρόλος σου έχει κάποιες δυσκολίες. Μιλάμε για ένα υπαρκτό πρόσωπο που επηρέασε με πολλούς τρόπους.
Έχει, όμως, και ευκολίες. Έχεις έναν μπούσουλα, έχεις έναν σκελετό στον οποίο μπορείς να πατήσεις, δεν χρειάζεται να φανταστείς την όψη του ήρωα, τη μελωδία της φωνής του, τον τρόπο που κινείται, αυτά είναι υπαρκτά. Παρακολουθείς, δηλαδή, τα χιλιάδες βίντεο που υπάρχουν για τη Jackie στο YouTube και δουλεύεις με αυτή την αναφορά. Το υπόλοιπο κομμάτι, βέβαια, το τι είναι ο ψυχισμός της, τι υπάρχει πέρα από αυτά που όλοι γνωρίζουμε, προσπαθείς να το ανακαλύψεις. Εκεί πια, ναι, προσεγγίζεις έναν ρόλο όπως προσεγγίζεις και έναν οποιονδήποτε ήρωα. Έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι έναν χαρακτήρα.
Τι σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στην αναζήτησή σου για την Jackie;
Η Jackie είναι μια συναρπαστική περίπτωση, ήταν πιο δημοφιλής στην εποχή της ακόμα και από τους κινηματογραφικούς αστέρες. Είχε κάνει καλές ακαδημαϊκές σπουδές, ήταν πολύγλωσση, ενώ είχε δουλέψει και ως φωτορεπόρτερ, για μια στήλη σε εφημερίδα όπου έπαιρνε συνεντεύξεις από περαστικούς στη Ουάσιγκτον και τους φωτογράφιζε η ίδια. Σαν εικόνα την είχα στο μυαλό μου μια γυναίκα σκληρή. Παρατηρώντας τη σε όλα αυτά τα βίντεο που υπάρχουν, είδα μια γυναίκα με γλυκύτητα και ευγένεια. Είχε βέβαια ψύχωση με τα χρήματα. Διάβασα τέσσερις βιογραφίες της, μια εκ των οποίων ήταν και πολύ κίτρινη, ας πούμε. Μεγάλωσαν με την αδερφή της με μια μητέρα που στόχος της ήταν μεν να μορφωθούν τα παιδιά της, αλλά επίσης να παντρευτούν και τον πιο πλούσιο γαμπρό της Αμερικής. Προκειμένου να συμβεί αυτό, λένε οι βιογράφοι, της έκανε «training» για το πώς να συμπεριφέρεται στους άντρες. Να μη μιλάει για τον εαυτό της, να ρωτάει μόνο για τον άντρα που είχε απέναντί της με πολύ ενδιαφέρον, να μιλάει με χαμηλή φωνή, να μην υψώνει ποτέ την ένταση της φωνής της, να μη δείχνει ποτέ την οξυδέρκειά της. Ήταν πολλά τα στοιχεία που συμπλήρωναν το παζλ αυτού του πολύ ιδιαίτερου ανθρώπου, χωρίς αμφιβολία.
Τι κοινά εντοπίζεις ανάμεσα σε σένα και σε αυτήν;
Έχουμε κάτι κοινό, ούτως ή άλλως. Μια ηρεμία, μια ευγένεια. Τώρα είναι και λίγο αστείο να το λέω εγώ αυτό για εμένα, αλλά υπάρχει κάτι κοινό εκεί, όπως μου λένε και οι περισσότεροι. Επίσης, και εγώ σαν παιδί είχα έναν αντίστοιχο εγωισμό, με ενδιέφερε να είμαι μια πολύ καλή μαθήτρια, να έχω γνώση, να έχω υψηλούς στόχους.
Χωρίς φαντάζομαι να ακολουθείς και το «εγχειρίδιο» για το πώς θα παντρευτείς έναν πλούσιο άντρα.
Όχι, καθόλου, εγώ είχα το αντίθετο. Οι γονείς μου έκαναν οικογένεια πολύ νέοι, οπότε δεν ήταν πολύ υπέρ του γάμου. Δεν μεγάλωσα με αυτήν τη λογική, αλλά με την αντίθετη προτροπή μεγάλωσα.
Σου έλεγε η μητέρα σου, δηλαδή, να μην παντρευτείς;
Ναι, «μην το κάνεις, ζήσε τη ζωή σου όσο περισσότερο μπορείς, κάνε τη δουλειά σου καλά, όποια κι αν είναι αυτή, μην μπλέξεις από μικρή με παιδιά και γάμους». Η μητέρα μου ήταν διαφορετική πολύ σε αυτά.
Και ακολούθησες τη συμβουλή της.
Αυτά πολλές φορές είναι και τυχαία, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι μας λίγο ή πολύ φέρουμε τις επιθυμίες των δικών μας στη ζωή μας, ακόμη και ασυνείδητα.
Θα μπορούσες να είσαι με έναν άντρα σαν τον Αριστοτέλη Ωνάση;
Τον θεωρώ πολύ γοητευτικό τον Ωνάση. Ακόμη και το πρόσωπό του μου αρέσει, που δεν ήταν αντικειμενικά ένας ωραίος άντρας. Με γοητεύει ένας τέτοιος άντρας, με ένα τέτοιο τεράστιο μυαλό. Τώρα, βέβαια, από αυτά που μαθαίνουμε ξέρουμε ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο που ήταν και πολύ σκληρός και άπιστος στην προσωπική του ζωή. Αυτό σίγουρα δεν θα το επιθυμούσα. Όπως και να ’χει, το να συναντηθείς με ανθρώπους που είναι πέρα από τον μέσο όρο, έχει ενδιαφέρον.
Υπάρχει ανταγωνισμός;
Σε αυτό τον θίασο έχουμε τη μεγάλη χαρά να είμαστε καλά παιδιά. Ο καθένας χαίρεται με την καλή στιγμή του άλλου και αυτό είναι ειλικρινές. Εντάξει, ο κόσμος αυτής της δουλειάς δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Με την Κατερίνα γνωριζόμασταν από παλιά κοινωνικά, αλλά δεν είχαμε δουλέψει ποτέ μαζί. Τη συμπαθώ πολύ και έχει μια παιδικότητα που μου αρέσει.
Έχεις βρεθεί ποτέ σε θίασο που συμβαίνει το αντίθετο;
Μου έχει συμβεί μόνο μία φορά σε παράσταση του Εθνικού Θεάτρου. Μου συνέβη από εξαιρετικούς ηθοποιούς που μου άρεσε πολύ μάλιστα που δούλευα μαζί τους. Οπότε το κομμάτι μιας ανταγωνιστικότητας που μπορεί να υπήρχε, το συγχωρώ. Γιατί, εντάξει, δεν είναι απαραίτητο επειδή δουλεύουμε μαζί να γίνουμε και φίλοι.
Καλλιτεχνικά, δέχτηκες ποτέ αμφισβήτηση;
Ναι μωρέ, όπως όλοι όσοι κάνουν αυτήν τη δουλειά, όπως κάθε ηθοποιός που έγινε απότομα γνωστός μέσα από μια τηλεοπτική κωμωδία και που προσπαθεί μετά να κάνει ρεπερτόριο στο θέατρο. Αυτή η μετάβαση είναι δύσκολη.
Σε δυσκόλεψε, δηλαδή, η επιτυχία.
Με δυσκόλεψε σε πολλά και με διευκόλυνε σε άλλα. Τότε, έκανα το αντίθετο από αυτό που θα έκανε κάποιος που ήταν το πρόσωπο της χρονιάς. Πήγα στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και έκανα άλλα πράγματα.
Πιστεύεις ότι έχεις καταφέρει να ξεφύγεις από την εικόνα που δημιουργήθηκε τότε για σένα;
Εξαρτάται σε ποιους απευθύνεσαι. Για τους ανθρώπους που βλέπουν θέατρο, ναι. Για τους ανθρώπους που δεν βλέπουν θέατρο, αυτή η σειρά με καθορίζει μέχρι και σήμερα. Μου λένε ακόμη για αυτό στον δρόμο, αλλά χαμογελάω. Μου λένε ακόμα και σήμερα αυτό το «Κύριε Μάνο». Αλλά η Αθήνα έχει πολλά θέατρα γιατί υπάρχει κόσμος που πηγαίνει σε παραστάσεις. Συνεπώς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μου λένε αντίστοιχα για παραστάσεις.
Πώς είσαι λοιπόν τώρα, λίγο πριν από την πρεμιέρα; Μου δίνεις την αίσθηση ότι δουλεύεις πάρα πολύ τον κάθε ρόλο που επιλέγεις.
Είναι αλήθεια. Περνάω από διάφορες φάσεις στην προετοιμασία κάθε παράστασης. Γενικά, θέλω πρώτα να καταλάβω το έργο, να το αντιμετωπίσω με ευγένεια. Να μείνει κάπως πίσω το υποκριτικό μου εγώ, να ακούσω το κείμενο, να δω πού εντάσσεται η ηρωίδα μου μέσα στο έργο. Έχω γυρίσει και σπίτι έπειτα από πρόβα εντελώς αποτυχημένη. Έχω νιώσει κάποιες φορές ότι είμαι εξαιρετικά ανεπαρκής, ότι πρέπει ν’ αλλάξω δουλειά. Μετά, βέβαια, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην το καταφέρω. Έχω το σύνδρομο της καλής μαθήτριας και μια διάθεση να είμαι ανώδυνη με τους συνεργάτες μου. Με τα χρόνια βέβαια ηρεμώ.
Γιατί να νιώθεις ανεπαρκής; Έχεις τέτοιου είδους ανασφάλειες;
Νομίζω ότι δεν είναι θέμα προσωπικής ανασφάλειας. Μάλλον χρειάζεται ψυχανάλυση.
Έχεις κάνει γενικά ψυχανάλυση;
Ναι, και δεν μπορώ να πω ότι με βοήθησε ιδιαίτερα, σε κανέναν τομέα της ζωής μου. Με βοήθησε απλώς να καταλάβω ότι η λύση είναι να μπορείς να πάρεις μια απόσταση από τα γεγονότα που σου συμβαίνουν και να φιλοσοφείς κάπως τα πράγματα. Είναι κάτι που νομίζω, όμως, ότι ούτως ή άλλως το κάνουμε από μια ηλικία και ύστερα.
Συνέντευξη: Τάσος Μπιμπισίδης
Φωτογραφίες: Κοσμάς Κουμιανός
Make-up: Aχιλλέας Χαρίτος για τις Θεατρικές Σκηνές
Hair Styling: Στέφανος Βασιλάκης
Styling: Λίλα Κουτσιουμάρη
Περούκες: KDG Hair Boutique (www.kdghair.gr)
Προσθετικά: Αλέξανδρος Λόγγος
Τεχνητά δόντια: Κωνσταντίνος Δέδες
Ευχαριστούμε το θέατρο Παλλάς (Βουκουρεστίου 5, Αθήνα) για την παραχώρηση του χώρου.