Είναι εκείνες οι άτιμες μέρες που είσαι ένα ψυχολογικό ράκος και μπροστά σου εμφανίζεται ένας άνθρωπος σαν σούπερ ήρωας ο οποίος θα σε κάνει να χαμογελάσεις κάνοντας απλά τη δουλειά του ή δείχνοντας μία πρωτόγνωρη ευγένεια . Τον δικό μου ήρωα τον βρήκα σε μια γειτονιά του Χαλανδρίου, στο ιταλικό La Osteria da Claudio μια Πέμπτη μετά τη δουλειά, που το κεφάλι μου ήταν καζάνι και το ηθικό μου πεσμένο. Ήταν η μέρα που γνώρισα τον πιο ευγενικό σερβιτόρο της ζωής μου, τον οποίο θα βαφτίσω Francesco για πρακτικούς λόγους.
Ο Francesco, λοιπόν, είναι ένας χαρακτήρας βγαλμένος από ιταλική ταινία εποχής ο οποίος είναι ο πρώτος άνθρωπος που έκανε εμένα και την παρέα μου να νιώσουμε σαν βασιλιάδες, όλως περιέργως σε έναν χώρο ο οποίος δεν είναι ούτε 5στερο ξενοδοχείο, ούτε VIP εστιατόριο για γερά πορτοφόλια. Είναι μια χαριτωμένη ιταλική ταβέρνα, η ταβέρνα του Claudio όπως λέει και το όνομά της, με ξύλινα τραπεζάκια και ένα ντεκόρ που για κάποιο ανεξήγητο λόγο σου προκαλεί μια γλυκιά νοσταλγία. Εκείνη την Πέμπτη, ο Francesco μας περίμενε στην είσοδο για να μας καλωσορίσει με ένα μεγάλο χαμόγελο και να μας οδηγήσει στο τραπέζι μας. Μας είπε καλωσήρθατε και μας ρώτησε παίρνοντας τον χρόνο του αν είμαστε καλά, όμως σαν να ενδιαφερόταν πραγματικά για το αν είμαστε καλά. «Γιατί είναι τόσο ευγενικός αυτός;» αναρωτήθηκα αρχικά λες και έκανε κάποιο έγκλημα, αλλά κατευθείαν ένιωσα μια θαλπωρή επειδή είχα κοντά μου έναν άνθρωπο που ήταν αποφασισμένος να μου φέρεται καλά όσο θα ήμουν εκεί.
Στην πορεία, παρατηρήσαμε ότι όλες του οι κουβέντες και κινήσεις λογικά ακολουθούσαν πιστά κάποιο βιβλίο savoir vivre: «Θα είχατε την επιθυμία;», «Με συγχωρείτε για τη διακοπή», «Όποτε επιθυμείτε», «Θα μπορούσα να…» είναι μόνο μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούσε αλλά με το ύφος του πιστού υπηρέτη ενός βασιλικού κάστρου και παράλληλα ενός σπάνιου συνεργάτη.
Δεν ήταν όμως μόνο οι συγκεκριμένες εκφράσεις που μας έκαναν να βγάλουμε θεωρίες περί savoir vivre. Υπάρχουν κι άλλες μικρολεπτομέρειες. Όπως το γεγονός ότι μας ακολούθησε όλους μέχρι την τουαλέτα για να μας δείξει τον δρόμο (χωρίς καν να ρωτήσουμε). Ή το ότι απηύθυνε τον λόγο πρώτα στις μεγαλύτερες ηλικιακά κυρίες, έπειτα στις νεαρότερες και τέλος στους άντρες, παρόλο που καθόμασταν με μπερδεμένο τρόπο. Άναψε μάλιστα το τσιγάρο μιας φίλης μου λίγα δευτερόλεπτα αφού έκανε ότι ψάχνει. Γενικώς, ο Francesco ήταν ο άνθρωπός μας. Η στιγμή μάλιστα που είπε τα πιάτα ημέρας ήταν σκέτη απόλαυση. Έκανε την πιο γλαφυρή περιγραφή που έχω ακούσει ποτέ μου με έναν τόνο μελωδικότητας που σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό, άσε που στο τέλος σου έλεγε και συγγνώμη που σε κούρασε.
Κατά τ’ άλλα δεν σου άφηνε πολλά περιθώρια για χαβαλέ, γιατί υποθέτω ότι αν αποκτούσες μία πιο προσωπική επαφή θα χαλούσε η αίσθηση του ρόλου που ενσάρκωνε. Ή και όχι. Τουλάχιστον αυτό μ’ αρέσει να φαντάζομαι. Σε κάθε περίπτωση ας με συγχωρέσει που τον φωτογράφισα κρυφά, την ώρα που έγραφε τα πιάτα της ημέρας.
Με τη βοήθεια του Francesco, φάγαμε και ήπιαμε καλά δοκιμάζοντας πιάτα κλασικής ιταλικής κλασικής κουζίνας που ακούγονταν εφετζίδικα γιατί είχαν τις λέξεις κρέμα τρούφας, πεκορίνο, μελάνι σουπιάς κλπ κλπ. Έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένη με τις καινούργιες γεύσεις που δοκίμασα.
Και ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση πήρα, όταν ο φίλος μου ο Άρης, που εκείνη την ημέρα ήθελε μπέργκερ και τίποτα άλλο, παραδέχτηκε ότι παρόλο που δεν του κάναμε το χατίρι, άξιζε που ήρθαμε μόνο και μόνο για τον σερβιτόρο. Για τον μετρ, για να είμαστε ακριβείς. Ή για τον αρχηγό των σερβιτόρων, αν δεν ήμουν ακριβής, που το συνηθίζω.
Από την ταβέρνα του Claudio φύγαμε νιώθοντας σαν μεγιστάνες όμως γυρνώντας σπίτι μου, είχα φαγωθεί να μάθω το savoir vivre των σερβιτόρων. Το βρήκα και ήμουν πλέον σχεδόν σίγουρη ότι ο Francesco το έχει αποστηθίσει όλο απ’ έξω. Έκανα τσεκ στο μυαλό μου σε όλα. Ας δούμε όμως μαζί μερικά από αυτά γιατί ακόμα και αν δεν πρόκειται ποτέ να πας στην ταβέρνα του Claudio έχουν ούτως ή άλλως ενδιαφέρον:
Ποτέ μην τρέχεις σε ένα εστιατόριο.
Να είσαι πάντα χαμογελαστός.
Ποτέ μην απλώνεις το δάχτυλό σου για να δείξεις προς μία κατεύθυνση.
Μην αγγίζεις τα πράγματα των πελατών χωρίς την συναίνεσή τους.
Απέφυγε την στενή οπτική επαφή με τον πελάτη όταν σερβίρεις.
Δώσε προτεραιότητα στις κυρίες.
Ποτέ μην μασάς κάτι στο εστιατόριο.
Ούτε να καπνίζεις.
Ποτέ μην μετράς τα tips μπροστά στους πελάτες.
Μην κάνεις χειρονομίες με τα χέρια ενώ μιλάς στους πελάτες.
Να στέκεσαι όρθιος. Μην στηρίζεσαι σε τοίχους.
Μην αποκτάς οικειότητα με τους πελάτες.
Ποτέ μην δείχνεις ανυπόμονος.
Μην χασμουριέσαι.
Μην χρησιμοποιείς αργκό.
Μην κάνεις μεγάλους διαλόγους με τους πελάτες στο εστιατόριο.
Μην βρίσκεις δικαιολογίες αν ο πελάτης είναι δυσαρεστημένος. Πάντα να απολογείσαι.
Μην διακόπτεις τον πελάτη αν συνομιλεί με κάποιον.
Έχει και άλλα τα οποία μπορείς να διαβάσεις με την ησυχία σου ΕΔΩ.
Προς το παρόν, σημείωσε το όνομα La Osteria de Claudio και την οδό Κώστα Βάρναλη 26 και θα με θυμηθείς.
Περισσότερα: www.osteriadaclaudio.com
Κείμενο: Νάνσυ Φαφούτη