Συνήθως κανένα βραβείο δεν δίνεται χωρίς αμφισβήτηση, γκρίνια, πικρόχολα σχόλια και ενίοτε γιουχάισμα. Όμως το βραβείο Αρχαίου Δράματος που δόθηκε στον Σάκη Ρουβά για την ερμηνεία του ως Διόνυσος στις Βάκχες στα θεατρικά βραβεία Κάρολος Κουν, έσπασε όλα τα ρεκόρ και όχι άδικα για να είμαστε ειλικρινείς.
Όσοι ξέρουν τον Σάκη έστω και λίγο κάνουν λόγο για τη μνημειώδη πειθαρχία του, για τις πολύωρες και σκληρές πρόβες και γενικά πώς είναι παράδειγμα καλλιτέχνη προς μίμηση. Καμία αντίρρηση, όμως άλλο πράγμα να είναι κάποιος συνεπής και προσηλωμένος και άλλο πράγμα να βραβεύεσαι για την παρθενική σου εμφάνιση στο Αρχαίο Δράμα.
Ο Σάκης δεν είναι ένας ακόμη νέος τραγουδιστής που θέλει να δοκιμαστεί στο θέατρο, ούτε διεκδίκησε το ρόλο και τον κέρδισε με το ταλέντο του και με οντισιόν που θάμπωσε τον σκηνοθέτη.
Όχι, ο Σάκης είναι ένας 40 κάτι χρονών τραγουδιστής, αρκετά μεγάλος και ώριμος δηλαδή, στον οποίο ο ρόλος προσφέρθηκε απλόχερα και προφανώς επιλέχτηκε με εμπορικά κριτήρια, όχι ότι είναι κακό κάτι τέτοιο. Απλά είναι δίκαιο και τίμιο να ξέρουμε από την αρχή τις προθέσεις του σκηνοθέτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε δηλώσει ότι η παράσταση δεν θα ήταν μια παρέλαση ωραίων κοιλιακών, άλλα φρόντισε να ξεγυμνώσει τον Σάκη και να τον αφήσει με ένα απλό Calvin Klein εσώρουχο.
Τα θεατρικά βραβεία δεν είναι βραβεία MAD που δίνονται κατά βούληση ή με την ψήφο του κοινού ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Τα βραβεία, ειδικά αν έχουν το όνομα ενός μεγάλου θεατράνθρωπου στο τίτλο, οφείλουν να έχουν και μια εγκυρότητα.
Το αν η ερμηνεία του Σάκη ήταν ανάλογη ενός παρόμοιου βραβείου δεν είναι προσωπική υπόθεση. Υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Μπορεί να δει κάποιος την παράσταση στο youtube και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, όμως για ένα είδος κορυφαίας ερμηνείας όπως είναι η αρχαία τραγωδία υποτίθεται ότι χρειάζονται πολύχρονη πείρα, εμπειρία, ωριμότητα χαρακτήρα, βάθος και εσωτερική δύναμη ψυχής.
Προφανώς την ίδια άποψη είχε και η Χρυσούλα Διαβάτη, η οποία αρνήθηκε να παραλάβει το δικό της βραβείο λέγοντας ότι πρέπει να υπάρχει αστυνομία θεάτρου και ότι σταρ, μίμοι, διασκεδαστές, μανεκέν, ωραίοι, ωραίες, όλοι ονομάστηκαν ηθοποιοί.
Σκληρά λόγια, γιατί ακόμη και αν δεν ονοματίζουν κάποιον, έχουν στόχο. Όμως θα έπρεπε να ντραπεί και να σωπάσει; Δεν δικαιούται να έχε άποψη; Φυσικά και δικαιούται να έχει δημόσια γνώμη και είναι δικαίωμα της να λέει ό,τι θέλει, όπως δικαίωμα έχει και ο Σάκης να απαντήσει.
Υπήρξαν πολλοί, μάλλον οι περισσότεροι που μίλησαν για παρακμή, για άγνοια και στημένα βραβεία. Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης έγραψε στη σελίδα του στο facebook: « Βραβείο ερμηνεία Αρχαίου Δράματος στον Σάκη Ρουβά: Αυτό είναι το τέλος! Και βραβείο ε; Ξέρουν τι είναι το Αρχαίο Δράμα όλοι αυτοί οι κυκλωματίες; Σκέφτομαι την Άννα Συνοδινού , την τελευταία εν ζωή των μεγάλων Μοϊκανών και δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση της. Σκέφτομαι τον Μινωτή και τον Κωτσόπουλο και φαντάζομαι πως αυτοί που προωθούν τον Ρουβά στο αρχαίο δράμα θα τους χαρακτηρίζουν "στομφώδεις". Έτσι γίνεται όταν μια χώρα χάνει από παντού και στο βάθος αυτό που βάλλεται είναι ο Πολιτισμός της. Κατίνα Παξινού το ακούς; Μας διέλυσαν».
Την επομένη μέρα η Χρυσούλα Διαβάτη συνέχισε την ίδια ιστορία. Βγήκε σε εκπομπές, στην Τατιάνα, σε site και σε τηλεφωνικές παρεμβάσεις για να διευκρινίσει και να εξηγήσει τι εννοούσε και να επιμείνει σε κάτι που θα έπρεπε κανονικά να τελειώσει στο πόντιουμ της αίθουσας εκείνο το βράδυ. Όταν κάποιος δεν βάζει μια τελεία και δεν περιορίζεται σε μια επίκαιρη και δηλητηριώδη γνώμη, αλλά το συνεχίζει και την επομένη, τότε μοιάζει με προσωπική επίθεση, με εμμονική άποψη και εκεί μπορεί να χαθεί το δίκιο.
Φυσικά φίλοι και θαυμαστές έσπευσαν να συμπαρασταθούν στο τραγουδιστή. Διαβάσαμε ότι είναι πολύ δουλευταράς, πειθαρχημένος, ότι ζούσε στο Los Angeles σε γκαρσονιέρα για να σπουδάσει ηθοποιός, ότι είναι ικανός, ότι είναι ταλαντούχος, ότι η Χρυσούλα Διαβάτη πρέπει να σκάσει επιτέλους και να δοκιμάσει και εκείνη να χορέψει και να τραγουδάει 4 ώρες κάθε μέρα για να μάθει τι σημαίνει καλλιτέχνης. Ναι, διαβάσαμε και λογικά και παρανοϊκά πράγματα.
Το θέμα είναι ότι ο Σάκης ζητάει να έχει ίση αντιμετώπιση με τους υπόλοιπους. Να μην τον αντιμετωπίζουν σαν σταρ, άλλα σαν ένα ηθοποιό που βρέθηκε στη σκηνή, να μην τον βλέπουν ως Σάκη Ρουβά, αλλά σαν ένα ακόμη καλλιτέχνη.
Όμως ούτε ο ίδιος ο Σάκης δεν βλέπει τον εαυτό σου έτσι, όταν έχει μια στρατιά ανθρώπων να τρέχουν για κείνον, να μιλούν και ν’ απαντούν για εκείνον, να ρετουσάρουν τις απαντήσεις του στις συνεντεύξεις και να του συμπεριφέρονται σαν μια μηχανή χρημάτων.
Ο Σάκης δεν μπορεί να είναι ίσος με άλλους, γιατί δεν του συμπεριφέρονται έτσι. Όταν πήγε στη Eurovision, δυο φορές μάλιστα, πήγε με συνοπτικές διαδικασίες και με απευθείας ανάθεση. Δεν μπήκε στην διαδικασία της επιλογής από το κοινό. Όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία Alter Ego δεν πηρέ τον ρόλο με οντισιόν, ούτε ο Λιγνάδης βρήκε τον κατάλληλο Διόνυσο μετά από πολύ ψάξιμο.
Όταν έχεις ζήσει λοιπόν όλη σου τη ζωή σαν προνομιούχος -ταλαντούχος μεν, σκληρά εργαζόμενος και πειθαρχημένος, αλλά προνομιούχος- είναι λογικό όλα τα βραβεία και κάθε διάκριση είτε τα αξίζεις είτε όχι, να φαίνονται ύποπτα.
Και αυτή είναι μια εξίσωση που δεν μπορείς να παραβλέψεις!