Στην εκπνοή του χειμώνα νιώθουμε ξανά έντονη την επιθυμία να διαβάσουμε ένα καλό βιβλίο που θα μας κάνει να ξεχάσουμε ό τι μας ανησυχεί και θα μας αφήσει εκείνη την υπέροχη αίσθηση ότι μόλις ζήσαμε μια αναζωογονητική περιπέτεια (που πάντα σου αφήνει ένα καλογραμμένο κείμενο)... Τρυπώνουμε στις σελίδες του "Επιχείρηση Ζάχαρη" του Ίαν Μακ Γιούαν και ταξιδεύουμε...
Είμαστε στα 1972, σε μια εποχή που μαίνεται ο ψυχρός πόλεμος, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι εξεγέρσεις του ΙΡΑ..Η Σερίνα, μια συνηθισμένη κοπέλα, μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο , μας ενημερώνει για το παρασκήνιο που την οδήγησε να εργαστεί για την οργάνωση Μ15, σε μια επιχείρηση που έχει το κωδικό όνομα «Ζάχαρη». Λόγω της αγάπης της στη σύγχρονη λογοτεχνία , το M15 της αναθέτει να αντιπροσωπεύσει ένα πολιτιστικό ίδρυμα που προσελκύει και χρηματοδοτεί ταλαντούχους, αλλά άγνωστους συγγραφείς. Όπως όμως σε όλες τις ιστορίες κατασκοπείας, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Πραγματικός σκοπός του ιδρύματος αυτού είναι η αντικομμουνιστική προπαγάνδα.
Έτσι, γνωρίζεται με ένα νεαρό συγγραφέα, τον Τομ Χάλεϋ, που έχει επιλεγεί ως θύμα από το Μ15 και μπλέκεται στον κόσμο της κατασκοπείας. Ο Χάλεϋ είναι απόφοιτος του Σάσεξ, εκπονεί το διδακτορικό του στη λογοτεχνία και βρίσκεται προς αναζήτηση εκδότη για το μυθιστόρημά του. Η Σερίνα , πριν ακόμα τον συναντήσει αυτοπροσώπως, τον έχει σχεδόν ερωτευτεί, διαβάζοντας μια σειρά διηγημάτων του. Η σχέση τους, εξελίσσεται ανάμεσα από μυστικά και ψέματα, συμπαρασύροντας τον αναγνώστη στο ξεδίπλωμα του κουβαριού της πλοκής και κάνοντας σαφές, πως ανάμεσα στην μυθοπλασία και την κατασκοπία, η απόσταση είναι ελάχιστη. Η Σερίνα σύντομα θα έρθει αντιμέτωπη με τα προσωπικά της διλήμματα για το πώς να ολοκληρώσει την αποστολή της χωρίς να βλάψει τον αγαπημένο της. Το τέλος έρχεται ανατρεπτικό και ευφάνταστο, αφήνοντάς μας μια γλυκόπικρη γεύση.
Με βασικό συστατικό την ίντριγκα, εμπλουτισμένη με μικρές δόσεις ρομαντισμού, ο ΜακΓιούαν, μας δίνει μια ιστορία που στέκεται στο ύψος του συγγραφέα της «Εξιλέωσης» και που μέσα από τη δύναμη της γραφής του μας θέτει ηθικά διλήμματα για τις απόπειρες χειραγώγησης της ανθρώπινης σκέψης.
Απολαυστικό κατασκοπευτικό μυθιστόρημα, αλλά πάνω απ’ όλα μια ιστορία αγάπης, όχι μόνο ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα, αλλά και αγάπης για τη λογοτεχνία και τον ίδιο τον έρωτα και τη ζωή. Το μυθιστόρημα θέτει επί τάπητος τη σχέση της λογοτεχνίας με την εξουσία, των συγγραφέων με τις μυστικές υπηρεσίες, το παράδοξο της προώθησης αξιών όπως η δημοκρατία και ο πολιτικός πλουραλισμός. Η γλώσσα όπως πάντα διαυγής, πλούσια σε εκλεπτυσμένες μεταφορές και η μετάφραση καλοδουλεμένη.
H κριτική έγινε από τη Σοφία Δημοπούλου.
Είναι πολιτικός μηχανικός, μητέρα 4 παιδιών και συγγραφέας. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει (Ιωλκός), Άλμα θα πει ψυχή (Ωκεανός) το οποίο βρέθηκε στη βραχεία λίστα των βραβείων Public 2014 και Σε σωστή ώρα νυχτώνει από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
