Περνούσα μία μέρα πηγαίνοντας στο Φαίδωνα, που μένει λίγα τετράγωνα παρακάτω. Κόντεψα να σκοτωθώ, όταν παρατήρησα ξαφνικά ένα μπούγιο κόσμου στα αριστερά μου. «Τι είναι αυτό;» σκέφτηκα, μέχρι που πήγα. Αυτό λοιπόν είναι ένα all day bar αλλιώτικο από τα άλλα. Και πάντα, μα πάντα γεμάτο. Με μηδέν διαφήμιση. Χωρίς σελίδα σε social media. Πολύ απλά γιατί δεν τα χρειάζεται.
Άνοιξε πριν από περίπου δύο χρόνια στη συμβολή των οδών Αρχιμήδους και Πρόκλου. Γωνία. Μία γωνία που παλιά στέγαζε ένα μανάβικο, τώρα είναι η γωνιά που αράζουν όχι μαϊντανοί (κυριολεκτικά και μεταφορικά), αλλά ωραίες και κυρίως cool φάτσες με τον καφέ ή το ποτό τους.
Μην περιμένεις να δεις κανένα αρχιτεκτονικό ή διακοσμητικό κομψοτέχνημα. Εδώ θα δεις μωσαϊκό στο πάτωμα, κλασικό μαρμάρινο μπαρ, καρέκλες ξύλινες – καφενείου, κουρελούδες, κρεμασμένα σε κάδρα πρόσωπα μουσικών, συγγραφέων, ηθοποιών, μπόλικες πολύχρωμες, σιδερένιες καρέκλες με τα τραπεζάκια τους (ή και όχι), σημαιάκια και φωτάκια στο πεζοδρόμιο.
Θα πιεις φθηνά, θα ακούσεις ωραία μουσική, θα δεις πολύ κόσμο. Θα εξυπηρετηθείς από ευγενικό προσωπικό, θα πάρεις και το κατοικίδιο σου μαζί (γιατί δεν τραβάνε τέτοια ζόρια), θα πας απογευματάκι και θα φύγεις αργά το βράδυ.
Φαινομενικά, δεν θα έχει ποτέ χώρο για σένα και την παρέα σου. Ωστόσο είναι το μοναδικό μαγαζί που έχω πάει, όσο γεμάτο κι αν είναι και να μη μου έχουν βρει κάπου να κάτσω. Έστω και μέσα στη μέση. Κυριολεκτικά. Κυριακή απόγευμα μία παρέα από τρελές, όρθια με τους καφέδες στοιβαγμένους σε μία καρέκλα. Και το πιο περίεργο; Περάσαμε super. Όπως και κάθε φορά που πηγαίνουμε.
Γιατί στο Chelsea ο κόσμος είναι cool. Γιατί αποκλείεται να πας, free, ζευγαρωμένος, μόνος ή με παρέα και να μη μιλήσεις με τον άγνωστο διπλανό σου. Έχει κάτι στην ατμόσφαιρα. Ίσως μας ψεκάζουν «ευδιαθεσία». Είναι το μαγαζί που θα ασχολείσαι λιγότερο με το κινητό σου, πολύ απλά γιατί θα έχεις να ασχοληθείς με… ανθρώπους.
Κι αν πεινάσεις, κολλητά είναι η Tortuga. Μάθε περισσότερα εδώ.