Σκέψου το λίγο, ακούς “girl band” και το μυαλό σου πάει μάλλον στις Spice Girls, εκτός αν είσαι πιο αντιδραστική και άκουγες All Saints ή πιο ψαγμένη και θυμάσαι τις TLC ή βέβαια αν είσαι της παλιάς κοπής και αναπολείς τις Supremes, γενικώς δεν πετάς και τη σκούφια σου για κοριτσίστικα συγκροτήματα, άλλωστε ο Thom Yorke και ο Kurt Cobain είναι πολύ πιο κουλ από τη Βικτόρια Μπέκαμ ή την Μπιγιονσέ. Κι εγώ μαζί σου - μέχρι σήμερα, που είδα τις Warpaint, εδώ στο τροπικό Milwaukee, και θέλω να βγω στο δρόμο να φωνάζω ότι ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΣΤΙΚΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΦΛΩΡΟΥΣ.
**Για το εγκυκλοπαιδικό της υπόθεσης, μπορείς να διαβάσεις τα παρακάτω, αλλιώς μπορείς και να πας κατευθείαν στις φωτογραφίες και να δεις πόσο ωραίο και ατμοσφαιρικό σόου μπορεί να κάνει ένα γυναικείο συγκρότημα.**
Έχουμε και λέμε, Warpaint : τετραμελής μπάντα από το Λος Άντζελες, ή αλλιώς τα τέσσερα αγαπημένα κορίτσια της αμερικάνικης indie rock/dream pop/psychedelic rock/new wave, και επειδή τα είδη στη μουσική είναι, χμμ, κάπως άχρηστα, σκέψου ένα μίγμα από The xx και Siouxsie and the Banshees και έχεις πέσει πολύ κοντά στον ήχο των κοριτσιών από την Καλιφόρνια, εντάξει κάποιοι τις αποκαλούν θηλυκούς Radiohead και ίσως να το παρατραβάνε-αλλά μπορεί και όχι.
Όλες γύρω στα 30κάτι, η μία είναι και single mom, φοβερές φιγούρες στη σκηνή, έμαθα πως σε κάθε περιοδεία έχουν άλλο κούρεμα, κάτι που εξηγεί το γεγονός ότι δε θυμόμουν πως τις είχα ξαναδεί στο Ντάλλας το 2012, όταν οι μισές είχαν πορτοκαλί και οι άλλες μισές φούξια μαλλιά. Η Emily και η Theresa μεγάλωσαν μαζί στο Oregon, ταξίδεψαν στην Ευρώπη κάπου στα 20s τους, ζήσανε λίγο στη Νέα Υόρκη και καταλήξανε στο Λος Άντζελες. Εκεί γνώρισαν την Jenny Lee Lindberg από τη Χαβάη, την πιο γοητευτική φιγούρα που έχεις δει ποτέ να κρατάει μπάσο. Το 2004 φτιάξανε οι τρεις τους ένα συγκρότημα, στο οποίο 5 χρόνια μετά προστέθηκε η Αυστραλέζα Stella Mozqawa στα ντραμς. Στο σημείο αυτό να τονίσω πόσο δυσκολεύτηκα να βρω τρόπο να περιγράψω τις δύο τελευταίες, δεδομένου ότι δεν υπάρχει θηλυκό γένος για τις λέξεις «ντράμερ» (οκ ξένη λέξη άρα ας την κρατήσουμε ως έχει) και «μπασίστας» (εδώ σας θέλω), καταλαβαίνεις λοιπόν υπό πόσο δύσκολες συνθήκες ξεκινάει κανείς να περιγράψει ένα γυναικείο συγκρότημα, σχεδόν αδύνατο.
Το live έγινε στο Pabst Theater, χτισμένο το 1895, δηλαδή ένα από τα 5 παλιότερα θέατρα της Αμερικής. Και ας πούμε τώρα για την καλύτερη στιγμή του σόου, η οποία θεωρητικά θα έπρεπε να είναι όταν ακούστηκε το τρομερό, ατμοσφαιρικότατο «Stars» από το πρώτο EP τους.
Δηλαδή εκείνο στο οποίο βοήθησε στα μιξαρίσματα ο κιθαρίστας των Red Hot Chilli Peppers John Frusciante, που είναι και ο πρώην της Emily, σε μπερδεύω; Έτσι είναι τα γκομενικά, μπερδεψιάρικα για όλους και για πάντα, αλλά τελικά η καλύτερη στιγμή ήταν όταν βγήκε η μία εκ των τεσσάρων (όχι η Emily) και μας είπε ότι είναι πολύ χαρούμενη που παίζει στο Μιλγουόκι, χειροκροτήματα από κάτω, έχει έρθει λέει πολλές φορές στα χρόνια του κολλεγίου δηλαδή εκεί γύρω στα early 20s (χαμός, σφυρίγματα), «τα είχα με ένα γελοίο τύπο που με παράτησε και με άφησε με σκασμένο λάστιχο στον χιονισμένο Interstate 94- αν είσαι εδώ τώρα, ΣΗΚΩ ΦΥΓΕ», σιωπή κάτω, κανείς δεν τα βάζει με ένα θυμωμένο κορίτσι ειδικά αν κρατάει μια τεράστια κιθάρα συνδεδεμένη με καλώδια που μεταφέρουν κάτι εκατοντάδες βολτ (υποθέτω).
Ακολουθεί φωτογραφικό ντοκουμέντο προχειροτραβηγμένο με iphone την ώρα που στο άλλο χέρι ισορροπεί ποτηρούκλα γεμάτη βότκα, ο νοών νοείτο, αλλά με λίγη φαντασία θα μπεις κι εσύ στο κλίμα.
Μιάμιση ώρα τέλειας ψυχεδέλειας, με μαγευτικά βίντεο να τρέχουν πίσω, με ωραία ξανθά μαλλιά να ανεμίζουν πάνω από κιθάρες, με ένα κορίτσι να χτυπιέται πάνω από τα ντραμς και να σπάει το αντρικό κατεστημένο (ίσως η μοναδική αξιόλογη γυναίκα ντράμερ αυτή τη στιγμή στον κόσμο, μαζί με την Stephanie Bailey των Black Angels), με τέσσερα σουπερ-κουλ κορίτσια που πλέον παίζουν στα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ της Αμερικής, αλλά εξακολουθούν να μην έχουν στιλίστες και κομμώτριες, οπότε φοράνε ό,τι γουστάρουν: δηλαδή, σνίκερς με καρό φουστίτσες και μεταξωτά τιραντάκια αλλά και μισοξηλωμένα αντρικά t-shirts που μπορεί να είναι και αυτά που ξέχασαν οι πρώην στα συρτάρια των σπιτιών τους και αυτό τις κάνει ΑΚΟΜΑ πιο σέξι.
* Απ' το Brew City για την Αθήνα, Δέσποινα- Πρώην κάτοικος Τέξας, Νυν κάτοικος Γουισκόνσιν.