Πίσω από κάθε παιδί χωρισμένων γονιών, υπάρχει μια ιστορία που το έχει για πάντα σημαδέψει και που μόνο εκείνο μπορεί να καταλάβει. Γι’ αυτό και σπάνια μιλούν και συζητούν για τα συναισθήματα που έχουν δημιουργηθεί και ωριμάσει μέσα τους, ύστερα από τη διάλυση της οικογένειάς τους. Ή καλύτερα, την αισθητή αλλαγή. Αυτά τα παιδιά (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα) είναι εκείνα που έχουν βιώσει τσακωμούς και εντάσεις στο σπίτι και τελικά βρέθηκαν σε μια κατάσταση με την οποία πρέπει να πορευτούν. Είδαν τους δυο πιο αγαπημένους (μέχρι τότε ίσως) ανθρώπους της ζωής τους, το μέχρι πρότινος πρότυπο οικογένειας, να διασπώνται, να χωρίζουν, πριν καλά καλά ακόμα ζήσουν μαζί τους όλα όσα ήθελαν και είχαν ονειρευτεί. Σαν μια δεμένη και αγαπημένη οικογένεια. Αυτά είναι ορισμένα συναισθήματα και σκέψεις που υπάρχουν στην ψυχή και το μυαλό των παιδιών εκείνων και που δε θα μοιραστούν ποτέ... Όχι απαραίτητα γιατί δε θέλουν , αλλά γιατί αμφιβάλουν αν υπάρχει κάποιος που μπορεί πραγματικά και ουσιαστικά να τους καταλάβει.
Χτίζουν γύρω τους ένα προστατευτικό τείχος
Δεν τα πάνε καλά με τα «αντίο». Γιατί έχουν βιώσει αποχαιρετισμό που είναι μόνιμος και διαρκεί για πάντα. Δε θέλουν να χάνουν ανθρώπους από τη ζωή τους. Έχουν βιώσει μια τέτοια απώλεια και ήταν σκληρή. Πόνεσε. Κι ας ήταν αναγκαία και για καλό. Γι’ αυτό θωρακίζονται και δεν μπορείς εύκολα να τους πλησιάσεις. Δεν είναι σκληροί. Ούτε καχύποπτοι. Είναι απλά εξαιρετικά επιφυλακτικοί και επιλεκτικοί. Ξέρουν ότι το πρόχειρο, δε διαρκεί. Κι εκείνοι αναζητούν τη διάρκεια, τη σιγουριά, την ασφάλεια, τα μεγάλα και αληθινά συναισθήματα. Τους ανθρώπους εκείνους που έρχονται για να μείνουν.
Είναι δεμένοι συναισθηματικά με τα πράγματα που τους ανήκουν
Ξέρουν πώς είναι να χάνεις κάτι δικό σου, γι’ αυτό και νιώθουν την ανάγκη να προστατέψουν ό,τι αποτελεί ιδιοκτησία τους. Σέβονται και φροντίζουν ό,τι τους ανήκει. Υλικά αντικείμενα και ανθρώπους.
Αγαπούν λίγο περισσότερο τον έναν από τους δυο γονιούς τους
Πλέον. Γιατί παλαιότερα, όταν μας ρωτούσαν «Ποιον αγαπάς περισσότερο, το μπαμπά ή τη μάμα;» λέγαμε «Και τους δύο το ίδιο» και το εννοούσαμε. Τώρα πια δεν είναι τίποτα ίδιο. Τώρα έχεις γίνει μάρτυρας σε μια κατάσταση. Έχεις πια μάθει αλήθειες, καθαρές κουβέντες και εξηγήσεις που ήταν απαραίτητο να γνωρίζεις και έχεις σχηματίσει την δική σου άποψη. Γνωρίζεις ποιος φταίει και πόσο. Γι’ αυτό και σήμερα αγαπάς πιο πολύ τον έναν γονιό σου και έχεις ταχθεί με το μέρος του. Το να είσαι στη μέση άλλωστε, το προσπάθησες κάποτε και δεν αποτελεί λύση. Σε κερδίζει η ειλικρίνεια. Αυτήν ακολουθείς και με αυτή πορεύεσαι. Ποτέ δεν παύεις να αγαπάς και τους δύο, αλλά ο ένας σε κερδίζει περισσότερο. Εκείνος στον οποίο μπορείς να μιλάς, εκείνος που είναι πάντα δίπλα σου ουσιαστικά, εκείνος που σε καταλαβαίνει, σε νοιάζεται και σε έχει προτεραιότητά του. Εκείνος που δεν ξεχνάει τον ρόλο του απέναντί σου και τον στηρίζει σε κάθε δυσκολία.
Φοβούνται τη δέσμευση
Θέλουν να δημιουργήσουν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Αλλά φοβούνται την επιλογή συντρόφου. Δεν θέλουν να πέσουν τόσο έξω, όπως οι γονείς τους. Τα κοιτούν όλα. Την κάθε λεπτομέρεια. Γιατί θέλουν ο δικός τους γάμος να κρατήσει και η οικογένειά τους να είναι δεμένη και αγαπημένη. Για πάντα.
Σιχαίνονται την απιστία
Αν είναι ο λόγος, ή ένας από τους λόγους του διαζυγίου των γονιών τους, έχουν πια καταλάβει την αξία του να είσαι σωστός και τίμιος απέναντι στον άνθρωπό σου. Δε δέχονται και δε συγχωρούν την απιστία, γιατί τη θεωρούν μικρότητα. Αδυναμία χαρακτήρα. Δε θέλουν να συναναστρέφονται με τέτοιους ανθρώπους.
Δίνουν μεγάλη σημασία στην επικοινωνία
Εκείνη που κάποια στιγμή χάθηκε στη δική τους οικογένεια και αντικαταστάθηκε με φωνές και τσακωμούς που δεν έβγαζαν πουθενά. Αυτή ψάχνουν, αυτή θέλουν, γι’ αυτή προσπαθούν και όπου τη συναντούν την εκτιμούν απεριόριστα. Λατρεύουν τη συζήτηση και αποφεύγουν τις εντάσεις, γιατί πιστεύουν ότι δεν οδηγούν πουθενά. Επικροτούν την ειλικρίνεια, την αλήθεια του βλέματος και των λέξεων. Το καθαρό βλέμα, λέει πολλά. Όσους κοιτούν χαμηλά, εκείνους να φοβάσαι.
Είναι πολύ δεμένοι με τους συγγενείς τους
Με μερικούς από αυτούς έχουν μοιραστεί τον πόνο τους, την πρώτη δύσκολη περίοδο του χωρισμού των γονιών τους. Τότε που τα συναισθήματά σου είναι μπερδεμένα και οι σκέψεις που κάνεις σου καίνε το μυαλό. Εγώ, ας πούμε, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς την αδερφή μου. Μαζί το περάσαμε, μαζί καταλάβαμε, μαζί ορθοποδήσαμε. Όλα μαζί.
Έχουν απαιτήσεις από τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους
Γι’ αυτό και δεν κάνουν εύκολα σχέσεις. Θέλουν να νιώθουν ότι ο άνθρωπός τους, τους παρέχει ασφάλεια, σιγουριά, φροντίδα. Θέλουν να νιώθουν ότι έχουν βρει την πραγματική αγάπη.
Καμιά φορά, οι χωρισμοί είναι για καλό. Και καμιά φορά, κάνουν καλό και στα παιδιά. Τα ωριμάζουν...
Δες εδώ τα παράξενα, μικρά μυστικά των ευτυχισμένων οικογενειών.