12/12/12 και ώρα 17:00, λίγες μέρες πριν μπει το 2013 χτυπάει το τηλέφωνο, όταν το κλείσω όλα θα έχουν αλλάξει. Είναι η Χριστίνα, η μικροβιολόγος, κρατάει στα χέρια της τα αποτελέσματα της χωριακής και μου ανακοινώνει απλά και γρήγορα ''Τόνια είσαι έγκυος, είσαι περίπου 6 εβδομάδων''. Για λίγα δευτερόλεπτα (ή και περισσότερα) δεν μιλάω και την ρωτάω, είσαι σίγουρη; Ξεσπάω σε ανεξήγητα κλάματα και κλείνω το τηλέφωνο.
Έπειτα ακολουθούν τηλεφωνήματα (πάλι με κλάματα) στον Γιώργο, στη μαμά μου και στην καλύτερη φίλη μου! Εγώ ακόμα σοκαρισμένη, δυσκολεύομαι να το πιστέψω και κλασικά υπολογίζω πως και πότε έγινε. Η πρώτη νύχτα περνά, με εκατομμύρια σκέψεις να γυρνούν στο κεφάλι μου, ''Είμαι μόνο 25,5 χρονών, θα τα καταφέρω; είμαι ικανή;''.
Το πρώτο ραντεβού στον γυναικολόγο μου έγινε λίγες μέρεςμετά, αφού είχε εξασθενίσει ο πρώτο σοκ, ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του μωρού. Στον υπέρηχο δεν φαινόταν σχεδόν τίποτα, αφού ακόμα δεν είχε καλά καλά σχηματιστεί, αλλά οι δυνατοί και γρήγοροι χτύποι αρκούσαν για να καταλάβω ότι είναι εκεί. Πριν ακόμα μάθουμε το φύλο εγώ πάντα για κάποιον περίεργο λόγο απευθυνόμουν στο μωρό στο αρσενικό φύλο. Και όντως λίγες εβδομάδες μετά επιβεβαιώθηκα, ήταν αγόρι, ονομάζοντας τον ήδη σε Θάνο.
Οι επόμενοι σχεδόν 4 μήνες πέρασαν με καθημερινές ανακατωσούρες (και το αποτέλεσμα αυτών το ξέρετε), με υπνηλία, με μια γενική κούραση και μεγάλη απώλεια κιλών. Συγκεκριμένα όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος ήμουν περίπου 61 κιλά, το επόμενο διάστημα αφού τα περισσότερα φαγητά και μυρωδιές με ανακάτευαν, κατέληξα να ζυγίζω 52 κιλά. Από την αδυναμία δύσκολα σηκωνόμουν από το κρεβάτι και δεν ήθελα καθόλου φως γιατί με ενοχλούσε.
Όσον αφορά τα συναισθήματα, ήταν σαφώς πολύ διαφορετικά από την αρχή, μιας και με τους μήνες που τόσο γρήγορα περνούν δένεσαι όλο και περισσότερο με το πλάσμα που έχεις μέσα σου. Ειδικότερα την στιγμή που νιώθεις την πρώτη κλωτσιά, τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν είναι τόσο έντονα όσο και μοναδικά. Και στην δική μου περίπτωση από την ώρα που με κλώτσησε (περίπου στην 15 εβδομάδα κύησης) , αυτό ήταν...μέχρι να γεννηθεί κλωτσούσε από το πρωϊ μέχρι το βράδυ.
Όλες οι εξετάσεις ευτυχώς ήταν πάντα καλές και έτσι και αφού είχαν υποχωρήσει κάπως τα έντονα συμπτώματα μπαίνω στον 7ο μήνα, δηλαδή στο 3ο τρίμηνο της κύησης. 11 Μαϊου του 2013 γίνεται και ο γάμος με τον αγαπημένο μου Γιώργο. Περάσαμε υπέροχα μόνο που δεν χόρεψα όσο ήθελα μετά στο πάρτι που ακολούθησε αφού οι συσπάσεις είχαν αρχίσει από πολύ νωρίς και μέρα με τη μέρα γίνονταν όλο και πιο έντονες. Βέβαια λίγες μέρες μετά τον γάμο με περίμενε μια ακόμα έκπληξη. Ένα απόγευμα εκεί που καθόμουν στο καναπέ, άρχιζα να ξύνομαι, καλά λέω κάτι με τσίμπησε. Ο κνησμός όμως προχώρησε σε όλο μου το σώμα, κάτι που δεν σταμάτησε μέχρι να γεννήσω και λίγο ακόμα καιρό αργότερα. Ο συνδυασμός των συσπάσεων με τον κνησμό με έκαναν να ανυπομονώ να γεννήσω και να μετράω ακόμα κάθε ώρα και λεπτό που περνά.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στις 15 Ιουλίου, μόλις είχα μπει στην 37η εβδομάδα, με το καθιερωμένο ραντεβού στον γυναικολόγο να είναι στις 7:00 το απόγευμα. Αρχικά η μαία μου έβαλε μια ζώνη στην κοιλιά με τον καρδιοτοκογράφο να μετρά τόσο τις συσπάσεις όσο και τους παλμούς του μωρού κάθε φορά που γίνεται μια σύσπαση. Η οδηγία ήταν απλή : Tόνια, κάθε φορά που θα νιώθεις σύσπαση θα πατάς το κουμπί και έτσι θα καταγράφονται όλα τα δεδομένα. Έλα που εγώ ένιωθα συνέχεια συσπάσεις με αποτέλεσμα να πατάω συνέχεια το κουμπί, το χαρτί του καρδιοτοκογράφου να έχει φτάσει στο πάτωμα και η μαία απλά να απορεί. Έπειτα ακολουθεί η εξέταση από τον Βασίλη, τον γυναικολόγο μου. Με εξετάζει και λέει όλα καλά, κάπου εκεί μου λέει μισό λεπτό να δω κάτι και εκεί αφού βλέπω την απορία στο πρόσωπό του μου ανακοινώνει έχεις διαστολή 3, γεννάς. Γελάω και λέω το ήξερα.
17 Ιουλίου και ώρα 8:00 το πρωϊ φτάνουμε οικογενειακώς στο Μαιευτήριο Ρέα, ακόμα θυμάμαι την ζέστη που είχε. Εγώ πιο άνετη και cool από ποτέ, με τους γονείς μου να έχουν όλο το άγχος του κόσμου, τους χαιρετώ τους αγκαλιάζω και αρχίζουν σιγά-σιγά οι διαδικασίες. Για ένα λόγο όλα μου φαίνονταν φυσιολογικά, δεν φοβόμουν τίποτα και ανυπομονούσα να γνωρίσω αυτό το πλάσμα που από την κοιλιά ήδη είχε δείξει τον χαρακτήρα του. Όσον αφορά την γέννα δεν θα περιγράψω πολλά αφού όπως μου εξομολογήθηκε μετέπειτα ο γυναικολόγος μου, αν είχαν σπάσει τα νερά μου σπίτι, θα γεννούσα στον δρόμο, δεν θα προλάβαινα να φτάσω στο μαιευτήριο.
Έτσι στις 12:40 και με 3 μόνο προσπάθειες, ακούγεται το πρώτο κλάμα του Θάνου και η πρώτη αγκαλιά είναι γεγονός. Εκείνη η στιγμή είναι τόσο δυνατή και μαγική που ειλικρινά πίστευα ότι ζούσα σε όνειρο, με τις δυσκολίες των προηγούμενων μηνών να φαίνονται τόσο μικρές μπροστά στο θάυμα της γέννας!
Μόλις 2850 γραμμάρια και 50 πόντους ύψος, ο Θάνος ήταν τόσο τέλειος στα μάτια μας όπως τον φανταζόμασταν. Οι υπόλοιποι μήνες που πέρασαν ήταν υπέροχοι, τρελοί, μοναδικοί και φυσικά ανεπανάληπτοι.
Και φτάνουμε στο σήμερα στην γιορτή της Μητέρας που έχω την τιμή να γιορτάζω για δεύτερη χρονιά, 2,5 μήνες πριν ο Θάνος κλείσει τα δύο του χρόνια.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες, στη μαμά μου που μετά την γέννηση του γιού μου αγαπώ πιο πολύ, με την ευχή όλα τα παιδάκια μας να είναι χαρούμενα, υγιή και ευτυχισμένα. Και εμείς δυνατές για να ανταποκρινόμαστε στον δύσκολο και τόσο συνασπαστικό ρόλο της μητέρας.
Δες εδώ, πως να κάνεις ξεχωριστή την γιορτή της μητέρας με τις πιο γλυκές χειρονομίες!