Αφού λοιπόν η Βαρβάρα μας εξήγησε πώς η Μυρτούλα και ο Μίνωας ξεκίνησαν τη ζωή τους από το σπίτι τους, το οποίο όπως μας είπε η ίδια «είναι το καλύτερο μαιευτήριο του κόσμου» ήρθε η ώρα να μάθεις πώς αντέδρασαν οι συγγενείς της στην ιδέα, ποιοι ενδεχομένως είναι οι κίνδυνοι που κρύβει μία τέτοια διαδικασία και το ρόλο που παίζουν ο γυναικολόγος και η μαία. (Εάν έχεις χάσει επεισόδια και δεν ξέρεις για τι μιλάμε διάβασε το 1ο μέρος της συνέντευξης ΕΔΩ).
Βαρβάρα, σε παρακολουθούσε παράλληλα γυναικολόγος;
Εννοείται ότι με παρακολουθούσε γυναικολόγος, από την πρώτη μέρα και με όλες τις απαραίτητες αιματολογικές και γυναικολογικές εξετάσεις ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ. Βέβαια, ο γυναικολόγος που με παρακολουθούσε στην πρώτη εγκυμοσύνη δεν είχε γνώση ότι θα γεννήσω στο σπίτι, γιατί δεν ήταν κάτι που το ξέραμε από την αρχή και δεν ήθελα καμία «πλύση εγκεφάλου». Ο γυναικολόγος που με παρακολουθούσε στη δεύτερη εγκυμοσύνη, ήξερε από την αρχή ότι δεν θα γεννήσουμε μαζί και ότι τον θέλω μόνο για παρακολούθηση. ΚΑΝΕΝΑΣ από τους δύο δεν ήταν στο σπίτι και δεν αναλάμβανε τοκετούς στο σπίτι.
Άρα η επιλογή της μαίας είναι και ο σημαντικότερος παράγοντας για τη διαδικασία;
Η μαία ή μαίες είναι απαραίτητες για τοκετό στο σπίτι (εκτός κι αν δεν προλάβεις, ξερω’ γω;) και η επιλογή της μαίας είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος, αφού είναι η επιστήμων που θα εμπιστευθείς για να σε βοηθήσει να φέρεις στον κόσμο το παιδί σου. Θα πρέπει –τουλάχιστον- να της έχεις εμπιστοσύνη και να νιώθεις άνετα και χαλαρά μαζί της. Ο σημαντικότερος όμως παράγοντας για τον τοκετό στο σπίτι θεωρώ πως είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Αν μια γυναίκα δεν πιστέψει στο σώμα και στην ικανότητά της να φέρει στον κόσμο το μωρό της, αν αφήσει να την παρασύρουν οι καταστροφολογίες και οι «τραγικές» ιστορίες που κάποιοι επιτήδειοι αφηγούνται -συνήθως 1-2 βδομάδες πριν τον τοκετό- , αν δεν εμπιστευτεί αυτό που μπορεί να κάνει από τη φύση της, τότε ούτε η καλύτερη μαία του κόσμου και ο πιο φανταστικός γιατρός δεν μπορούν να τη βοηθήσουν. Η θετική σκέψη και η πίστη στο σώμα και τις δυνάμεις μας είναι οι πιο καθοριστικοί και σημαντικοί παράγοντες για την αίσια έκβαση ενός τοκετού στο σπίτι. Και φυσικά, η αποδοχή και η συμπαράσταση του συντρόφου σου. Απαραίτητα. Και βέβαια, μιλάμε για όλα αυτά λαμβάνοντας υπόψη μας φυσιολογικές καταστάσεις και όχι το αντίθετο (για να μην παρεξηγηθούμε δηλαδή).
Το συγγενικό σου περιβάλλον πώς αντιμετώπισε την ιδέα; Συνάντησες αντιδράσεις;
Το συγγενικό και φιλικό μας περιβάλλον δεν είχε ιδέα για την επιλογή μας, γιατί –την πρώτη φορά- ήταν κάτι που το αποφασίσαμε προς το τέλος της εγκυμοσύνης και ως οπαδοί του «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει» προτιμήσαμε να μείνει μεταξύ μας. Δεν θέλαμε να μας αγχώσουν με τις δικές τους αγωνίες, τους φόβους και ό,τι άλλο… Όταν βέβαια γέννησα και πήραμε τους γονείς μας και ρώτησαν πανικόβλητοι «που είστε τώρα;» και απαντήσαμε «σπίτι μας…» έπεσε αρχικά σιωπή και στη συνέχεια χάος «ποιο σπίτι, τι εννοείτε σπίτι, γεννήσατε σπίτι, παναγία μου, θεέ μου, είστε καλά, το μωρό είναι καλά, είστε τρελοί, ερχόμαστεεεεε». Πίστεψε με, η πιο cool ήτανε η γιαγιά μου, γιατί απλούστατα είχε γεννήσει τρία παιδιά …στο σπίτι της! Ακόμα το λένε οι φίλοι μας και ακόμη ρωτάνε πολλές φορές πράγματα σχετικά με τη διαδικασία, τα συναισθήματα, την αιτία μιας τέτοιας απόφασης. Στη δεύτερη γέννα ξέρανε όλοι για τους δύο τρελούς που θα γεννήσουν στο σπίτι….!
Μπορεί μία τέτοια απόφαση να παρερμηνευτεί; Υπάρχουν περιπτώσεις γυναικών που ενδεχομένως να χειριστούν λανθασμένα το θέμα και να θέσουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο; Και γενικότερα ποιοι είναι οι κίνδυνοι που μπορεί να κρύβει μία τέτοια διαδικασία;
Αυτές οι ερωτήσεις είναι αρκετά ασαφείς και καλύπτουν μία πραγματικά τεράστια συζήτηση. Μια απόφαση –όπως όλες οι αποφάσεις στη ζωή μας- είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και προκύπτει από τις ατομικές αντιλήψεις, θεωρήσεις ζωής, καταστάσεις και βιώματα που ο καθένας μας έχει. Το σωστό του ενός μπορεί να είναι λάθος του άλλου και αυτό που κάποιον μπορεί να τον οδηγήσει σε μια όμορφη εμπειρία κάποιον άλλον μπορεί να τον οδηγήσει σε μια τραγωδία. Δεν υπάρχει –κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα- σωστό και λάθος σε τέτοιες αποφάσεις. Μια καλή μου φίλη φοβόταν -πριν καν μείνει έγκυος- τη γέννα και επέλεξε εξ’ αρχής την καισαρική. Νομίζω πως διάλεξε την καλύτερη δυνατή λύση ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ και πιστεύω πως, αν την πιέζανε να κάνει κάτι άλλο από αυτό που ήθελε, θα πήγαιναν όλα στραβά. Θεωρητικά και κάτω από κανονικές συνθήκες δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος σε μια τέτοια διαδικασία. Πρακτικά και λαμβάνοντας υπόψη κάθε γυναίκα ξεχωριστά υπάρχουν αμέτρητοι κίνδυνοι. Κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά-όπως με ενημέρωσαν οι μαίες- είναι, οι γυναίκες που φοβούνται πολύ την ώρα που ξεκινάει ένας τοκετός, να υποφέρουν πονώντας για ώρες χωρίς να «προχωράει» ο τοκετός, γιατί απλούστατα φοβούνται να τον τελειώσουν, χωρίς να υπάρχει κάτι παθολογικά «στραβό». Άρα, κάθε γυναίκα θα πρέπει να σέβεται τη φύση της, την εγκυμοσύνη της και τα «θέλω» της και να θυμάται ότι η γέννα δεν είναι μια πράξη ηρωισμού, αλλά μια στιγμή στη μετέπειτα «ηρωική» πορεία της ως γυναίκα και μάνα ταυτόχρονα.
Αν θέλεις πιο πρακτικές και ιατρικές απαντήσεις σχετικά θα σου πρότεινα να έρθεις σε επαφή με το σύλλογο ΕΥΤΟΚΙΑ, που είναι ο σύλλογος που προωθεί το φυσικό τοκετό και διαθέτει ένα άρτια καταρτισμένο προσωπικό(μαίες, γιατρούς, ψυχολόγους κ.α.) που θα σε διαφωτίσει. Έχουν και ομώνυμη ιστοσελίδα και σελίδα στο facebook.
Να υποθέσω ότι αν χρειαζόταν, θα το ξαναέκανες και τρίτη φορά με τον ίδιο τρόπο;
Με τα χίλια, αν φυσικά οι καταστάσεις το επιτρέπανε.