Μαμά...
Με γέννησες μόλις στα 21 σου χρόνια. Δεν ξέρω πως είναι να είσαι μάνα στα 21 σου φαντάζομαι όμως, πώς θα στερήθηκες πολλά. Βόλτες, ταξίδια, έρωτες, νεανικές τρέλες, ανεμελιά. Όταν με κράτησες για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου, μου είπες πως ήμουν τόσο μικρή που φοβήθηκες μήπως σου πέσω. Κι ύστερα μεγαλώσαμε μαζί...
26 χρόνια μετά κοιτάω την οθόνη και στα ακουστικά παίζει το τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου: «Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά. Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς: ωραία, νέα κι ατυχής». Σκέφτομαι τις στιγμές μας, τις φορές που διαφωνήσαμε, τις άλλες που αγαπηθήκαμε, τα λόγια σου, τις σιωπές σου, τα μάτια σου πώς με καμαρώνουν, το φαγητό σου που με περιμένει κάθε βράδυ, τα σημειώματά σου πάνω στο κρεβάτι, τις διακοπές μας, τα γέλια μας, το «μαζί» μας, μαμά...
Κάποτε ρώτησα μια κοπέλα πώς είναι να χάνεις τη μητέρα σου. «Δεν λες ποτέ ξανά τη λέξη "μαμά"», μου απάντησε και με κοίταξε πολύ έντονα στα μάτια σαν να περίμενε από ΄μενα να της δώσω μια βεβαίωση ότι θα την πει ξανά, μια ελπίδα πως όλα θα αλλάξουν, μια ψευδαίσθηση πως τίποτα δεν χάθηκε. Μπορεί και να θύμωσε με την ερώτησή μου, δεν ξέρω...
Αυτό που ξέρω είναι πως κάθε φορά που διαφωνούμε έντονα και κάνω μέρες να σου μιλήσω, κάθε φορά που είμαι πολύ απασχολημένη για να ακούσω μια συμβουλή σου (και στο τέλος, εσύ έχεις πάντα δίκιο), κάθε φορά που σου λέω «όχι τώρα» ή σου δείχνω επιδεικτικά την πόρτα γιατί θέλω να μείνω μόνη μου και κάθε φορά που σε στεναχωρώ για τις επιλογές μου (το ξέρω ότι σε στεναχωρώ), σκέφτομαι τα λόγια εκείνης της κοπέλας: «Δεν λες ποτέ ξανά τη λέξη "μαμά"»...
Δεν θέλω να ξημερώσει ποτέ εκείνη η μέρα, μαμά. Γιατί δεν θα ΄ναι ξημέρωμα αλλά σφαγή, μαμά. Συγγνώμη για όσες φορές σε πίκρανα, μαμά. Ευχαριστώ που με έμαθες να κάνω μεγάλα όνειρα, μαμά. Σ΄ αγαπάω μαμά!!!
Υ.Γ.: Νιώθω ακόμη όπως τότε που με κράτησες για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου. Το ίδιο μικρή και απροστάτευτη...