Κάθε χωρισμός, ένας μικρός θάνατος, λένε. Και δεν έχουν άδικο. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας, γεννάει πράγματα μέσα μας. Πράγματα που ξεριζώνονται βίαια, όταν εκείνος φύγει. Και αυτό βέβαια πονάει. Υπάρχει ένα διάστημα που θα πενθήσεις για την απώλεια αυτή, που θα τα βάλεις με τον εαυτό σου, θα κλειστείς στο σπίτι σου βλέποντας ταινίες μελό και ρίχνοντας δάκρυα γι’ αυτό που θα μπορούσατε να είχατε και δεν έχετε πια. Ξέρεις ότι πρέπει να τον ξεπεράσεις και να προχωρήσεις μπροστά, κάτι μέσα σου όμως σε γυρνάει πάντα σε εκείνον. Γιατί;
Αυτοί είναι 5 λόγοι, γαι τους οποίους δεν μπορέις να ξεπεράσεις πραγματικά τον έρωτα της ζωής σου.
1. Είχες επενδύσει πάνω του συναισθηματικά.
Απαιτεί θάρρος κι εμπιστοσύνη για να δώσεις την καρδιά σου στα χέρια κάποιου. Πολύ περισσότερο, όταν από τη φύση μας έχουμε την τάση να μην εμπιστευόμαστε εύκολα ανθρώπους, να είμαστε δύσπιστοι κι επιφυλακτικοί.
Όταν βρεθεί λοιπόν εκείνος που θα καταφέρει να σε ξεκλειδώσει, να περάσει το τοίχος που έχεις ορθώσει και να σε αγγίξει πραγματικά, τότε παίρνεις το ρίσκο να δοθείς ολοκληρωτικά. Γιατί έτσι πρέπει να δίνεσαι. Ο έρωτας δε δίνεται σε δόσεις.
Κι έτσι πια, ξαφνικά, παύεις να είσαι ο εαυτός σου. Γιατί δεν είσαι πια εσύ, μόνη σου, αλλά εσύ μαζί του. Του έχεις δοθεί, τον κουβαλάς μέσα σου και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Του έχεις δώσει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Μόνο που αυτό το κομμάτι σου, δε θα το πάρεις ποτέ πίσω. Δε θα σου ανήκει ξανά ολοκληρωτικά. Ποτέ.
2. Είχε γίνει καθημερινή σου συνήθεια.
Ακούγεται άσχημο, αλλά είναι βαθιά αληθινό. Είναι όπως η συνήθεια του καφέ. Δεν μπορείς να ξυπνήσεις χωρίς μια γουλιά καφέ. Πώς αλλιώς να ξεκινήσεις τη μέρα σου; Δε μπορείς χωρίς εκείνον. Πώς αλλιώς να συνεχίσεις τη ζωή σου; Η συνήθεια είναι κάτι πολύ ισχυρό. Όταν κάποιος ή κάτι μας αποσπάσει από την καθημερινή μας ρουτίνα, αυτό μας προκαλεί ένα σοκ και μας αποδιοργανώνει.
Κάθε στιγμή της καθημερινότητας την έχεις συνδέσει μαζί του. Το πρωινό σας πριν φύγετε για τη δουλειά, τα ψώνια για το σπίτι, τις βόλτες με φίλους, το βραδυ που θ’ αποκοιμηθείς στην αγκαλιά του και το πρωί που θα ξυπήσεις δίπλα του. Κάθε στιγμή ακόμα τον θυμίζει. Τόσες εικόνες, μέρη, αντικείμενα και τραγούδια απόλυτα συνδιασμένα μ’ εκείνον. Από πού να ξεφύγεις;
3. Ένιωσες μαζί του πράγματα που δεν έχεις νιώσει με κανέναν άλλον.
Η αγάπη δυναμώνει τα μεγάλα αισθήματα. Σε ωθεί σε τρέλες και υπερβολές. Χάνεις τον ύπνο σου γιατί τον σκέφτεσαι . Τα «ποτέ» σου και τα «πρέπει» σου, που τόσο θερμά στήριζες πριν τον γνωρίσεις, έτσι απλά τα ξέχασες. Τώρα λες ότι «δεν υπάρχουν πρέπει» και «ποτέ μη λες ποτέ».
Στους τσακωμούς σας, ένιωθες την καρδιά σου να πονάει. Ποτέ δεν το είχες ξανανιώσει. Κι αν ερχόταν το τέλος του κόσμου, ίσως να μη στεναχωριόσουν τόσο, όσο όταν ανταλλάζατε βαριές κουβέντες. Ή όταν χωρίσατε. Όλα μαζί του τα έζησες με πάθος, σε βαθμό υπερβολικό. Και κανένας δεν έχει πλησιάσει αυτό το πολύ από τότε.
4. Τους συγκρίνεις όλους μαζί του.
Όποιος κι αν έρθει στη ζωή σου μετά από αυτόν, θα συγκριθεί απαραιτήτως και αυτομάτως μαζί του. Κάτι σαν διαγωνισμός με σένα διοργανώτρια. Άραγε θα βγει κανείς νικητής;
5. Θυμάσαι ακόμα και τις μικρότερες λεπτομέριες της σχέσης σας.
Οι λεπτομέριες κάνουν τη διαφορά κι εσύ θυμάσαι κάθε τι μικρό από εκείνον. Όλα εκείνα τα κομματάκια του παζλ που συνθέτουν την εικόνα του και τον ζωντανεύουν μπροστά σου.
Πώς να ξεχάσεις το άρωμά του, τον τρόπο που τύλιγε τα χέρια του γύρω από το σώμα σου το βράδυ που ξαπλώνατε αγκαλιά; Τη φωνή του όταν σου ψιθύριζε στο αυτί λόγια που έκαναν το κορμί σου να ανατριχιάζει; Το χαμόγελό του; Όλα αυτά είναι αυτός. Η αγάπη της ζωής σου.
Είναι τόσο άσχημο το συναίσθημα να χάνεις το άλλο σου μισό. Δεν έχουν όλες οι αγάπες happy end, φίλη μου. Ούτε οι πολύ μεγάλες. Θα ξαναερωτευτείς, αλλά πάντα εκείνος θα μπαίνει στις σκέψεις σου απρόσκλητος. Για όλους τους παραπάνω λόγους έχει ακόμα ρόλο στη ζωή σου. Πάψε όμως να του δίνεις τον πρωταγωνιστικό. Και φρόντισε να γιάνεις τη λαβωμένη σου καρδιά, με το κομμάτι εκείνο που θα την φέρει –σχεδόν- στην αρχική της μορφή.