Θέμα κόλαφος. Δεν το έχεις ξαναδιαβάσει ποτέ. Δεν το έχεις συζητήσει ποτέ. Δεν έχεις ακούσει καμιά βαθυστόχαστη ανάλυση από τη μάνα σου. Ποτέ.
Νομίζω ότι αυτό το ρητορικό ερώτημα σχημάτιζε πάντα ένα bubble πάνω από το κεφάλι κάθε μόνης γυναίκας εκεί έξω. Γιατί καμιά τους ή ακόμα καλύτερα, καμιά μας δεν σκέφτηκε ποτέ (λίγο πιο απλά και αντρικά) ότι άντρες υπάρχουν, απλώς δεν ενδιαφέρονται για εμάς;
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι πάντα πιο εύκολο να πεις "δεν υπάρχουν άντρες" από το να πεις "δεν υπάρχουν άντρες για μένα". Αυτό που πάλι θέλω να πω, είναι ότι αν εσύ είσαι ok με την πάρτη σου (ας μου επιτραπεί ο "χύμα" λόγος), υπάρχουν άντρες (όχι πολλοί, σου δίνω ένα δίκιο, αλλά υπάρχουν).
Ας το σκέφτούμε λίγο κοινωνιολογικά (προς τιμήν όλων αυτών των απογοητευμένων γυναικών). Ένας άντρας τη σήμερον ημέρα, βγάζει πολύ λιγότερα χρήματα από ότι πριν 5 ή 10 χρόνια, το σπίτι του είναι πολύ πιο φτωχό (αν δεν μένει με τη μάνα του ακόμα δηλαδή) και επαγγελματικά δεν κάνει αυτό που θέλει, γιατί οι καιροί δε μοιάζουν κατάλληλοι για να κυνηγάς το όνειρο. Αν μέσα σε όλα αυτά είναι και Παναθηναϊκός, πάρε κι άλλη απογοήτευση, αν ήταν Συριζαίος, κι άλλο χτύπημα κι αν είναι καλλιτεχνική φύση, η τύχη του περιορίστηκε στην τζάμπα έκφρασή της σε κάποιο από τα εκατοντάδες χιλιάδες blog. Βάλε επίσης και τις καλοζωισμένες πρώην που είχαν βρει το μήνα που θρέφει τους έντεκα.
Αυτός ο τύπος ωστόσο, όσο και να μη γουστάρει τη φάση του, έχει ένα καλοστημένο προφίλ στο Facebook, ένα ψαγμένο προφίλ στο Instagram και ένα στπιρτόζικο στο Twitter. Και φυσικά έχει μάθει να προσεγγίζει και να επικοινωνεί μέσω μιας οθόνης (ακόμα και αυτής του κινητού τηλεφώνου του). Πώς αλήθεια περιμένεις να σε προσεγγίσει στην πραγματική ζωή αυτός ο τόσο ωραίος αλλά ελαφρώς ευνουχισμένος ή καταθλιπτικούλης τύπος (αν για αρχή, προς θεού δηλαδή, του αρέσεις); Έχει μάθει κάτι άλλο.
Είναι αυτός που θα σου ζητήσει τα social κι όχι το κινητό σου, αυτός που θα κάνετε chat και θα σου χαρίσει αμέσως κάμποσα απανωτά, creepy like, αλλά από κοντά ούτε με τη συζήτηση το έχει, ούτε με το πραγματικό φλερτ. Ίσως γιατί σε έμαθε πριν καν σε γνωρίσει. Ή ίσως γιατί ο εαυτός που παρουσιάζεις είναι πολύ πιο "κοινός" και βαρετός από αυτόν που θα συναντούσε ένα βράδυ στη μικρή μπάρα του Chelsea.
Αυτό που θέλω τελικά (μάλλον) να πω, είναι ότι άντρες υπάρχουν. Αρκεί να σε γουστάρουν (αν εισαι μίζερη, έχεις ακόμα λιγότερες πιθανότητες) και να τους κατανοείς. Γιατί τη βρωμοδουλειά σε αυτή τη φάση, καλώς ή κακώς (καλώς θα πω εγώ) πρέπει να την κάνουν οι γυναίκες.
Καλή τύχη και μη φοβασαι την απόρριψη. This is the f@cking life. A! Kι αν δεν το κατάλαβες, άντρες υπάρχουν. Προβληματίσου αν υπάρχεις εσύ.
[Πάρε εδώ και ένα κομμάτι που το αφιερώνεις συχνά στον εαυτό σου (pathetic? Άντε καλέ!), αλλά θα ήθελες πολύ να στο αφιερώσει κάποιος]
Ξέρεις τι είναι το ghosting φλερτ; Άμα δεν ξέρεις, μάθε και τελοσπάντων, μην το κάνεις ποτέ.