Η σημερινή στήλη θα είναι αρκετά ρομαντικία (ελληνικιά γραμματικιά) καθώς όταν κάνω σχέδια εγώ, το σύμπαν (και άλλα παράλληλα σύμπαντα) γελούν. Μαζί μου. Όπως θα κάνετε και εσείς.
Σήμερα λοιπόν θα στείλω μια επιστολή, επειδή ας το παραδεχτούμε, είναι πιο ρομαντικό. Και είμαι και εγώ ρομαντική ψυχή. Οπότε εσείς που αγαπήσατε αλλά δεν… , θα το καταλάβετε. Εσείς που αγαπήσατε και σταθήκατε τυχεροί, να φροντίσετε να το λέτε και να το δείχνετε συχνά. Μην κοιτάτε εμάς τους άτυχους.
«Αγαπημένη, δώσε βάση.
Μπορεί να μην σε ξαναδώ ποτέ. Και δεν θα σε ξαναδώ ποτέ. Ούτε θα με αναζητήσεις. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Μπορεί να ξεχάσεις πως με λένε (δύσκολο για ευνόητους λόγους), μπορεί να σβήσεις το πρόσωπό μου από την μνήμη σου. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Μπορεί να έκανες λάθη (έλα που δεν έκανες και εσύ), μπορεί να έκανα εγώ (έκανα εγώ λάθη;), αλλά αυτά μας οδήγησαν στον δρόμο που βρεθήκαμε. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Ίσως βρεθούμε κάποια στιγμή και κάνουμε πως δεν είδαμε ο ένας τον άλλον. Εσύ. Γιατί εγώ θα ντραπώ τόσο που θα ανοίξω τρύπα να κρυφτώ. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Πέρασαν 10 μέρες. Και δεν υπάρχεις πουθενά. Δεν υπάρχω και εγώ πουθενά. Και θα γίνει μήνας. Και ο μήνας θα γίνει τρίμηνο και μετά χρόνος. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Μάθαμε τι είναι άβολη αλήθεια και βολικό ψέμα. Και τα χρησιμοποιούσαμε και τα δυο. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Τσακωνόμασταν για το κάθε τι ασήμαντο αλλά ξέραμε τι θα έλεγε ο ένας στον άλλον πριν μιλήσει. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Γύρισα σε παλιές συνήθειες που διέγραψα όταν ήρθες εσύ. Μήπως και ξεχάσω ποια ήσουν. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Πιάνω ασυναίσθητα το κινητό και γράφω μηνύματα. Και τα σβήνω. Απλά γιατί ξέρω πως θα πω το λάθος. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Ίσως κάποια μέρα είμαστε επιτέλους μαζί. Αλλά θα είναι άδικο να περάσουν τα χρόνια. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Ψάχνω να βρω οτιδήποτε σε θυμίζει. Και όταν το βρίσκω, το εξαφανίζω επειδή τρομάζω. Με εμένα. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Δεν πίστευα πως θα περνούσαν μέρες που δεν θα ήσουν εκεί. Και ήρθαν. Και πέρασαν. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Φοβόμουν πως κάποια μέρα θα σε γνώριζα. Ήμουν σίγουρος πως θα σε γνώριζα. Φοβόμουν πώς όταν θα γινόταν αυτό δεν θα ήμουν αυτός που αξίζεις και έτσι έγινε. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Μάζεψες τα κομμάτια μου, σαν διαλυμένο παζλ, και δημιούργησες κάτι. Αλλά ήσουν εκεί να φτιάξεις την εικόνα. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Συγχωρούσες ό,τι χαζομάρα και αν έκανα. Ό,τι εγωιστική βλακεία. Και στο τέλος δεν μπόρεσα εγώ να συγχωρέσω εμένα. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Δεν με φίλησες. Δεν με πήρες αγκαλιά. Δεν μου είπες ποτέ «αντίο». Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Ποτέ δεν με άφησες να σε πλησιάσω. Και όποτε το έκανες, έκανα λάθη. Λάθη που εγώ έβλεπα λογικά. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Θα έφτιαχνα όποιο μέλλον μπορούσα. Καλό ή κακό, αλλά θα προσπαθούσα κάθε μέρα. Και τελικά δημιουργήσαμε ένα μέλλον χωρίς κανέναν μας μέσα. Και εγώ σ’αγαπώ. Ακόμα.
Πάντα έβαζα εσένα, πάνω από εμένα. Και όταν το έκανα, ήξερα πως γινόσουν ευτυχισμένη. Γιατί αυτό είναι τελικά και η δική μου ευτυχία. Και εγώ σ'αγαπώ. Ακόμα.
Έφυγα και εγώ μακριά. Γιατί έτσι έπρεπε. Και εγώ σ'αγαπώ. Ακόμα.
Και επειδή ξέρουμε και οι δυο πως γίναμε ξανά άγνωστοι σε αυτή την πόλη, θα προχωρήσουμε τις ζωές μας. Εσύ την δική σου με αυτόν που αγαπάς πραγματικά και εγώ να αναζητώ τον κλώνο σου. Αλλά δεν θα είναι ποτέ εσύ. Κάτι σαν εσένα. Αλλά θα σ’αγαπώ. Και τότε.
Χαμογέλα λίγο. Τώρα όμως.»
ΥΓ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι συμπτωματική. Μια ξέρει. Μια θα καταλάβει. Και εγώ την αγαπώ. Ακόμα.
ΥΓ 1: Εννοείτε πως άκουγα Παντελίδη όταν το έγραφα. Δεν φαίνεται;