Ο αντρικός εγκέφαλος είναι περίεργος. Δουλεύει με μια δική του λογική, προτιμά πράγματα που για εκείνον τον κάνουν να φαίνεται ισχυρό και αναζητά την επιβεβαίωση. Αυτά όλα αλλάζουν με μια μόλις λέξη: Αγάπη.
Το φαινόμενο το παρατήρησα μια ωραία, ηλιόλουστη μέρα, στην μακρινή Αντίγκουα και Μπαρμπούντα όπου απολάμβανα το μάι τάι μου. Μου τα έσκασε περίεργα. Συνειδητοποίησα το περίεργο φαινόμενο πως όποιον άντρα γνώριζα δεν ήταν με την γυναίκα που αγαπάει. Τρελάθηκα. Κοίταξα τον καθρέφτη. Ούτε εγώ ήμουν με την γυναίκα που αγαπάω!
Γιατί; Τι κέλτικη κατάρα μας έδερνε; Και τελικά δεν είναι κέλτικη κατάρα. Το κατάλαβα μετά το 5ο μάι τάι μου…
Θα σας ξεκινήσω την σημερινή ιστορία με το ποια γυναίκα αγαπάμε. Συνήθως την πιο ακατάλληλη. Είναι χάρισμα του είδους μου. Σε 1 εκατομμύριο γυναίκες θα βρούμε εκείνη που ΔΕΝ θα είναι διαθέσιμη για τους υ,φ,χ,ψ,ω λόγους. Αλλά θα είναι και η πιο ξεχωριστή. Και θα διαλέγαμε την ίδια και σε δεύτερη επιλογή. Και σε τρίτη και σε τέταρτη. Είναι η ΜΙΑ. Και την ανακαλύπτουμε.
Πως θα αναρωτηθείτε; Θα είναι η μοναδική που δεν θα μπορέσουμε να την κοιτάξουμε στα μάτια χωρίς να κοκκινίσουμε σαν την παπαρούνα (μοιάζεις). Όσα τατουάζ, μπράτσα, μούσια και κατακτήσεις αν έχουμε εκείνη είναι η διαφορετική. Και αν θέλετε και την δική μου γνώμη, για να ερωτευτείς κάποιον δεν χρειάζεται ούτε σεξ να κάνεις μαζί του, ούτε καν να έχεις σχέση. Ο αέρας του άλλου φτάνει να σε αιχμαλωτίσει. Το χαμόγελό του, η ασφάλεια όταν είναι εκεί μαζί. Και εγώ μια τέτοια γυναίκα αγαπώ (-ήσα). Και ο κολλητός μου. Και ο περιπτεράς. Και ο παππούς του παππού του περιπτερά. Όλοι οι άντρες!
Σε έναν κόσμο δίκαιο, όλοι θα ήμασταν με τον άνθρωπο που αγαπάμε. Αλλά ο κόσμος δεν είναι δίκαιος. Αλλά είναι οι στιγμές που κάποιος πρέπει να πάρει τις αποφάσεις.
Και φεύγουμε από την γυναίκα που αγαπάμε. Όχι επειδή βρήκαμε άλλη, όχι επειδή σταμάτησε να μας καλύπτει, όχι επειδή την βαρεθήκαμε. Όποιος αγαπάει παλεύει. Παλεύει να κρατήσει τον άνθρωπο που αγαπάει. Αλλά φεύγουμε.
Σίγουρα εσείς οι γυναίκες θα πείτε «Γιατί, ζαβοί είστε;». Ναι. Είμαστε. Και τώρα θα σας πω γιατί χαρίσατε το «κλικ» σας για να μάθετε…
Η απόφαση είναι καθαρά δική μας. Ονομάζεται εγωισμός. Ονομάζεται φόβος. Ονομάζεται καρδιά. Και όταν γινόμαστε ευάλωτοι το καταλαβαίνουμε. Δεν μας αρέσει. Γιατί ξέρουμε πως η άμυνά μας έχει πέσει και όταν πέσει μια αντρική άμυνα είναι πιο ευάλωτη και από την φετινή του Ολυμπιακού (πρόεδρε πάρε παίχτες). Και φοβόμαστε πολύ.
Φοβόμαστε πως θα χαθείτε και θα μας πληγώσετε. Και πως τότε θα ξεθωριάσετε. Γιατί σας έχουμε τόσο ψηλά που αν κατεβείτε έστω και ένα σκαλί κάτω στα μάτια μας, θα διαλυθεί ο κόσμος μας. Ένας κόσμος που δημιουργήσαμε για να είστε μέσα του. Μακριά από το παρελθόν και των δυο, χωρίς στεναχώριες, έγνοιες και σκοτούρες. Μόνο για εσάς.
Και ο κόσμος αυτός δεν θέλουμε να διαλυθεί. Όχι, δεν φεύγουμε στην άλλη άκρη επειδή σταματήσαμε να σας αγαπάμε. Φεύγουμε για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: Επειδή σας λατρεύουμε.
Εγώ έφυγα από εκείνη, επειδή όσο και αν την αγαπούσα δεν μπορούσα να την έχω. Ο κόσμος που είχε χτίσει όμως υπάρχει. Ο κολλητός μου επειδή φοβόταν πως μια μέρα θα τον πλήγωνε. Ο άλλος επειδή την έπιασε με άλλον, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Αυτό που θέλω να σας πω στην 559η λέξη του κειμένου είναι πως σας αγαπάμε και όταν φεύγουμε. Η καρδιά δεν ξεχνά. Και αν φύγουμε είναι για να είστε εσείς καλά. Και θα είστε. Γιατί ξέρουμε αν αξίζουμε να είμαστε με κάποια ή όχι. Στη ζωή εξάλλου στο τέλος ο καθένας μας παίρνει ό,τι αξίζει, έτσι δεν είναι;
Όσο για τον κόσμο που φτιάχνει ο καθένας μας; Ας πούμε πως κλεινόμαστε εκεί για να θυμόμαστε την γυναίκα που αγαπήσαμε. Και ας φύγαμε…
ΥΓ: Το καλύτερο για την γυναίκα που αγαπάμε το ξέρουμε. Λίγοι έχουν το θάρρος να πονέσουν για να είναι ευτυχισμένη εκείνοι. Λιγότεροι δείχνουν πόσο πονάνε. Ελάχιστοι την ξεχνούν.