Τα πράγματα έχουν ως εξής. Ξυπνάς, δουλεύεις, κοιμάσαι, ξαναξυπνάς, ξαναδουλεύεις, ξανακοιμάσαι και η ιστορία συνεχίζεται κάπως έτσι. Όλα μένουν ίδια και το μυαλό εκεί, κολλημένο σε εκείνον και στην κλασική προσμονή, να σου στείλει ένα μήνυμα. Ένα απλό γεια, ένα τι κάνεις, πως είσαι. Δεν λέμε να σου στείλει 1000 λέξεις, μόνο 4 άντε 8. Τι ψυχή έχουν λίγα μόνο γράμματα – θα μου πεις μάλλον έχουν τελικά. Δεν εξηγείται για να μην σου στέλνει.
Τα μάτια σου πια έχουν μια μόνο κατεύθυνση, το κινητό σου. Κάθε φορά που έχεις μια ειδοποίηση, το μυαλό σου πάει σε εκείνον. Τι και αν είναι η κολλητή σου ή η μαμά σου που ρωτάει τι φαγητό θα φας στην δουλειά και μόνο αυτά τα 2 δευτερόλεπτα άγνοιας και χαράς, αρκούν να σου φτιάξουν τη στιγμή και στην συνέχεια να χαλάσουν μάλλον όλη τη μέρα σου (γιατί τελικά ΔΕΝ ήταν και πάλι εκείνος).
Και αν η μπαταρία σου είναι περίπου στο 9 τις εκατό, νιώθεις την καρδιά σου να σφίγγει και να χτυπά πιο δυνατά – γιατί και αν σου στείλει αυτό το γεια εκείνη την στιγμή που κλείνει; Το λιγότερο θα το δεις σαν ελληνική τραγωδία και εσύ θα νιώσεις σαν τη Μαρινέλλα στο ‘’Άνοιξε πέτρα για να μπω’’. Σωστά;
Και οι μέρες περνούν όπως και οι μήνες. Και εσύ στο ίδιο σημείο. Τελικά αξίζει ή όχι; Ο χρόνος σίγουρα θα το δείξει. Θα μου πεις, γιατί δεν στέλνεις εσύ μήνυμα και περιμένεις από εκείνον; Μάλλον το έχεις κάνει κάποιες φορές και είδες ένα τοίχο να υψώνεται. Έτσι όλο το βάρος πέφτει σε αυτόν.
Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ή να περιμένεις (απόφαση σου λοιπόν) ή να προχωρήσεις και να περιμένεις μηνύματα από ανθρώπους που θέλουν να στείλουν και ενδιαφέρονται πραγματικά. Μην τυραννιέσαι, μάλλον δεν αξίζει…
Ντρρρρ…..μήνυμα!
Eίσαι το άλλο μου μισό. Το ξέρεις; (και αν δεν το ξέρεις, θα το μάθεις).