Τον Δάκη φιλοξένησε αυτό το Σάββατο ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος στην εκπομπή JoinUs του ΣΚΑΙ.
Δες τι είπε...
Για τη Λάσκαρη και τη Βουγιουκλάκη:
Στις αρχές του ’70 που ήταν η εποχή της απελευθέρωσης, ο νους μου ήταν στο πώς να επιβιώσω και να βρω δουλειά. Ο κόσμος διασκέδαζε πάρα πολύ. Θυμάμαι τότε στην Αργώ ερχόντουσαν όλες οι μεγάλες φίρμες της εποχής, η Λάσκαρη και η Βουγιουκλάκη χόρευαν όπως βλέπεις τα «οργισμένα νιάτα» σε κάτι παλιές ταινίες. Υπήρχε μια ανεμελιά.
Για τα ρούχα που φορούσε στη σκηνή:
Ήμουν λίγο προχωρημένος για την εποχή μου αλλά μόνο στη σκηνή και μόνο στις ταινίες. Δεν έβαζα κάτι τρελό για να βγω στους δρόμους. Θα ήμουν ευτυχής αν θα μπορούσα να βάλω μια κελεμπία για να μη σκέφτομαι τι θα φορέσω. Πολλοί συνάδελφοι, πολλοί μαέστροι μου έλεγαν «πώς είσαι έτσι με αυτό το πράγμα;». Ξόδευα πολλά λεφτά για τα ρούχα της δουλειάς, της πίστας. Πήγαινα στην Ιταλία και έπαιρνα Versace μόλις έβγαιναν. Γι’ αυτό έφαγα τα λεφτά μου όλα.
Για τη μέρα που ανακάλυψε τον Σάκη Ρουβά:
Ήμουν guest σε ένα μαγαζί στην Πάτρα και ξαφνικά βγαίνει ένας νεαρός, θυμάμαι φορούσε ένα άσπρο blue jean και ένα άσπρο φανελάκι, είχε τέσσερις χορεύτριες της κακιάς ώρας και τραγουδούσε «Τα εσώρουχά σου» του Καρβέλα. Και λέω αυτό το είδος λείπει από την ελληνική μουσική σκηνή, ήταν τελείως ευρωπαϊκό. Αφού τραγούδησε του είπα «πάρε το τηλέφωνό μου και άμα έρθεις Αθήνα έλα να με βρεις». Ήρθε αλλά δεν με πήρε. Μου είχε δώσει τότε και εκείνος ένα τηλέφωνο, τον παίρνω και βγαίνει η γιαγιά του στην Κέρκυρα. Μου λέει «ο Σάκης είναι στην Αθήνα» και της λέω «πείτε του να με πάρει». Και τελικά με πήρε. Έκλεισε την πρώτη του δουλειά, τον πήρα στην δισκογραφική εταιρεία και στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.
Δεν τον βοήθησα για να το αναγνωρίσει, ούτε για να γίνω manager του. Ο Σάκης έγινε αυτό που έγινε. Και αυτή ήταν και η ικανοποίησή μου. Ότι αυτό που φαντάστηκα, έγινε. Δικαιώθηκα. Έχουμε να μιλήσουμε από τον πρώτο του δίσκο.
Για την οικογένεια:
Δεν έχω μετανιώσει που δεν έκανα οικογένεια. Τώρα τρομάζω στην σκέψη ότι θα έπρεπε να ήμουν με τη γυναίκα, το παιδί μου και να μου λέει «Πού είσαι; Γιατί άργησες;». Καταρχάς, τώρα έχω συνηθίσει τόσο πολύ μόνος μου που δεν μπορώ να μοιραστώ το κρεβάτι μου με τίποτα. Όχι μόνο το κρεβάτι μου, το υπνοδωμάτιο το ίδιο.
Για τις σχέσεις:
Βαριέμαι, πλήττω με τις σχέσεις. Μου έτυχαν σχέσεις καταπιεστικές. Το παράξενο είναι ότι ζηλεύω, τα θέλω όλα δικά μου. Ο έρωτας με βασανίζει, ζηλεύω πάρα πολύ, δεν έχω μυαλό. Δεν θέλω ούτε σχέση, ούτε έρωτες.
Για τα σχέδιά του:
Ποτέ μου δεν έκανα πλάνα. Έκανα μερικά όνειρα και αυτά όχι τόσο τολμηρά. Εκείνο που με ενδιαφέρει πια είναι να είμαι καλά, να έχω υγεία, να μην τυραννιέμαι με αρρώστιες και όσο έχω φωνή να τραγουδάω. Μόλις δω τα ύποπτα θα αποσυρθώ πριν με λυπηθούν.