Είδα και ‘γω το Gone Girl του Fincher και μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι θεατές έμειναν με το στόμα ανοιχτό βλέποντας το φινάλε του. Βγαίνοντας από την αίθουσα, εκτός από τα πολύ καλά λόγια που άκουσα για την ταινία, έφτασαν επίσης στα αυτιά μου σχόλια τύπου «θα βαριόταν να γράψει το τέλος», ή «τρομερή ταινία εκτός από την τελευταία σκηνή» κ.ο.κ. Απ’ ότι όμως διαπίστωσα αργότερα, και η ίδια η συγγραφέας Gillian Flynn έχει αντιληφθεί το διχασμό που έχει προκαλέσει το κλείσιμο της ιστορίας της. Και επειδή κι εγώ μουρμούρησα το μεγάλο «όχι» όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, γυρνώντας στο σπίτι μου έκανα μία γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο προκειμένου να καταλάβω τη λογική της δημιουργού.
Αν ακόμη δεν έχεις δει την ταινία, καλό θα ήταν να μη διαβάσεις τις παρακάτω γραμμές. Αν όμως την έχεις δει, θα ξέρεις ήδη ότι η Amy η ηρωίδα τη γλιτώνει, μένει ατιμώρητη για τις πράξεις της και κρατάει μάλιστα κοντά της τον Nick με αφορμή μία εγκυμοσύνη που ποτέ δεν καταλάβαμε πώς προέκυψε.
Οι παραπάνω λόγοι, λοιπόν, με έκαναν να συγκεντρώσω κάποια από τα λόγια που είχε πει το 2012 η Gillian Flynn σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Entertainment Weekly:
Όταν έγραφα το τέλος του βιβλίου δεν πίστευα σε καμία περίπτωση ότι θα διχάσει τόσο πολύ τους αναγνώστες. Ήταν πολύ μεγάλη έκπληξη για μένα όταν συνειδητοποίησα πόσο πολύ μισήθηκε και αγαπήθηκε το κλείσιμο της ιστορίας.
Πολλοί πιστεύουν ότι το τέλος είναι γραμμένο έτσι, σε αφήνει δηλαδή μετέωρο επειδή σκοπεύω να γράψω sequel. Κάτι που δεν είναι αλήθεια. Αυτό το τέλος ήταν το μόνο που έβγαζε νόημα, το μόνο που ήταν αληθινό για το βιβλίο και τους χαρακτήρες του. Η Amy δεν πρόκειται να καταλήξει στη φυλακή. Αφού είναι η Amazing Amy! Ένας άνθρωπος που έχει σκεφτεί τα πάντα. Αυτή είναι η Amy. Ο κόσμος πιστεύει ότι θα έβρισκε ικανοποίηση αν την έπιαναν και την τιμωρούσαν. Ο κόσμος θέλει δικαιοσύνη. Είμαι όμως σίγουρη ότι κανείς δε θα χαιρόταν αν η Amy κατέληγε σε ένα μικρό κελί μιας φυλακής.
Μία επιλογή θα ήταν να τη σκοτώσω, αλλά ποιος θα τη σκότωνε; Δεν πρόκειται να έβαζα τον Nick να το κάνει. Δε θα το έκανε.
Πάντα αγαπούσα τα φινάλε που σου προκαλούν μία ανησυχία. Το «Μωρό της Ρόζμαρι» είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Λατρεύω τον τρόπο που τελειώνει: «Ο διάβολος κυκλοφορεί στον κόσμο και μάντεψε, αρέσει στη μαμά!» Και αυτό είναι το τέλος. Λατρεύω επίσης το τέλος του βιβλίου «Ημερολόγιο ενός Σκανδάλου». Έκλεισε με έναν επίσης δυσοίωνο τρόπο. Τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί…Παρόλα αυτά όμως ο κόσμος πάντα θέλει να ξέρει τι πρόκειται να συμβεί.
Επίσης, ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ». Στο βιβλίο μου υπάρχουν διάφορα αστεία, ονόματα χαρακτήρων, πόλεων και άλλες αναφορές που κανένας δεν πρόκειται να «πιάσει». Η ιστορία του «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» τελειώνει με ένα ζευγάρι που έχει ένα θανάσιμο σύμπλεγμα να περνάει σε μία άλλη φάση επειδή κατέστρεψε ένα παιδί που ήταν δημιούργημα της φαντασίας του. Έτσι και στο Gone Girl, ο Nick και η Amy είναι ένα καταστροφικό ζευγάρι που τελικά περνάει σε μία νέα φάση. Δεν ξέρουμε όμως αν θα είναι καλή ή κακή γιατί θα φέρουν ζωή σε ένα μωρό που επίσης είναι φανταστικό δημιούργημα.
Όλοι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τους κακούς να τιμωρούνται. Μπορεί η τηλεόραση και ο κινηματογράφος να μας έχουν εκπαιδεύσει να πιστεύουμε ότι ο κακός χάνει και ο καλός κερδίζει στο τέλος, αλλά πιστεύω ότι μέχρι σήμερα είχαμε αρκετούς αντιήρωες. Τόσα χρόνια βλέπαμε τους Sopranos και το τέλος ήταν σίγουρα αμφίβολο. Ο κακός δεν «εξαφανίστηκε» και ούτε ήθελες να εξαφανιστεί γιατί είχε καταφέρει να σε υποτάξει. Μπορεί αυτό να διαχωρίζει εκείνους που τους άρεσε και εκείνους που δεν τους άρεσε το τέλος. Κάποιοι ένιωσαν μία έλξη, μία συγγένεια και βρήκαν στοιχεία που τους άρεσαν στην Amy, ενώ υπήρχαν και εκείνοι που τη θεωρούσαν σατανική σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας.
Πάντως, δεν με πειράζει που σε κάποιους δεν αρέσει αυτό το τέλος. Άκουσα ότι υπάρχουν φαν στο διαδίκτυο που δίνουν το δικό τους εναλλακτικό φινάλε, κάτι που ακούγεται πολύ ωραίο!
Κείμενο: Νάνσυ Φαφούτη