Οι νέες ταινίες έφτασαν στους κινηματογράφους και ο Τάσος Θεοδωρόπουλος κάνει μέσα από το περιοδικό DownTown και το FollowMe.gr την κριτική του!
ΠΕΛΑΡΓΟΙ / STORKS
Ταχυδρομικό μαιευτήριο
Αγαπημένο μαγικό τα κινούμενα σχέδια, που δυστυχώς όπως όλα τα αγαπημένα όταν γίνονται μόδα περνάνε στην υπερπαραγωγή με το επίπεδο να έχει σκαμπανεβάσματα, όπως και η εμπιστοσύνη του θεατή. Οι Πελαργοί φαίνονται να προσανατολίζονται σε ένα πιο αθώο και ανυποψίαστο κοινό, χωρίς να καταφέρουν να δημιουργήσουν τον ντόρο που κάνουν αντίστοιχες παραγωγές. Αποτέλεσμα, ένα χλιαρό 6,2/10 μέσος όρος βαθμολογίας 86 κριτικών στο rotten tomatoes και αδιάφορη εισπρακτική πορεία. Οι πελαργοί έχουν σταματήσει πλέον να παραδίδουν μωρά (ουπς, οι άνθρωποι ανακάλυψαν το σεξ) και το έχουν ρίξει στο γενικό κούριερ μέχρι τη στιγμή που κατά λάθος τους έρχεται παραγγελιά για μωρό την οποία και πρέπει να πραγματοποιήσουν (ουπς, κάποιος πήδηξε χτες αλλά έριξε άσφαιρα).
THE NEON DEMON
Έφαγε το μεγαλύτερο γιουχάισμα στις Κάννες
Ο τρομερός Δανός Nicolas Winding Refn έγινε λατρεμένος του ευρέος σινεφίλ κοινού και όχι μόνο, με το στυλιζαρισμένο, τύπου Michael Mann στα 80s, αντιηρωικό νεονουάρ Drive, το 2011, καθιστώντας τον Ryan Gosling είδωλο και απενοχοποιώντας τη διαφημιστική, glossy αισθητική με την οποία οι κριτικοί βγάζουν συνήθως σπυριά. Δύο χρόνια μετά, αποφάσισε με τον ίδιο πρωταγωνιστή να πουσάρει το στυλιζάρισμα και τη βία που τον χαρακτηρίζουν στα άκρα, με το Only God Forgives, μέσα σε μια οπιούχα ατμόσφαιρα, βγαλμένη από πάντρεμα του David Lynch με την αρχαία τραγωδία και το θέατρο No. Μεγάλο κι εδώ το κράξιμο στις Κάννες, όχι όμως τόσο όσο με την τελευταία του ταινία, που θα βρίσκεται σίγουρα σε πολλές λίστες κριτικών με τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς και που, αν παιχτεί σε multiplex είναι ικανή να κάνει τους θεατές να ξηλώσουν καθίσματα πετώντας τα στην οθόνη, κι αν παιχτεί σε αίθουσες τέχνης οι μισοί θεατές θα φύγουν από τη μέση. Για αυτήν εδώ τη στήλη και εμένα τον ίδιο δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα πολυεπίπεδο σημειολογικά, υπέρλαμπρο οπτικά, πανέξυπνα σαρκαστικό, απολαυστικό αριστούργημα. Δεν το γράφω ούτε από νάζι ούτε για να κάνω τη διαφορά. Τη διαφορά την κάνει από μόνος του ο Nicolas με εκθαμβωτικό τρόπο, που βρίσκει πολέμιους μόνο όσους τον ανακάλυψαν ξαφνικά στο Drive, την πιο φιλική προς το κοινό και εμπορική δουλειά του. Το Νeon Demon δεν είναι ταινία, είναι εμπειρία. Κάτι ανάμεσα σε Πολ Βερχόφεν, διαφημιστικό της Chanel, επιτηδευμένη ερμηνεία ρόλων σε ύφος σαπουνόπερας, υποκριτική κανιβαλιστική ταινία τρόμου και δοκίμιο πάνω στη λογική και την ηθική πίσω από την αισθητική της εικόνας. Ανήλικο μοντέλο φτάνει στην Πόλη των Αγγέλων, εντυπωσιάζοντας τους πάντες με την αμήχανη αθωότητά της, που θα τη μετατρέψει σχεδόν σε μία νύχτα στο πιο καυτό όνομα του χώρου της μόδας. Μοναδική φίλη της, μια μακιγιέζ που δουλεύει και ως μακιγιέζ πτωμάτων και φονικοί εχθροί της, όλες οι πρωτοκλασάτες ανταγωνίστριές της. Με έναν συγκλονιστικό οπτικό βομβαρδισμό που αντανακλά τον χώρο της μόδας και μίνιμαλ διαλόγους από ανθρώπινες κούκλες, οικειοποιείται το νεκροφιλικό μηδέν που κυριαρχεί στον χώρο της μόδας σαν ύφος τη ταινίας του. Κάτι που έκανε τους βιαστικούς θεατές και κριτικούς να μιλάνε για μια άνευ περιεχομένου πρόκληση, την ώρα που σε αυτό ακριβώς το κενό είναι που δίνει αλληγορική υπόσταση ο Refn, με τρομερή σημειολογία της εικόνας και κλιμακούμενη πορεία σε ένα γκροτέσκο, σαρκαστικό φινάλε.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: A (Σπάνια πια το σινεμά σε εκπλήσσει τόσο)
ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ / INDIGNATION
Δύσκολο να κάνεις ταινία βιβλίο του Philip Roth.
Δεν είμαι ειδικός στον συγγραφέα και δεν έχω διαβάσει την Αγανάκτηση (στα Ελληνικά, από τις εκδόσεις Πόλις, για να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Με ένα φορτηγό βραβεία (μεταξύ των οποίων το Πούλιτζερ για το Αμερικάνικο Ειδύλλιο) θεωρείται από τους σημαντικότερους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς, με φανατικό κοινό και κάθε βιβλίο του να αποτελεί εκδοτικό γεγονός. Γεμάτη φιλοσοφικούς προβληματισμούς, ψυχαναλυτικούς μονολόγους, στοχασμό πάνω στην προσωπικότητα και ένα ιδιόμορφο, ενδοσκοπικό, κυνικά παρατηρητικό χιούμορ, η πρόζα του δεν είναι αυτό ακριβώς που θα λέγαμε το ιδανικό υλικό για κινηματογραφική διασκευή. Ή τουλάχιστον για κινηματογράφο όπως τον αντιλαμβάνομαι προσωπικά. Στην Αγανάκτηση, ο James Schamus, που υπογράφει σκηνοθεσία και σενάριο, μπορεί να είναι πρωτάρης πίσω από την κάμερα, όχι όμως και στην ιδιότητα του σεναριογράφου, αφού βρίσκεται πίσω από τις περισσότερες ταινίες του Ang Lee (Τίγρης και Δράκος, Παγοθύελλα, Γαμήλιο Πάρτι), με εξαιρετικές επιδόσεις και ευλυγισία. Είναι φανερός ο σεβασμός που δείχνει στο πνεύμα και τον λόγο του Roth προσεγγίζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο του, δεν είναι όμως καθόλου φανερός ο λόγος της μετατροπής του σε αφηγηματική εικόνα. Με την έννοια τού ότι π.χ. και ο Μεγάλος Γκάτσμπι είναι ένα μυθιστόρημα σκέψεων, κοινωνικού σχολιασμού και βουτιάς σε θολά ψυχικά τοπία, διαθέτει όμως ως στόρι τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να του εξασφαλίσουν εικονογραφημένη υπόσταση. Η Αγανάκτηση, δεν. Παρά την εξαιρετική καθοδήγηση των ηθοποιών, η αίσθηση ενός ηφαιστείου που βράζει αλλά δεν πρόκειται να εκραγεί, να γίνει κάθαρση, μπορεί να δημιουργήσει λογοτεχνικό αριστούργημα αλλά κινηματογραφικά, η συνειδητή απάθεια, ή μάλλον απόσταση με την οποία είναι σκηνοθετημένο, δεν καταφέρνει να σε παρασύρει. παρά τις φιλότιμες προσπάθειες. Νεαρός, ετοιμοθάνατος στον πόλεμο της Κορέας το 1951(εύρημα που μένει ανεκμετάλλευτο), θυμάται τα φοιτητικά του χρόνια. Καταπιεσμένος από το οικογενειακό, φοβικό με τα πάντα οικογενειακό του περιβάλλον, θα έρθει αντιμέτωπος με το πανεπιστημιακό κατεστημένο και θα ερωτευτεί τη μυστηριώδη και συγκρατημένη Ολίβια, η οποία στο πρώτο τους ραντεβού θα τον εκπλήξει με μια απροσδόκητη πίπα (δώρο), έχει κάνει στο παρελθόν της μια απόπειρα αυτοκτονίας και κρύβει διάφορες εκπλήξεις. Κορυφαία και απολαυστική, η σκηνή του λεκτικού πινγκ πονγκ - σύγκρουσης μεταξύ του άθεου εβραίου φοιτητή Μάρκους που αντιμετωπίζει τον στενοκέφαλο πρύτανη, υπερασπιζόμενος τον αθεϊσμό του με ένα απόσπασμα από το δοκίμιο του Bertrand Russell Γιατί δεν είμαι Χριστιανός, όμως στο τέλος νιώθεις πως δεν αισθάνθηκες πραγματικά κανέναν χαρακτήρα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: Γ + (Η σοφιστικέ ψυχραιμία δεν είναι πάντα προσόν)
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ / THE GIRL ON THE TRAIN
Best seller γρίφος για λάτρεις μυστηρίου
Απόλυτη αναγνωστική απόλαυση παραλίας, το θρίλερ μυστηρίου, best seller φαινόμενο της Paula Hawkins (στα Ελληνικά, από τις εκδόσεις Ψυχογιός) είναι γραμμένο για να γίνει ταινία. Σχεδόν κυριολεκτικά, αφού το Hollywood αγόρασε τα δικαιώματα της κινηματογραφικής μεταφοράς του πριν καν εκδοθεί. Χωρισμένη και κάργα αλκοολική, η Emily Blunt στοv ρόλο της Ρέιτσελ κατεβαίνει σταθερά προς τον πάτο και την παράνοια. Δύο σχέσεις τροφοδοτούν με ρεύμα τις νοσηρά βραχυκυκλωμένες εγκεφαλικές καλωδιώσεις της. H σχέση και το παιδί του πρώην της, Τομ (Justin Theroux) με την Άννα (Rebecca Ferguson) και ένα φαινομενικά τέλειο γειτονικό ζευγάρι στα προάστια του Manhattan, της Μέγκαν (Haley Bennett) και του Σκοτ (Luke Evans). Η Ρέιτσελ στην καθημερινή βοτκαποτισμένη ρουτίνα της που περιλαμβάνει πήγαινε-έλα με το τρένο, παρακολουθεί εμμονικά τις ζωές και των δύο ζευγαριών, μεταφράζοντας επικίνδυνα στο βουτηγμένο στη βότκα μυαλό της στιγμές και συμπεριφορές που την ωθούν σε ακραίες αντιδράσεις. Η εκπυρσοκρότηση θα γίνει όταν δει τη Μέγκαν στην αγκαλιά ενός άλλου από τον σύζυγό της άντρα, σκηνή που θα της γκρεμίσει την παραδεισένια εικόνα που έχει στήσει στο μυαλό της. Η τελευταία ανάμνησή της (ή κατασκεύασμα ανάμνησης) είναι η σύγκρουσή της με τη Μέγκαν με αφορμή την απιστία της. Την επόμενη μέρα, η Ρέιτσελ θα ξυπνήσει με μελανιές και αίματα χωρίς να θυμάται τι και πώς, ενώ η Μέγκαν θα έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Συναρπαστικός γρίφος από ψέματα, αθώους που είναι ένοχοι, ένοχους που είναι αθώοι, καταπιεσμένες επιθυμίες, παιχνίδι ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, ανατροπές, αντιήρωες, απιστίες, σιωπηλοί μάρτυρες, πολλαπλές οπτικές γωνίες αφήγησης της πραγματικότητας. Το υλικό φωνάζει τόσο πολύ Αlfred Hitchcock, David Fincher, Paul Verhoeven, Brian De Palma, που όσο προσεγμένη και ατμοσφαιρική αν είναι η δουλειά του σκηνοθέτη Tate Taylor, είναι καταδικασμένη να μοιάζει με διεκπεραιωτική δευτεράντζα. Κάτι στο οποίο δεν βοηθάει και ο άτσαλος σεναριακός χειρισμός των απανωτών flashback, της αναποφασιστικότητάς του απέναντι στην ανάδειξη της σκοτεινιάς του υλικού ή του μελοδραματικού του στοιχείου και της άρρυθμης δόμησης που οδηγεί σε μια βεβιασμένη συσσώρευση αποκαλύψεων στο φινάλε. Έστω κι έτσι, ο μύθος που έχει στήσει η Paula Hawkins στο χαρτί, δεν παύει να διατηρεί μεγάλο μέρος της πολύπλοκης αίγλης του στην οθόνη και να σου προσφέρει ένα απολαυστικό θριλερικό δίωρο εκπλήξεων, ανατροπών και σασπένς που ξεχωρίζει με διαφορά από την πλειονότητα των φετινών προσφορών στο είδος.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: B (Έχει πλάκα να μην ξέρεις τι σε περιμένει στη στάση)
MHN ANAΣΑΙΝΕΙΣ / DON’T BREATHE
Κάποια σπίτια κρύβουν θανάσιμες εκπλήξεις
Ό,τι ζητάς από μια καλή και δυνατή εμπειρία, old school ταινία τρόμου, διά χειρός Fede Alvarez που σκηνοθέτησε το αιματοβαμμένο reboot του Evil Dead και παραγωγή του Sam Raimi, cult σκηνοθέτη του πρώτου θρυλικού Evil Dead, μπλοκμπαστερά δημιουργό της τριλογίας του Spiderman και παραγωγό εντελώς φεύγα τηλεοπτικών σειρών (όπως Ζίνα). Από τις πολύ λίγες περιπτώσεις που οι συστατικές επιστολές-εγγυήσεις μιας ταινίας ανταποκρίνονται στο τελικό αποτέλεσμα. Το Μην Ανασαίνεις ευτυχώς είναι από τις ταινίες που δεν πασχίζουν να σε πείσουν για το ιδιοφυές πρωτότυπο εύρημά τους που στο τέλος αποδεικνύεται πατάτα. Έχει μια απλή ιδέα που τη χειρίζεται ευρηματικά και με πάθος, παράγοντας κάτι αυθεντικό και πρωτότυπο που πατάει με σταθερότητα σε διαφορετικά είδη τρόμου. Τα οποία και σκηνοθετεί σαν ενιαίο σύνολο εκπλήξεων και δεξιοτεχνικών αλλαγών κατεύθυνσης με ασταμάτητη κυριολεκτικά ένταση στο φουλ, αγωνία και βία χωρίς ντροπές και συμβιβασμούς. Ο Alvarez έχει δείξει ήδη ότι μπορεί να χειριστεί άψογα την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ενός περιορισμένου χώρου όπως ένα σπίτι και εδώ το απογειώνει. Μια συμμορία εισβάλλει στο απομονωμένο σπίτι ενός πρώην στρατιώτη που τυφλώθηκε στο Ιράκ, όμως πολύ σύντομα το ποιος είναι ο κυνηγός και ποιος ο κυνηγημένος θα είναι σχετικό. Το μόνο σίγουρο είναι πως το ίδιο το σπίτι είναι πρωταγωνιστής από μόνο του με μια αεικίνητη κάμερα και σούπερ φωτογραφία που κυριολεκτικά το μεταμορφώνει σε απόκοσμο λαβύρινθο από τον οποίο δεν θα θέλεις να βγεις.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: A – (Παγιδέψου και απόλαυσέ το)