Ύστερα από 50 χρόνια, ο «Αντωνάκης» και η «Ελενίτσα», το θρυλικό ζευγάρι του ελληνικού κινηματογράφου, συναντιούνται ξανά στις σελίδες του DownTown, λίγες ημέρες πριν από την προβολή της επιχρωματισμένης version της ταινίας στους κινηματογράφους.
Το ραντεβού μας δεν είναι στην Πλάκα, στην «οικία Κοκοβίκου». Το σπίτι όπου έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας Η δε Γυνή να Φοβήται τον Άνδρα, στην οδό Τριπόδων και Ραγκαβά, είναι πια ερειπωμένο. Βρισκόμαστε τελικά σε ένα αναπαλαιωμένο διαμέρισμα (the. Flat) στα Κάτω Πατήσια, με τη Μάρω Κοντού να ανεβαίνει όλα τα σκαλιά μέχρι τον πέμπτο όροφο και τον Γιώργο Κωνσταντίνου να προτιμά το ασανσέρ. Παραγγέλνουν καφέ και λένε τα νέα τους όση ώρα το συνεργείο ετοιμάζεται για τη φωτογράφιση. «Εγώ είμαι έτοιμη, βάφτηκα από το σπίτι» εξηγεί η Μάρω Κοντού και ανάβει τσιγάρο. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου πάλι προβάρει στον καθρέφτη τη γραβάτα του. «Αργούμε όμως, πού είναι το καπελάκι μου;» λέει και σκάμε όλοι στα γέλια.
Είδατε την επιχρωματισμένη εκδοχή της ταινίας;
Μάρω Κοντού: Απ’ ό,τι έμαθα, η έγχρωμη επεξεργασία της ταινίας έγινε στην Αμερική. Όπως καταλαβαίνετε, ο κινηματογράφος της Αμερικής είναι αρκετά πιο μπροστά από τον δικό μας. Είδα το τρέιλερ και μου άρεσε πολύ αισθητικά, είναι πολύ κοντά στο χρώμα των ρούχων που φορούσαμε στα γυρίσματα, αλλά και στο ύφος εκείνης της εποχής. Άλλωστε, ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ο Γιώργος Τζαβέλλας, είχε επιθυμία να χρωματιστεί η ταινία του, αλλά ήταν ασύμφορο οικονομικά.
Γιώργος Κωνσταντίνου: Με πήρε τηλέφωνο ο Καρατζόπουλος και με ενημέρωσε ότι θα βγει η ταινία σε έγχρωμη μορφή. Ζήτησα να δω πρώτα ένα δείγμα για να δώσω την έγκρισή μου και κατάλαβα ότι έχει γίνει μια πολύ ποιοτική δουλειά. Τα χρώματα ήταν τόσο φυσικά και απαλά, δεν αλλοίωσαν καθόλου την ταινία. Πραγματικά, έμεινα κατάπληκτος από το αποτέλεσμα.
Υπήρξαν ωστόσο και κάποιες αντιδράσεις για την «επέμβαση».
Γιώργος Κωνσταντίνου: Καθένας έχει τη δική του γνώμη και μπορεί να την εκφράσει ελεύθερα. Όποιος δεν θέλει να δει το έγχρωμο, ας δει το ασπρόμαυρο. Ευτυχώς, υπάρχουν πια και οι δύο μορφές και ο θεατής έχει την επιλογή να διαλέξει. Προσωπικά, είμαι σύμφωνος με το αποτέλεσμα. Η τεχνολογία, η επιστήμη και οι Τέχνες προχωρούν, δεν μπορούμε εμείς να μένουμε πίσω. Σέβομαι τη γνώμη του Νίκου Μαστοράκη και όσων έγραψαν αντίθετα σχόλια, δεν πιστεύω όμως ότι έγινε κάποια «ιεροσυλία» στην ταινία.
Γιατί αγαπήθηκε τόσο πολύ τελικά αυτή η ταινία;
Γιώργος Κωνσταντίνου: Γιατί απαθανάτιζε τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων εκείνη την περίοδο. Ήθελε να δείξει ότι μετά τον γάμο αντιστρέφονται οι ρόλοι σε ένα ζευγάρι. Είναι μια πραγματική ιστορία. Όλες οι γυναίκες ύστερα από κάποια χρόνια σχέσης θέλουν να στεφανωθούν, ακόμη και εκείνες που δήλωναν πριν ότι είναι εναντίον του γάμου. Φτάνουν σε ένα σημείο να αναρωτιούνται: «Τι κάνω με αυτόν τον άνδρα, χωρίς να έχω παντρευτεί μαζί του;».
.Διάβασε όλη τη συνέντευξη στο περιοδικό DownTown που κυκλοφορεί.
