Τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη τον έβλεπα συνέχεια στον ύπνο μου σαν έφηβη από τη σειρά «Η ζωή μας μια βόλτα». Μετά ήρθε το «Να με Προσέχεις» και τον έβλεπα εναλλάξ με τον Μαρκουλάκη. Ο λόγος ήταν πως οι ήρωες που ενσάρκωνε συγκέντρωναν όλα τα χαρακτηριστικά που θα ήθελε κάθε έφηβη από έναν άντρα.
Ήταν ρομαντικός, ευαίσθητος, ξερόλας, χιουμορίστας, δημιουργικός, είχε πολλούς φίλους, ατέλειες, cool αδέρφια, ωραίο σπίτι, μεγάλες πλάτες, γυαλί-μαλλί και έδειχνε να φιλάει ωραία. Και σίγουρα με έπειθε ότι στο κρεβάτι είναι πρωταθλητής. Είτε όρθιος, είτε καθιστός πάντα «έκανε έρωτα» χωρίς αύριο με τις συμπρωταγωνίστριές του γιατί υπήρχαν αντικειμενικά προβλήματα και δυσκολίες που δεν τους άφηναν να αφεθούν ολοκληρωτικά.
Η μόνη του αδυναμία ήταν ότι καμιά φορά μπορεί να ήταν άπιστος ή να πήγαινε και με την αδερφή σου και με τη μαμά σου παράλληλα. Αλλά αυτό το προσπερνούσα. Άλλωστε, εκείνη την εποχή μέχρι και το σημάδι της ανεμοβλογιάς στο κούτελό του μου φαινόταν σέξι.
Δικαίως όμως ο άνθρωπος έγινε θρύλος. Σκέψου πως μία εποχή, όταν θέλαμε να πούμε σε κάποιον ότι είναι γυναικάς, ότι έχει πολυτάραχη ερωτική ζωή ή ότι ζει ένα δράμα του λέγαμε όλο ειρωνεία: «Ποιος είσαι; Ο Παπακαλιάτης;».
Και πραγματικά, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα τηλεοπτικό πρόσωπο είχε τόσο μεγάλη επιρροή με αποτέλεσμα το όνομά του να σημαίνει τόσα πολλά και να είναι πάντα επίκαιρο. Την εποχή που ο Παπακαλιάτης έκανε σειρές τον συζητούσαν παντού. Στους διαδρόμους του σχολείου, στο λεωφορείο, στην καφετέρια, στο οικογενειακό τραπέζι. Κάθε επεισόδιό του ήταν και ένα σοκ, μία πρόκληση.
Ποιος θα ξεχάσει το πρώτο gay φιλί που είδαμε στο «Κλείσε τα μάτια»; Ναι, αυτό εδώ που σόκαρε το ΕΣΡ και του επέβαλε πρόστιμο.
Ο Παπακαλιάτης ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έφερε την αισθητική μιας ρομαντικής κομεντί στην ελληνική τηλεόραση. Έφερε, βέβαια, μαζί του και όλα τα κλισέ μίας ταινίας τέτοιου είδους. Όσοι, όμως, είχαμε γνώση του τηλεοπτικού προϊόντος που παρακολουθούσαμε ποτέ δεν διαμαρτυρηθήκαμε για τους γλυκανάλατους διαλόγους που ακούγαμε. Άντε να λέγαμε ένα «ωχ ντρέπομαι» και «άλλαξε κανάλι». Και εννοείται ότι τελικά ποτέ δεν αλλάζαμε κανάλι.
Γι’ αυτό και ό,τι έκανε μέχρι σήμερα ήταν πετυχημένο, με εξαίρεση την τηλεταινία «Οι τρεις ευχές» που πέρασε και δεν ακούμπησε. Και γι’ αυτό μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο Παπακαλιάτης μου άνοιξε έναν άλλο κόσμο μπροστά μου: μου έδωσε ελληνικές παραγωγές να έχω να συζητώ, να σχολιάζω, να κοροϊδεύω και παράλληλα να παθιάζομαι.
Εξ’ ου και η τεράστια προσμονή μου για τη νέα του ταινία που θα κυκλοφορήσει στις 17 Δεκεμβρίου με τίτλο «Ένας Άλλος Κόσμος».
Η εμμονή μου με τον Παπακαλιάτη όμως, δεν είναι ο μόνος λόγος που με κάνει και ανυπομονώ. Έχω 10 ακόμα λόγους για τους οποίους περιμένω πώς και πώς την επόμενή του δημιουργία.
1. Το πολιτικό φόντο
Σύμφωνα με τη σύνοψη της ταινίας, πρόκειται για «μία σύγχρονη ερωτική τριλογία σε μία Ελλάδα που αλλάζει». Μιλάει για τρεις γενιές ξένων πολιτών που βρίσκονται στη χώρα μας και ερωτεύονται Έλληνες στη δυσκολότερη περίοδο. Το φόντο, όπως έχει πει και ο ίδιος ο Παπακαλιάτης θα είναι πολιτικό.
2. Οι άγνωστοι ηθοποιοί
Αυτό που πάντα μου άρεσε στον Παπακαλιάτη είναι που πάντα σύστηνε στο κοινό του ένα νέο πρόσωπο. Μπορεί να είχε κάποια στάνταρντ ονόματα στους μικρότερους ρόλους όμως οι πρωταγωνίστριες του ήταν σχεδόν άγνωστες στο ευρύ κοινό. Η Βαλέρια Χριστοδουλίδου, η Ιωάννα Παππά, η Βίκυ Παπαδοπούλου, η Μαρίνα Καλογήρου είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που αναδείχτηκαν μέσα από τις σειρές του αν και δεν έκαναν όλες καριέρα. Η Άντρεα Όσβαρτ και η Νίκη Βακάλη αυτή τη φορά θα είναι τα κορίτσια που θα μας απασχολούν από το φθινόπωρο και μετά.
3. Το Χολιγουντιανό όνομα
O μεγαλύτερος ντόρος, όμως, έχει γίνει γύρω από τον J.K. Simmons, τον ηθοποιό που βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα και είναι υποψήφιος για Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου με την ταινία «Whiplash». Ο 60χρονος επίσης έχει εμφανιστεί σε γνωστές αμερικανικές σειρές όπως τα «Νόμος και Τάξη» και «The Closer». Αν πάρει και το Όσκαρ στο τέλος Φεβρουαρίου φαντάζομαι ότι ο Παπακαλιάτης θα κάνει πάρτι.
4. Η μουσική
Ο Παπακαλιάτης πάντα επιμελείται τη μουσική επένδυση των δημιουργιών του και έχω να πω ότι ταιριάζει απόλυτα στα δικά μου γούστα. Είτε ακούμε David Bowie, είτε Zbigniew Preisner οι επιλογές του είναι μία προς μία. Αυτή τη φορά, την πρωτότυπη μουσική σύνθεση υπογράφει ο Κώστας Χριστίδης ο οποίος ελπίζουμε να μας αποζημιώσει.
5. Το κράξιμο
Όπως επίσης περιμένω πώς και πώς να διαβάσω το κλασικό κράξιμο από τους κριτικούς, όπως συνέβη και με το «Αν». Ο λαός βέβαια δεν τους ακούει τους κριτικούς, τον αγαπάει τον Χριστόφορο γι’ αυτό και η προηγούμενή του ταινία σημείωσε εισπρακτική επιτυχία.
6. Η αμφισβήτηση
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι ο λαός δεν μπορεί να διακρίνει τις επιρροές του. Μάτια έχουμε και βλέπουμε ότι μπορεί να έχει δανειστεί στοιχεία από ξένες σειρές και ταινίες. «Sliding Doors», «One Day», «Brothers and Sisters», «Φιλαράκια» και ο νοών νοείτω.
7. Τα location
Τις προάλλες που ήμουν με μια φίλη μου στο «Γιασεμί» αναρωτιόμασταν τι θα γινόταν αν ο Παπακαλιάτης βρισκόταν στα Αναφιώτικα και κατέβαινε τα σκαλάκια. Καταλήξαμε στο ότι ο κόσμος θα έκανε κύμα και θα τον υποδεχόταν σαν ροκ σταρ. Το ίδιο ακριβώς σκεφτόμασταν όταν είχαμε πάει διακοπές στους Παξούς και στη Σύρο και μια μέρα που συζητούσαμε για το πρώην «Dragoste» στο Κολωνάκι. Πού θέλω, όμως, να καταλήξω; Τα location των σειρών και των ταινιών του γίνονται μόδα και μετά τα αναζητάει και η κουτσή Μαρία σαν και μένα και τη φίλη μου.
8. Το μπόλικο σεξ
Και οι πέτρες ξέρουν ότι το ατού του Παπακαλιάτη είναι οι ερωτικές σκηνές. Είναι κατά του ιεραποστολικού και προτιμά να παρουσιάζει γυμνά κορμιά σε διπλά στρώματα ή στο πάτωμα στη στάση καρέκλα. Το αγαπημένο του είναι το σεξ στα όρθια, ενίοτε με ρούχα, σε κάποιον τυχαίο τοίχο.
9. Η διεθνής καριέρα
Και ναι, είναι η πρώτη απόπειρά του για διεθνή καριέρα και εγώ προσωπικά θα τον καμαρώσω αν τα πάει καλά.
10. Και τέλος, ανυπομονώ κυρίως να δω τη νέα του ταινία γιατί ό,τι και να λέτε, ο Χριστόφορος με το μαύρο παλτό και το γυαλί δεν παύει να είναι το αγόρι με το οποίο μεγάλωσα και εγώ και εσύ και θα τον κρατάω πάντα σαν μια ρετρό ανάμνηση.