Πρέπει να είναι λίγο χαοτικά να ζεις στο μυαλό της Diane Von Furstenberg, ίσως βέβαια και αυτό να μην πρέπει να μας κάνεις καθόλου εντύπωση όταν πρόκειται για το μυαλό που καθόρισε –με ένα και μόνο φόρεμα της- το πως ντύνονται οι γυναίκες το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Ένα φόρεμα-αλληγορία για τη γυναικεία χειραφέτηση στη δεκαετία του εβδομήντα και ένα ένδυμα που αντιπροσωπεύει την σεξουαλική και κοινωνική μεταμόρφωση των γυναικών στην εν λόγω δεκαετία. Η Diane είναι μία διαρκώς μεταβαλλόμενη προσωπικότητα που βαριέται εύκολα.
Βγάζοντας συνέχεια φωτογραφίες ενώ δίνει τη συνέντευξή της στην Vogue, ονοματίζοντας κάθε μάρκα από ό,τι φοράει ο καθένας της ομάδας περιοδικού μέσα στο δωμάτιο, τονίζοντας διαρκώς στους φωτογράφους τι πρέπει να μετακινήσουν μέσα στο δωμάτιο και τι όχι, τραβώντας κλωστές από το σακάκι της…. Η Diane δεν κάθεται ποτέ σε ένα σημείο και δεν μένει ποτέ ήρεμη.
Και η συνέντευξη ξεκινάει... «Το συναίσθημα της ανεξαρτησίας που είχα όταν ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, το έχω ακόμα και σήμερα», λέει χαμογελώντας. «Λατρεύω να είμαι μόνη. Νιώθω σαν ένας μοναχικός cowboy. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ζω την ζωή ενός άντρα, μέσα σε γυναικείο σώμα»
Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς, διαβάζοντας το καινούριο της βιβλίο «The Woman I Wanted To Be» το πώς η σχεδιάστρια γοήτευσε μία ολόκληρη γενιά γυναικών. Οι ιστορίες της για το πώς ακριβώς έκανε αυτό που ήθελε πάντα, ενώ ταυτόχρονα ήταν πάντα απίστευτα σέξι είναι θρυλικές. Για τι γυναίκες της δεκαετίες του 70’ αποτέλεσε πρότυπο κάνοντας αυτά που πολλές λαχταρούσαν: να είναι ανεξάρτητες και φεμινίστριες στον τρόπο σκέψης τους ενώ δείχνουν όμορφες και αισθάνονται σέξι.
Εκείνο τον καιρό η βιομηχανία της μόδας δεν είχε γνωρίσει καμία σέξι φεμινίστρια μέχρι τότε και αυτό είναι που την έκανε διαφορετική. «Ο ρόλος μου στη βιομηχανία της μόδας είναι να κάνει τα εργαλεία να είναι αβίαστα σέξι» μας λέει. «Αυτή για μένα είναι η συμβολή μου. Δεν είμαι μινιμαλιστική σχεδιάστρια. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει ή δεν σέβομαι αυτή την άποψη αλλά για μένα αυτό που είναι σημαντικό –στη ζωή σου και στη δουλειά σου- είναι να είσαι αληθινός. Δεν είναι καλό να νιώθεις ότι χάνεις τον εαυτό σου.»
Εδώ και δέκα χρόνια αποτελεί πρόεδρος του CFDA, υποστηρίζει νέους σχεδιαστές –και τους παροτρύνει να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον- όπως έκανε και οι ίδια στην εποχή της, συμπεριλαμβανομένου και της καλής φιλίας της με τον Oscar de la Renta. «Όταν έχεις πλέον μεγαλώσει και έχεις κάνει την επιτυχία σου, είναι πολύ σημαντικό να αρχίσεις να δίνεις στους γύρω σου» μας λέει. «Οι Νεοϋορκέζοι σχεδιαστές είμαστε όλοι μία μεγάλη οικογένεια: Αν και είμαστε ανταγωνιστές, υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι το μαγικό με την Νέα Υόρκη.»
Η ζωή παρόλα αυτά δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα για την Diane, η επιχείρηση της χρεοκόπησε δύο φορές και πάλεψε και νίκησε τον καρκίνο, κάτι για το οποίο μας μιλάει και ανοιχτά στο βιβλίο της, αναλύοντας τις ρομαντικές προσδοκίες και απογοητεύσεις της.
«Το βιβλίο αρχίζει με την ιστορία της μητέρας μου και πιστεύω ότι σου δίνει αρκετές πληροφορίες για το ποια πραγματικά είμαι. Μόνο ότι πέθανε η μητέρα μου κατάλαβα την επιρροή που είχε ασκήσει πάνω μου.»
«Η μητέρα μου πάντα μου έλεγε ότι ο φόβος δεν είναι επιλογή» μας είπε, «γιατί να φοβηθώ; Δεν φοβάμαι ποτέ. Μου αρέσει να κοιτάω παλιές φωτογραφίες αλλά δεν είμαι νοσταλγικός τύπος. Δεν θα πω ποτέ ‘μακάρι να γυρνούσαμε πίσω’. Είμαι αρκετά χαρούμενη για το γεγονός ότι έχω χορέψει στο Studio 54 αλλά επίσης έχω καταφέρει να ζήσω την digital επανάσταση.
Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω αλλά ήξερα τι γυναίκα θα ήθελα να γίνω. Ήθελα να γίνω μία ανεξάρτητη γυναίκα, που έχει την ζωή της στα χέρια της, που κάνει τη ζωή της ότι θέλει»
Πηγή: vogue.co.uk
