Το κλάμα κάνει καλό στην υγεία, το λένε και οι επιστήμονες. Οι έρευνες δείχνουν ότι το 85% των γυναικών και το 73% των ανδρών νιώθουν λιγότερο στεναχωρημένοι και θυμωμένοι αφού κλάψουν. Άλλα σχετικά ευρήματα των επιστημόνων δείχνουν ότι οι γυναίκες κλαίμε 47 φορές το χρόνο, ενώ οι άντρες 7 φορές το χρόνο για 6 λεπτά κατά μέσο όρο συνήθως μεταξύ 7 έως 10 το βράδυ.
Το κλάμα λοιπόν είναι λυτρωτικό και ο πιο εύκολος τρόπος για να αποβάλεις την ένταση που έχεις συσσωρευμένη στον οργανισμό σου.
Και επειδή σε καμία περίπτωση δεν περιμένουμε να μας χωρίσει κάποιος για να ανακουφιστούμε από το άγχος, βρήκαμε άλλη λύση στο πρόβλημά μας: Κάθε φορά που θέλουμε να δοκιμάσουμε τα γλυκόπικρα δάκρυα που τρέχουν στα μάγουλά μας, αρπάζουμε ένα πακέτο από τις πρόχειρες χαρτοπετσέτες μας, αγοράζουμε από το ψιλικατζίδικο ένα οικογενειακό παγωτό και βάζουμε τις αγαπημένες μας δακρύβρεχτες ταινίες.
Αυτές τις ταινίες που μας κάνουν να κλαίμε σαν μικρά παιδιά που τους έκλεψαν τα παιχνίδια αποφασίσαμε να μοιραστούμε αυτή τη φορά οι συντάκτες του followme γιορτάζοντας την κυκλοφορία της ταινίας «Η θεωρία των πάντων».
H ταινία για τη ζωή του Στίβεν Χόκινγκ θεωρείται το δράμα της χρονιάς ενώ αν θες να κλάψεις αυτή τη στιγμή που μιλάμε μπορείς απλά να πατήσεις play στο παρακάτω βίντεο:
Ορίστε και οι ταινίες που ψηφίσαμε και σου προτείνουμε εμείς τα ευαίσθητα παιδιά του followme.
Το Όνομά μου είναι Σαμ (I am Sam), 2001
Βάλια Ζαμπάρα: Την πρωτοείδα πιτσιρίκα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Έκτοτε την έχω ξαναδεί κάμποσες φορές και μου συμβαίνει πάντα το ίδιο. Κλάμα με μαύρο δάκρυ, για το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και της άνευ όρων αγάπης.
Ένας Sean Penn συνταρακτικός στο ρόλο του διανοητικά καθυστερημένου Sam, που διεκδικεί με πάθος το δικαίωμα να μεγαλώσει την 7χρονη κόρη του. Συγκλονιστική επίσης και η πιτσιρίκα τότε, Dakota Fanning, που υποδύεται το παιδί του.
Μια ταινία με μεγαλειώδη μηνύματα για το ισχυρότερο των συναισθημάτων. Αυτό της γονικής αγάπης.
Για την ιστορία, ο Sean Penn με το συγκεκριμένο ρόλο, είχε προταθεί για το Όσκαρ Α’ Αντρικού, το οποίο τελικά δεν κέρδισε, παρότι στην ταινία «έπαιζε» μέχρι και η τελευταία σπιθαμή του κορμιού του.
Η Αδελφή μου και Εγώ (My Sister’s Keeper), 2009
Κωνσταντίνα Μπιτζήλου: Μπορεί να έχω κλάψει με αρκετές ταινίες, όμως η συγκεκριμένη «χτύπησε φλέβα». Όχι μόνο γιατί δυστυχώς έχω ζήσει κάτι αντίστοιχο, αλλά γιατί η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και ο φόβος της αρρώστιας είναι κάτι που συγκλονίζει τον κάθε άνθρωπο. Η ταινία είναι βγαλμένη μέσα από την ζωή και οι σκηνές αρκετά ρεαλιστικές. Τελικά ανακουφίζεται αυτός που «φεύγει» όμως όλος αυτός ο πόνος που πηγαίνει; Μήπως σε αυτούς που μένουν πίσω;
Μονάκριβη (Precious), 2009
Δανάη Γεωργαντά: Έχω αρκετές ταινίες που μπορώ να κλαίω με λυγμούς αλλά εγώ κλαίω και με το «Πάμε Πακέτο»! Η αγαπημένη μου όμως ταινία για κλάμα είναι το «Precious». Όλη η ιστορία με το bullying και την ενδοοικογενειακή βία με συγκίνησε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω! Είναι σίγουρα από τις ταινίες που προτείνω ανεπιφύλακτα.
Η Ζωή είναι Ωραία (La Vita e Bella), 1997
Δημήτρης Δρίζος: Η ένοχη μου απόλαυση είναι να κλαίω με... κομεντί. Ναι, κλαίω στο «Mια βραδιά στο Notting Hill». Αλλά η ταινία που πλάνταξα (ναι, πλάνταξα) στο κλάμα ήταν στο «Η Ζωή είναι ωραία» του Ρομπέρτο Μπενίνι. Η σκηνή που ο γιος του είναι κρυμμένος και τον πηγαίνουν για εκτέλεση, ενώ ο Μπενίνι κοροϊδεύει ουσιαστικά τον θάνατο, ενθαρρύνοντας τον γιο του, είναι ότι πιο συγκινητικό έχει αποτυπωθεί στην μεγάλη οθόνη. Ναι, ακόμη και σήμερα που είμαι στα 28 κάθε φορά κλαίω σαν μωρό. Και ναι, είμαι με παρέα!
Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών (Dead Poets Society), 1989
Γιάννα Κορρέ: Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών! Τα λόγια είναι περιττά! Όχι απλά συγκινητικός ο Robin Williams αλλά και μια ανέλπιστη παρουσία στο σήμερα. Καταρρίπτει τους κανόνες του πρέπει και εισάγει έναν νέο κώδικα διδασκαλίας στους μαθητές του. Το συγκινητικό της όλης υπόθεσης είναι ότι τους καθοδηγεί στα όνειρά τους και όχι σε αυτό που θέλουν και περιμένουν οι άλλοι από αυτούς.
50/50, 2011
Νάνσυ Φαφούτη: Αν είσαι άντρας, δεν επιτρέπεται να κλάψεις με τον «Τιτανικό», ούτε με το «Ημερολόγιο». Επιτρέπεται όμως να κλάψεις με το «50/50» γιατί είναι η πλέον αντρική δακρύβρεχτη ταινία και αυτή που συγκινεί την Charlize Theron. Διηγείται την ιστορία του Άνταμ που μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο και έχει 50% πιθανότητες επιβίωσης. Μην νομίζεις όμως ότι είναι «βαριά» και θα σε διαλύσει ψυχολογικά. Ο σεναριογράφος Will Reiser είναι και ο ήρωας της ταινίας και φρόντισε να πει την προσωπική του ιστορία με τον πιο cool και ρεαλιστικό τρόπο. Αυτό όμως που σίγουρα θα σε συγκινήσει είναι η στάση του φίλου του Seth Rogen, ο οποίος υποδύεται τον εαυτό του.
Δεν θα μπορούσα όμως να μην κάνω ειδική αναφορά στην ταινία «Click» με τον Adam Sandler η οποία έχει πετύχει κάτι σχεδόν ακατόρθωτο. Πρόκειται για μία ανάλαφρη Αμερικανική κωμωδία και παρόλα αυτά έχει μία σκηνή που μπορεί να σε κάνει δέκα κομμάτια. Εσύ μπορεί να είσαι στην κουζίνα σου και να τρως κοτόπουλο κοκκινιστό ή να βάφεις τα νύχια σου βλέποντας μια χαριτωμένη κωμωδιούλα και τα επόμενα δευτερόλεπτα να έχεις βάλει στην άκρη το πιάτο και να σκέφτεσαι πόσο παράξενο είναι που κλαις με ταινία που πρωταγωνιστεί ο Adam Sandler. Αυτή η σκηνή όμως με τον πατέρα που πάει να δει τον γιο του στη δουλειά μία μέρα πριν πεθάνει με πιάνει πάντα απροετοίμαστη.