Τσακώνονται, ζηλεύουν, μαλλιοτραβιούνται. Το ένα μιμείται το άλλο και διαρκώς προσπαθούν να αποδείξουν ότι υπερέχουν του άλλου αδερφού. Βλέπεις άλλα αδέρφια, αγαπημένα και στηρικτικά μεταξύ τους και στενοχωριέσαι που δεν είναι έτσι και τα δικά σου. Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να φταίνε και οι δικοί σου χειρισμοί;
Είσαι επικριτική και «δικάζεις»
Πολλές φορές μάλιστα καταδικάζεις κιόλας. Ο ρόλος του γονιού δεν είναι να παρεμβαίνει σε μία διαμάχη μεταξύ των παιδιών και να αποφασίζει ποιος έχει δίκιο και άδικο. Κάνε απλώς τον ειρηνοποιό και άσε τα να συζητήσουν μεταξύ τους. Αν δεν μάθουν από τώρα ότι το πιο σημαντικό όπλο στην επικοινωνία με τους άλλους, είναι η συζήτηση, θα το βρίσκουν πάντα μπροστά τους σαν εμπόδιο.
Δεν συζητάς
Σε κάθε διαφωνία θα πρέπει να πιάνεις το κάθε παιδί ξεχωριστά, να το ρωτάς πώς νιώθει και να το παροτρύνεις να συζητήσει με ειλικρίνεια το πρόβλημα που έχει προκύψει με το αδερφάκι του. Σκοπός σου πρέπει να είναι να τους δείξεις το δρόμο και όχι να βρεις λύση.
Δεν εξηγείς ότι αυτούς που αγαπάμε δεν τους πληγώνουμε
Αυτή είναι μία αρχή που οφείλεις να δώσεις στα παιδιά σου από τότε που βλέπεις να πέφτει η πρώτη "καρπαζιά" μεταξύ τους. Με το που το δεις, πρέπει να τα χωρίσεις και στο πιο «ζόρικο» της οικογένειας να εξηγήσεις ότι τους ανθρώπους που αγαπάμε, δεν τους πληγώνουμε, ούτε τους πονάμε.
Τα συγκρίνεις
Μέγα λάθος. «Κοίτα τι καλό παιδί είναι ο αδερφός σου», «βλέπεις πόσο γρήγορα λύνει τις ασκήσεις η αδερφή σου» και άλλες τέτοιες ατάκες που όλες οι μαμάδες έχουμε πει κατά καιρούς, πρέπει να κοπούν. Δημιουργείς μια "κατάσταση" μεταξύ των παιδιών σου που δεν θα ξέρεις πώς να τη διορθώσεις στο μέλλον.
Δεν επικεντρώνεσαι στη μοναδικότητα των παιδιών σου
Κάθε παιδί χρειάζεται να το αντιμετωπίζεις ως διαφορετικό χαρακτήρα, όπως και είναι. Και η κάθε προσωπικότητα έχει τον δικό της κώδικα επικοινωνίας και τα δικά της «κουμπιά».
Διάβασε εδώ τα πιο παράξενα πράγματα που αγαπούν τα παιδιά.